Biblioteka Edymona

„Długie Cienie” Kasi Magiery czyta się z fascynacją i pożądaniem, jakie zazwyczaj przypisuje się najgorętszym romansom. A towarzyszące jej emocje mogę być wyznacznikiem literackiego rzemiosła. Mnie ta powieść uwiodła od pierwszych stron, nie dając szans innym, czekającym w swojej kolejce pozycjom. Czytać, czytać i jeszcze raz czytać... – to była jedyna myśl, która towarzyszyła mi przez ostatnie kilkanaście, może kilkadziesiąt godzin. Autorka potrafi tak samo stylem, jak i fabułą zaskarbić sobie uwagę czytelnika. Perfekcyjnie skonstruowany wątek i wszystko, co mu towarzyszy stanowi wyśmienitą wręcz rozgrywkę kryminalną. Autorka krok po kroku prowadzi nas ścieżkami zawiłych i niejasnych losów dwóch młodych dziewczyn z Jeleniej Góry, które zaginęły podczas obchodów Ogólnopolskiego Festiwalu Filmów Komediowych w Lubomierzu. Śledztwo prowadzi podkomisarz Agnieszka Birkut, która dodatkowo boryka się z własnym sumieniem i skrywaną od kilku miesięcy osobistą tajemnicą. Mał

Podczas lektury „Słodki Romeo” otwiera się przed czytelnikiem nowe spojrzenie na historię, z którą mieliśmy okazję spotkać się za sprawą poprzedniej powieści Tillie Cole „Słodki dom”. Główny bohater to bez wątpienia Romeo Prince. Tym razem wszystko co wydarzyło się pomiędzy nim a Molly poznajemy z perspektywy młodego skrzywdzonego mężczyzny, który mimo swoich wad zasługuje na t miłości i poświęcenie. Wciąż jest to jednak opowieść w stylu bajki o Kopciuszku lub Pięknej i Bestii, gdzie na bok odchodzą konwenanse i społeczne różnice a górę bierze  niezwykłe uczucie zwane „Miłością”.  To tak samo dobra i wciągająca opowieść, zdolna uzależnić od siebie najbardziej opornego czytelnika. A prostota języka i nieskomplikowana budowa sprawiają, że łatwo się przy niej zrelaksować. Powieść nieskomplikowana w swej naturze ani w formie. Łatwa w odbiorze, pełna namiętnych emocji. Uroczo niezobowiązująca.  W dzieciństwie Romeo pragnął tego co dla innych było oczywiste: akceptacji i mi

Kalendarze to coś, co zawsze przyciąga moją uwagę. Nie pamiętam roku, w którym obyłam się tylko z jednym przy boku. Kalendarz w pracy do spraw zawodowych. Kalendarz w torebce do nieprzewidzianych zapisków. Kalendarz domowy i jeszcze jeden – ten najważniejszy - do osobistych zapisków. I tak jak poprzednie mogą być różne i nie mam wobec nich większych wymagań, tak ten ostatni musi być wyjątkowy. Musi cieszyć wszystkie zmysły. Przyciągać wzrok, być miłym w dotyku, raczej poręczny, a więc ani duży, ani mały. Najlepiej posiadać jasne kremowe kartki i sporo miejsca na osobiste zapiski. Przyjemną szatę graficzną i ciepłe barwy. A jeśli dodatkowo są w nim jeszcze dobre myśli – to czego chcieć więcej? Chyba tylko na własność nowego KALENDARZA 2020 Beaty Pawlikowskiej, czyli „Rok dobrych myśli”. Taki też i trafił do mnie za sprawa wydawnictwa Edipresse . Za co jestem bardzo wdzięczna. Wiem, że te 365 nadchodzących nowych dni a wraz z nimi, kolejne 365 pozytywnych myśli pomogą mi

Ludzie chcą o tobie wszystko wiedzieć. Ludzie chcą, żebyś przestrzegał zasad. Ludzie wlewają do wody chemikalia, niszczą dobre jedzenie, krzywdzą zwierzęta i marnują cenne rzeczy. Ludzie nie pozwalają wieść prostego, dobrego życia. Zdecydowanie zbyt rzadko patrzymy na siebie jak na szkodników – a przecież to prawda. Niszczymy nasze miejsca. Miejsca, w których chcemy jednocześnie wieść zdrowe i szczęśliwe życie. Nie widzimy tego, co tak naprawdę ważne. Dlatego pojawianie się na rynku takich książek jak ta jest na wagę złota. Nie co dzień zastanawiamy się nad tym – że nasze działania i obowiązki nie składają się na życie, które daje satysfakcję. Co gorsza, zdarza się nawet, że jest ono mało użyteczne. A czy tego chcemy ? NIE! [...] Ziemia jest piękną i cenną przestrzenią, która ma swoje granice. Wiedziała, że sama jest częścią współzależnego, naturalnego systemu, który może zostać zburzony lub nawet zniszczony przez chciwość i beztroskę. Sonja Yoerg

Książki Wydawnictwa Filia zawsze kojarzą mi się z perfekcją wydania. Niezwykle barwne i zharmonizowane z treścią grafiki przykuwają uwagę i budzą zainteresowanie. Do tego jeszcze lekko piaskowy papier i duża czcionka - to kolejne z atutów, które mają dla mnie znaczenie. Bo książka to nie tylko treść (choć ta jest najważniejsze), ale i pożywka dla oka i dłoni. Przyjemnie jest wziąć w ręce wybornie wydaną powieść. Zapatrzeć się w jej okładkę, rozbudzającą zmysł. Przewertować kartki i poczuć słodki zapach farby drukarskiej. Dla mnie - klasa. Nie powinno więc dziwić, że kolejna ich książka trafiła na moją półkę. Tym razem jest to powieść Agnieszki Jeż " Za siódmą górą". Tytuł niczym z bajki, choć sama powieść nią nie jest. Wręcz przeciwnie. Już dawno nie czytałam tak prawdziwej, rzeczowej i realistycznej powieści we wszystkich jej szczegółach. Autorka nie bawi się w snucie niepotrzebnych fantazji o pięknej i rozkwitającej w ukryciu miłości. Nie mami czytelnika niere

„Kryształowe serce” to powieść, o której ma się ochotę powiedzieć, iż zaczyna się niczym u samego Hitchcocka. Augusta Docher nie każe czekać na rozwinięcie akcji przez dziesiątki stron swojej powieści. Już na jej wstępie dzieje się tak wiele, że nie trudno zapomnieć o tym, co wokół nas. Fabiana to młoda i piękna kobieta, która zarabia jako fotomodelka. Dostaje z czasem wyjątkową interesującą propozycję, którą odrzuca już na wstępie. Tajemnicza Dżamila nie przyjmuje jednak jej odmowy i nachodzi ją. Wkrótce potem Fabiana zostaje upokorzona przez własnego chłopaka, który brutalnie ją gwałci, a potem znika, nie dając znaku życia. Nie mija wiele czasu, nim nasza bohaterka zostaje uprowadzona i wywieziona z kraju. A to dopiero początek powieści. Strach pomyśleć co będzie dalej. Potem wcale nie jest z górki. Strach przeplata się z namiętnością, odbijając się szerokich echem. A los Fabiany zamkniętej w złotej klatce w rekach kazachskiego milionera i gangstera przypomina op

UWAGA! Elizabeth Gilbert w swojej najnowszej powieści z ogromną siłą obnaża świadomość i położenie amerykańskich kobiet, w czasach kiedy Europa spowita była wojną. Mowa tu o kobietach, które miały odwagę walczyć o swoje marzenia, pasje i niezależny byt – kobietach sztuki i teatru. Jak się z czasem okazuje dobre wychowanie i powszechne standardy życia społecznego Nowego Jorku połowy XX wieku to nie jedyne wyznaczniki kobiecej natury. Podobnie jak i realizacja własnych marzeń i pragnień (nawet tych cielesnych) nie oznacza wcale bycie gorszym, a już na pewno nie bycie złym człowiekiem. Podążanie za własną naturą, sercem i duszą, przeżycie życia ze wszystkimi jego smakami to droga, którą obrała jedna z bohaterek powieści – Vivian . Młoda i piękna dama, dla której sztywne ramy i twarde zasady wychowania rodzicielskiego oraz rygor jednej z prestiżowych uczelni był ponad jej siły. Tym sposobem trafia pod skrzydła ciotki, a jej nowym domem staje się podupadający stary teatr.

„ Glow and shadow . Walka o marzenia” - to mocny i chwytliwy tytuł. Do tego całkiem sugestywna okładka w barwach czarno-białych, które uwielbiam. Miałam więc cichą nadzieję na powieść, która niczym światełko w tunelu wyrwie mnie z szarej rzeczywistości i przeniesie w świat pełen emocji. Niestety na tym skończyły się moje zachwyty nad książką. Mimo iż podeszłam do niej pełna optymizmu i z czystą kartą. Moją ciekawość dodatkowo wzbudziły krótkie recenzje dotychczasowych jej czytelników, które zamieszczone są już na wstępie powieści. Naprawdę liczyłam na porywającą fabułę i kawałek dobrej literatury. Z całą pewnością jest to historia o dwójce bohaterów, którzy podążają za swymi marzeniami i rosnąca w nich namiętnością, zrodzoną już podczas pierwszego ich spojrzenia i pierwszego dotyku. Między nich wgryza się niestety przeszłość Aidena , mroczna i niebezpieczna. Zazdrość, zdrada, zawiść, naiwność, szantaż, przyjaźń, miłość i oddanie – tak, wszystkie te emocje znajdziem

Czas najwyższy przestać zwracać uwagę na okładki i szatę graficzną książki, czego dowodem jest debiutancka powieść Romy Nowicz , pani pedagog, która ukrywa się pod pseudonimem. Na szczęście nie ma zamiaru ukrywać więcej swoich książek w szufladzie. Co bardzo mnie cieszy. Przyznam się, że nieco zwlekałam z sięgnięciem po powieść ‘Zapomnij o mnie ” , mając oczywiście pełną półkę jeszcze innych nieprzeczytanych książek. Uznałam jednak, że będzie ona dobrym wyborem na zabicie czasu podczas wakacyjnej podróży. Nie myliłam się. Jedyny błąd, jaki popełniłam, to fakt, że miałam ze sobą tylko tę jedną książę, którą skończyłam pierwszego dnia podróży. Może wyda wam się to mało wiarygodne, ale czytałam ją nawet na głos – umilając czas współtowarzyszom podróży. Pikantne sceny miłosne okazały się niesamowicie pobudzające nawet dla kierowcy. Ale to nie one tak naprawdę zaskarbiły sobie moją sympatię. Historia Marca i Giny to coś, czego już dawno nie miałam okazji przeżyć z taką

" To nie koniec świata " jest powieścią, którą czytelniczki albo pokochają od pierwszych stron, albo choćby dopuszczą do siebie pełną refleksji myśl o istocie prostego życia, prostego słowa i prostej historii trzech zwyczajnych kobiet. Autorka mocno afirmuje owo życie, stawiając na akceptację samego siebie i pozytywne myślenie. Przyjaźń, tolerancja, uczciwość i szacunek to kolejne aspekty bytu, które w powieści odgrywają istotną rolę i nadają jej bohaterkom pewien kierunek działań.  Halina zaraz po urodzeniu córeczki Ewy zostaje skazana na trudności życia spowodowane nie tylko samym macierzyństwem. Na męża nie bardzo ma jak liczyć, a przyznać się do porażki jest ponad jej siły. Na szczęście w jej pobliżu jest zawsze czujna i oddana Basia, której życie też nie rozpieszcza. Problemy zdrowotne — to raz.

W tle jedna z najmroźniejszych zim Ameryki od wielu lat, a pod skutym od tygodni lodem jeziora ciało nastoletniej Elli Reynolds, która zaginęła kilka tygodni wcześniej. Co ciekawe dziewczyna ma na sobie ubranie innej nastolatki, której zaginiecie zgłoszono zaledwie dwa dni temu. To zaledwie jedna z pierwszych frapujących nie tylko czytelnika zagadek. Sam Porter również boryka się z tajemnicą seryjnego mordercy. Tymczasem jego obsesja prowadzi go w miejsce znacznie bardziej przerażające od tego, które tkwi w jego umyśle.  Śmierć człowieka to koszmar, w którym nie zawsze wiadomo, kto, po której stoi stronie i gdzie czai się największe zło. Poradzić jednak musi sobie z tym Chicagowska policja. Musi też zaniechać kolejnym brutalnym morderstwom, znaleźć wspólny mianownik wszystkich zbrodni i schwytać tego, który rozsiewa zło. Ale to nie takie łatwe w obliczu bezwzględnego psychopaty gotowego zmanipulować niemal każdego.

" Słodki dom " to opowieść w stylu bajki o Kopciuszku lub Pięknej i bestii, gdzie na bok odchodzą konwenanse i społeczne różnice a górę bierze miłość. Gdzie zło zostaje znokautowane a wyrządzone wcześniej przez nie krzywdy, zdają się blednąć w obliczu tak wzniosłego uczucia. To bajka, w której miłość zwycięża, pokonując wszelkie trudy prawdziwego życia. Powieść, w której bohaterem jest wybitnie uzdolniona studentka i niemal światowej sławy futbolista, do tego Ona — szara, biedna myszka, On — chłopak z jednej z najzamożniejszych rodzin. Oboje potargani przez życie znajdują w sobie drugą połówkę. Nie będzie jednak łatwo iść im wspólną drogą. Wokół ścielą się intrygi, złość, zazdrość i nienawiść. Każdy dzień niesie niespodzianki — szkoda tylko, że nie zawsze te dobre.

Mądrość nie zawsze tkwi w wieku i doświadczeniu. Czasem wystarczy mieć szczere i otwarte serce. Czego przykładem jest bohaterka tej diabolicznie wciągającej powieści Anny Szafrańskiej. Czy sama miłość wystarczy, by stworzyć udany związek i rodzinę godną pozazdroszczenia? Trudne pytanie i jeszcze trudniejsze wyzwanie przed Stefanią, której miłość zostanie wystawiona na wiele ciężkich prób. Nie ominie to też i Michała, którego rodzina pała otwartą wrogością do jego wybranki. Początkowo wszystko wydaje się przesądzone — gdy w sercu Stefanii zagościł nie tylko młody pan doktor, ale i jego kilkuletnia córka. Dla młodej kobiety zaledwie dwudziestokilkuletniej takie życie wydaje się sielanką — i takie jest do momentu, w którym Michał oświadcza się ukochanej, a jej pasierbica zaczyna nazywać ją mamą. Wówczas na horyzoncie pojawia się była zona Michała i matka Melanii. Siostra Michała i jego rodzice wciąż niestety adorują Klarę, burząc jednocześnie spokój tego związku.  Z taki

O miłości można pisać w bardzo różny sposób. Miłość ma też swoje różne oblicza, a nierzadko jej nieodzownym elementem są doznania cielesne. Sztuką dla mnie jest opisać je tak, by w oczach czytelnika stały się nie tylko fizycznym aktem, ale i pasją, namiętnością — miłością w rozumieniu, o którym marzy niemal każdy z nas. Nietrudno naleźć dziś na polskim rynku wydawniczym powieści erotyczne ociekające wulgaryzmem i wyuzdanym seksem. Ale to nie dla mnie. Zdecydowanie bardziej wolę formę subtelne, pełne zmysłowości sceny miłosne, nakreślone literackim językiem. Dlatego też i powieść Katarzyny Maj przypadła mi do gustu. Mało tego — okazała się również ciekawą alternatywą dla klasycznego romansu, w którym nie brak intrygującej fabuły i tajemnic co podsyca ciekawość czytelnika, wzbudzając jednocześnie wiele emocji. I to właśnie lubię. Historia Antka i Mii od początku usłana jest dylematami i burzliwą przeszłością ich najbliższych. Ona — piękna kolekcjonerka męskich serc

"Urzekająca historia wszechświata – od zarania dziejów po odległe krańce przyszłości ” . Kot jak nie ja dałby się skusić na taką zapowiedź niedawno wydanej książki Davida Christiana – wybitnego historyka i profesora, którego odczyty mają milionowe odsłony. To miała być więc osobliwa podróż przez miliardy lat. Tymczasem okazała się dla mnie wyzwaniem szalenie trudnym – zwłaszcza jeśli mowa o pierwszej połowie publikacji. Zdecydowanie nie jest to temat dla laika (takiego jak ja), który niewiele ma wspólnego ze światem nauki. Nie oznacza to jednak, że komukolwiek ją odradzam. Zwyczajnie mówiąc – mnie pokonała terminologią i zawiłością spraw, o których jak się okazuje, nie miałam dotąd pojęcia. Nie pomógł mi w tym nawet zawarty w publikacji bogaty słowniczek terminów. To był mój skok na głęboką wodę, który wymagał koła ratunkowego i długich rozmów z zainteresowanymi tematem wszechświata kolegami i koleżankami. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. „O

"Syreny z Tytana" to wielowątkowa powieść. Pełna pytań nie tylko o sens życia i wolną wolę. Głęboka, mądra, dowcipna i ponadczasowa. Pełna absurdu. Niepowtarzalna mieszanka słów i znaczeń. Polecam.  Kiedy Winston Niles Rumfoord , tytułowy bohater jednej z kultowych powieści Kurta Vonneguta, staje się czystą energią, zjawiskiem falowym, impulsem w odkształconej spirali przestrzeni, który materializuje się jedynie podczas zetknięcia z planetą. N ikt na Ziemi nie przypuszcza, że ich los leży właśnie w rękach bezwzględnego przedsiębiorcy i jego przyjaciela Salo - wysłannika obcej cywilizacji. Obaj stworzyli na Marsie państwo oparte na niewolniczym systemie. Jego mieszkańcami są porwani Ziemianie, którym usuwa się pamięć. Tylko nieliczni, bezwarunkowo oddani służbie Rumfoorda zostają w niezmienionej postaci, stając się niejako " kapo " własnych braci. Wśród nich jest także była żona Nilesa oraz najbogatszy człowiek Ameryki. Fakt, iż wcześniej poznali

Czyżby nowy mistrz polskiego kryminały? Wszystko na to wskazuje. Marcin Dudziński daje o sobie znać w wielkim stylu, tworząc powieść kryminalną " bardziej zakręconą niż kaloryfer na lato". " Wtedy jeszcze żyli jak prawdziwe rodzeństwo, które interesuje się sobą nawzajem, pomaga sobie i stanowi choćby kontur prawdziwej rodziny. Jednak wszystko zaczęło się zmieniać, gdy ich wspólny przyjaciel z dzieciństwa, ich trzeci brat — jak zwykli go nazywać — trafił do więzienia". Komendant miejskiej policji w Częstochowie i Biskup — dwaj bracia, a między nimi już tylko więzy krwi. Życiowe porażki i piętno matki, daje porażający efekt. W ich przypadku przeszłość to nie tylko koszmarny sen, który wciąż niestety wraca. To też ból, zagubienie i zło, które wciąż czai się w zakamarkach ludzkiej duszy. To nie jedyni bohaterowie tej powieści. Julian - " Nigdy nie wychodził poza ramy swoich zadań. Jego umysł był tak zaprogramowany, by zawsze być wiernym sługą.