„Ida wiedziała, że osoby takie jak ona mogą mieć przyjaciół, dlatego niekiedy obwiniała siebie, że jej nigdy nie udawało się nawiązać głębszej relacji z kimkolwiek spoza rodziny”. Nie był to jedyny problem Idy. Największym z nich był fakt, że kobieta w zawrotnym tempie traciła słuch. Wszystko inne było tylko skutkiem ubocznym jej choroby. Brak przyjaciół, zwody miłosne i brak poczucia własnej wartości. Ida nie czuła się wartościową kobietą. Jej wątpliwości dotyczyły nawet tego, czy zasługuje na miłość. Zbyt wiele przyszło jej doświadczyć już jako nastolatce, by teraz wierzyć w szczerość uczuć innego mężczyzny. Jakoś trzeba jednak żyć i nie być ciężarem dla młodszej siostry. Dlatego, kiedy poznała Macieja… „[… ] sądziła, że z czasem go pokocha i poczuje się przy nim swobodniej, o tyle po trzech wspólnie spędzonych dniach była bardziej skłonna uwierzyć, że jedyne, co jej pozostaje, to nauczyć się lepiej udawać, wyłączyć uczucia…” . Można by pomyśleć, że Idą kierował głos
Niewiele książek miałam okazję czytać, w których jawi się alternatywny świat. Świat, w którym zawirowała historia, który obrazuje kawałek ludzkiego życia w oparciu o "gdybanie". "Stoję przed nią i zastanawiam się, co by się stało, gdyby nie było cenzury w prasie, radiu i telewizji. Gdyby pozwolić się wypowiedzieć ludowi pracującemu, co myśli o bohaterstwie powstańców". Powstańców z getta, w których cieniu teraz muszą żyć inni. Ci bez chwały. Ludzie wychowani w etosie Szarych Szeregów, którym nie wzięli udziału w Powstaniu Warszawskim, bo tego nigdy nie było. Nazywają się więc "pokoleniem spietranych". Fakt zaś, że żyją, a i Warszawa jako miasto nie poniosła strat, wydają się w tym przypadku rzeczą drugorzędną. "Wiem, że oni w czterdziestym trzecim spróbowali. Wzięli karabiny do ręki, chociaż rąk do wali nie było wiele, a karabinów jeszcze mniej. I wiem, że myśmy w czterdziestym czwartym nie spróbowali. Dlatego to oni są bohaterowie i Pows