Biblioteka Edymona

Teofil Kłosek z chłopca poznanego za sprawą pierwszego tomu śląskiej sagi historycznej "Wrzeciono boga. Kłosy" przeobraził się w dorosłego mężczyznę. Jest już weteranem powstań śląskich. Zaprawionym w boju ułanem i zasłużonym działaczem niepodległościowym. Jego serce wciąż jednak krwawi, a duszę jego rozdziera ówczesna rzeczywistość wolnej Polski, którą jest rozczarowany. Nuży go jednocześnie praca woźnego i zwykłego robotnika. Szczęścia nie daje mu też spokojne życie u boku ukochanej kobiety. Wciąż pali go ogień ideałów i niespełnionych ambicji. Kłosek cierpi. Cierpi bardziej niż w chwili, w której sięgały go kule okupanta. W życiu Teofila nie ma też prostych spraw. Jest za to wielkie serce, zdolne do największych poświęceń w imię walki o wolność.  Drugi tom sagi „Wrzeciono boga” to powieść, którą można czytać tak samo zachłannie jak jej pierwszy tom w postaci   „Kłosów".  Inaczej się nie da.  Obie są na wskroś zajmujące i budzą wiele emocji. Tych złych i tych dobrych

Jakiś czas temu wspominałam Wam o książce Kerry Fisher  " Kobieta, którą byłam". Książce, która zrobiła na mnie całkiem niemałe wrażenie. Pierwszym impulsem, by po nią sięgnąć, był jej tytuł. Dość wymowny jak dla mnie i intrygujący. Spodobała mi się również fabuła powieści zajmująca w mojej wyobraźni miejsce na pograniczu historii obyczajowej i thrillera. Niepewność, zagadka, wypadek i trzy kobiety. To mogło równać się wszystko. A kilka przeczytanych na wstępie akapitów sugerowało lekki i przyjemny styl. Tylko brać — pomyślałam. I wzięłam. Tak poznałam Kate. Samotną matkę nastoletniej córki. Kobietę, która panicznie chroni swoją prywatność. Jej prawdziwa tożsamość również jest ukryta. Jej i jej córki. W ten sposób skrywa się przed światem i inną kobietą. Przed ludźmi, którzy nic o niej nie wiedzą. I tak ma pozostać. Na zawsze. Tyle tylko, że jej córka pragnie żyć. Być normalną nastolatką. Mieć przyjaciół i wrzucać zdjęcia na   fejsa . Tak jaj jej rówieśniczka z domu obok, kt

  Nie każdemu los rozdaje te same karty. Jednym skąpi wrażeń, innym daje je z nawiązką. Ewie Kuszewskiej zaoferował podwójny pakiet z życia, dlatego też dzieli ona je na to "przed" i to "po". Życie sprzed tragicznych wydarzeń, które dosięgły jej rodzinę i to tuż po tragedii, która zmieniła ją na zawsze. Od przeszłości niełatwo jest jednak uciec. Skryć się przed nią. Zapomnieć. Mimo to Ewa stara się wieść życie z dala od wspomnień i rodzinnego domu. Robi oszałamiającą karierę i jest szczęśliwa. Z Markiem mają się pobrać już niebawem. Jest on miłością jej życie. Pewną, zaufaną i szczerą.  Tyle, że to nie zawsze może wystarczyć. Zwłaszcza kiedy małe tajemnice sprzed lat, z dnia na dzień stają się wielkim wyzwaniem, a wokół pary zakochanych pojawiają się osoby skore wzniecać nowe emocje.  Tym sposobem w powieści Ilony Gołębiewskiej obok miłości pojawia się cały szereg innych wątków. W życiu Ewy nie brakuje śmierci. Tej tragicznej, jak i tej na pozór naturalnej i zagad

"Żywe morze snów na jawie" Richarda Flanagana to książka, która wymagać będzie od wielu czytelników zaczerpnięcia głębokiego oddechu. Zarówno na jej początku jak i w jej finale. Wcale niełatwo będzie bowiem przez nią przejść nie mając wrażenia utraty tchu. Znajdą się zapewne też i tacy, którzy szybko porzucą jej treść w obawie przed wielką stratą. Ci którzy jednak pozwolą się jej ponieść, będą mieli okazję doznać skrajnych emocji i wielu wzburzeń. Nie będzie to jednak lektura na dzień lub dwa, na co wskazywałaby choćby jej objętość. Zbyt ważne jest jej każde słowo, by czytać ją ot tak. Zwyczajnie. Takie jest przynajmniej moje zdanie. Może zdarzyć się też i tak, że na powrót będziemy czytać jej zdanie po zdaniu. A wszystko po to by w szczególe odkryć jej sens i głębię. "Na świecie jest tyle piękna, zaskrzeczała cicho, jak gdyby zadziwiona odkryciem, którego dokonanie zajęło jej tyle lat. A jednak go nie widzimy, dopóki nie jest za późno".  Główną bohaterką powieś

"MORDERSTA W SUFFOLK" - Anthonego Horowitza to nowy wymiar kryminału, który pozwala dostrzec potencjał kryjący się w tym gatunku literackim. Przełamać stereotypy. Pokazać, że to jeszcze nie koniec. Wzbudzić pożądanie albo zazdrość. Autorzy kryminałów nie powinni jednak podążać śladem Horowitza, a jedynie szukać własnych nowych rozwiązań, które ożywią ich powieści i odciągną od utartej formy. Horowitz pokazuje jedynie, że wciąż jest to możliwe.  Jeśli zatem szukacie czegoś, co zdecydowanie wychodzi poza ramy tego co dobrze już znacie, to warto właśnie sięgnąć po tę powieść. Po "Morderstwa w Suffolk", której bohaterką jest emerytowana już redaktorka Susan Ryeland, prowadząca wraz ze swoim partnerem mały hotel na greckiej wyspie. Zmęczona jednak nowymi obowiązkami i ciągłą walką, by wszystko działało, jak należy, Susan zaczyna tęsknić za Londynem. Za czasami, w których jej życie było znacznie bardziej ekscytujące. Pełne zagadek i tajemniczych zbrodni. Jedną z nich czyt

  Powieści kryminalne, które od lat serwuje czytelnikom Wydawnictwo Czarna Owca mają już swoją renomę. Wiele z nich znalazło się na czołowych miejscach czytelniczych plebiscytów, a "Czarna seria" przez długi czas królowała na polskim rynku. Wśród jej czołowych polskich pisarzy, którzy szybko wypłynęli na szerokie wody jest m.in. Przemysław Piotrowski, którego powieść "Zaraza" zdobyła właśnie tytuł książki roku portalu Lubimy czytać.  Przemysław Piotrowski rekomenduje nam również "Telepatę", powieść kryminalną Adriana Ksyckiego, która ma wcale nie mniejsze szanse stać się prawdziwym hitem. "Telepata" fabularnie jednak nie jest czymś nowym. Temat zaginionych dzieci wielokrotnie był już wątkiem kryminalnych zagadek. Znacznie rzadziej jednak można natknąć się na telepatę, który staje się jedną z głównych postaci powieści. A jeśli jeszcze do tego intryga skonstruowana jest w sposób, który zaskakuje w finale, a wcześniej wciąga czytelnika w fabułę, t

Romans z książką? Nie sadziłam dotąd, że to możliwe. "Niespokojni ludzie" Fredrika Backmana zmienili jednak moje wyobrażenie na ten temat. A zaczęło się bardzo niewinnie. Powiedziałabym nawet, że wręcz niestandardowo, bo książka w początkowej fazie nieco mnie irytowała. Wtedy jeszcze nie rozumiałam jednak jej idei i nie znała jej bohaterów, którzy w rezultacie okazali się ludźmi takimi jak my, choć niewiele na to wskazywało. Niektórzy byli nawet mocno irytujący. Zachowywali się jak osoby pozbawione jakichkolwiek norm społecznych. Wyzbyte z dobrych obyczajów. Zbyt bezpośrednie, a to co robili i mówili nijak się miało do zaistniałej sytuacji. Bo kto normalny np. podczas przesłuchania przez policję, zadaje głupie pytania, odpowiada nie na temat i jest zwyczajnie bezczelny. Te rozmowy mogły może nawet nie tyle irytować, co dziwić. Czasem śmieszyć, a czasem być po prostu żałosnym dialogiem lub dramatyczną próbą zwrócenia na siebie uwagi. Coś jednak w tym było. Coś co nie dawało o

  John Steinbeck to bez wątpienia jeden z najznakomitszych pisarzy XX wieku, co pozwoliło mu uzyskać również tytuł laureata nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1962 roku. Człowiek, który imał się wielu prac. To co jednak najbardziej ukształtowało go i nadało rytm jego utworom, to kontakt z klasą robotniczą oraz przywiązanie do rodzinnej Kalifornii. Był jej wierny, nawet wtedy, kiedy inni odwracali się od niej jako źródła inspiracji. On czerpał z niej całymi garściami. Nie krył również swojej sympatii do wiejskiej biedoty. Stąd też tyle realizmu w jego utworach. Prawdy o życiu w każdej jego odsłonie. Bólu, cierpienia i potrzeby godności. Ponadczasowych tekstów, które wręcz zmuszają do głębokiej refleksji. Niektórzy zarzucali mu, że jest zbyt sentymentalny i niewłaściwie podchodzi do wielu spraw, zwłaszcza do problemów społecznych. On jednak robił swoje. Pisał o tym co mu w duszy gra. Pisał w prosty sposób. Nie eksperymentował z językiem. Snuł po prostu opowieść. Jedną z nich był &qu

Podróż z Dianę Setterfield do świata „Czarnych skrzydeł czasu" jest jak wkroczenie do krainy baśni, gdzie za zamkniętymi drzwiami, rozgrywa się historia, nie tyle pełna magii, co ludzkich doznań. Bardzo łatwo się w niej zatracić i poczuć jej klimat. Tylko odrobinę mroczny z uwagi na pojawiające się w niej kruki i ich czarne skrzydła, za to spowity wielką tajemnicą i piętnem, które w swoim sercu nosi człowiek.  William miał tylko dziesięć lat, kiedy z jego rąk zginął kruk. To była dziecięca zabawa, której nikt nie przewidział konsekwencji. Z perspektywy wielu ludzi, była to drobnostka. Dlatego też tak łatwo było ją wymazać z pamięci. Ta lubi jednak niezapowiedzianie wracać, zwłaszcza kiedy przed oczami sprawcy znów pojawiają się czarne kruki, a jego życiowa dobra passa wydaje się, mieć swój koniec. William z chłopca wyrósł bowiem na ambitnego młodego mężczyznę. Wszystko układało mu się niemal jak w bajce. Dobra praca, szacunek ludzi, szczęśliwa rodzina i bogactwo. Aż pewnego dn

Po raz kolejny już dałam się uwieść powieści szwedzkiej parze scenarzystów filmowych i telewizyjnych, którym należy się nie tylko szacunek, ale i wielki ukłon w stronę ich działalności pisarskiej. W obliczu ich powieści, mam bowiem uczucie wielkiego spełnienia. I nie jest to pierwszy raz. Tak było za sprawą pierwszej ich książki z cyklu "Tom Stilton i Olivia Ronnin" i tak jest tym razem. Ich historie po prostu hipnotyzują, a powodów tego stanu rzeczy jest wiele.  Po pierwsze jest to kryminał dopracowany w każdym szczególe, z szeroko zakrojoną fabułą i wieloma imponującymi postaciami. Z tłem, które już samo w sobie jest wielkim atutem powieści, na które składają się osobiste historie bohaterów. Ich więzi i relacje. Problemy społeczne i te natury psychologicznej. Wśród nich jest Olivia, która niedawno opuściła szeregi policji. Po przeżytej traumie, nie ma zwyczajnie ochoty wracać do starych spraw. Tom, emerytowany glina, który do niedawna był jeszcze bezdomnym, teraz angażuje

 Debiut Barbary Wysoczańskiej w postaci "Narzeczonej nazisty" był czymś oszałamiającym. Lekturą, która wżarła się wręcz w serca czytelników. Która stanęła do konkurów z twórczością Joanny Jax i Lucindy Riley. I nie pisze tego, by wytypować zwycięzcę, a jedynie zwrócić waszą uwagę na nowe nazwisko, które ma szansę mocno wstrząsnąć rynkiem wydawniczym w najbliższym czasie. A już na pewno emocjami czytelników. Nie co dzień wpadają bowiem w ręce książki napisane z taką gracją. Zajmujące, mądre i relacjonujące nie jedną, lecz wiele historii kobiet, które miały odwagę o siebie zawalczyć.         "Siła kobiet" staje się poprzez to swoistym hołdem oddanym kobietom, choć wcale nie wynosi ich ani ich hartu ducha na piedestał. Przynajmniej nie robi takiego wrażenie. Nie wymusza też poklasku dla ich postaw, działań i determinacji. Ona tylko sygnalizuje. Jest drogowskazem. Opcją. Ziarnem, które zasiane w kobiecych sercach, może wydać bujne plony. Dodaje odwagi by przeciwstawić

  Przyjemnie jest rozpisywać się w samych superlatywach o książce, którą się przeczytało, choć nie zawsze jest to możliwe. Wtedy staram się znaleźć w niej to co najlepsze. Co mnie, jest w stanie do niej przekonać. Co pozwoli mi wyzbyć się poczucia straconego czasu. Stąd też tak niewiele będzie o "Córce mordercy" Jenny Blackhurst.  Za to podzielę się też głosem innych czytelników.  Sama fabuła powieści nie jest niczym nadzwyczajnym i nowatorskim. Konstrukcja jest nawet bardzo ok. Towarzyszy jej wielka i skrywana tajemnica, która pozostaje nią przez ponad dwadzieścia lat. To wtedy zniknęła przyjaciółka Kathryn, a oskarżonym za jej domniemane morderstwo został jej ojciec. Młoda kobieta po dziś dzień nie może uporać się z tą traumą i od lat zadaje ojcu jedno tylko pytanie, "gdzie ona jest", które wciąż pozostaje bez odpowiedzi. Dwadzieścia pięć lat później w tym samym miejscu ginie kolejna dziewczynka, łudząco podobna do dawno zaginionej Elsie. Tym razem jednak winnym z

Myślałam, że w ręce wpadł mi rasowy kryminał, kiedy zerknęłam na okładkę powieści Kimi Cunningham Grant "Milczenie lasu". Mroczny thriller. Może nawet powieść z odrobiną grozy? Ale to nie było to. A przynajmniej nie w wersji, której się spodziewałam. I tych zaledwie kilka chwil spędzonych z książką. Mgnienie chwili, które świadczyć może tylko o dwóch rzeczach. Że albo książka była tak nudna, że odłożyłam ją po kilku minutach, albo wręcz odwrotnie. W jej towarzystwie czas stanął w miejscu, bo czytanie tak bardzo mnie pochłonęło.  Dosłownie tak było. Zaczęłam czytać, a potem byłam już na ostatniej stronie. Świat Coopera i jego córeczki w środku gęstego lasu był niczym tornado, które rzuciło mną w sam środek walki o utrzymanie tajemnicy. Tą tajemnicą jest miejsce pobytu Coopera, który po tym co zrobił, razem z kilkuletnią córką ukrywa się w lesie. Na skutek tego dziewczynka uwikłana w relacje dorosłych, doświadcza tylko tego co jest jej w stanie ofiarować ojciec i las. Ich weget

Tyle samo spieszna co i zajmująca jest to opowieść. Bo któż z nas nie lubi toczyć walk z przeszłością i sięgać tam, gdzie tkwi największa z tajemnic.  Zauroczona byłam już pierwszymi zdaniami powieści, choć te niewiele jeszcze mówiły o tym, z czym dane mi będzie się zmierzyć. W jej wstępie poznajemy bowiem Monikę Wilczyńską. Kobietę, które życie intryguje od samego początku. To postać współczesna. Kobieta z nietypowym zanikiem pamięci, która nie pamięta niczego sprzed 1994 roku. I być może nie byłoby to problemem, bo do tego zdążyła się już przyzwyczaić, gdyby nie nagłe ataki szaleństwa. Rozdrażnienie, napady furii i pojawiające się coraz częściej przebłyski pamięci. Nie to jednak jest jeszcze najdziwniejsze. Monika chcąc poznać prawdę o swojej przeszłości, poddaje się hipnozie. Nie zdołała jednak dowiedzieć się czegokolwiek z ust lekarza, o tym co tkwi w jej pamięci. Zdemolowała mu za to gabinet, a wkrótce potem lekarz już nie żył.  Zanim jednak uda nam się odkryć cóż tak niebezpiec