Biblioteka Edymona

" Rebeka " Daphne Du Maurier to bez wątpienia swoiste arcydzieło. Nic więc dziwnego, że sam Stephen King czerpał z niej inspiracje, a Alfred Hitchcock sfilmował. Tymczasem pojawiła się ekranizacja powieści z Lily James, Armiem Hammerem i Kristin Scott Thomas, która jest już dostępna na platformie NETFLIX. Zanim jednak ktokolwiek zasiądzie przed ekranem, niech najpierw przeczyta powieść, której fenomenu nic nie jest w stanie przebić. Tym bardziej, że film nie pokrywa się też w stu procentach z powieścią, co pozbawia go wielu walorów, które znajdziecie właśnie w książce. To ona i tylko ona jest w stanie w pełni przekazać nam obraz literackiej rzeczywistości. Rozsmakować nas w posiadłości Manderley i dać upust własnej wyobraźni. Przenieść w czasie. Oddać relacje społeczne, w tym także te damsko-męskie z początków minionego wieku. Rzecz dzieje się tuż przed wybuchem II wojny światowej. Nieśmiała dziewczyna, dama do towarzystwa pewnej bogatej damy, poznaje przystojnego Maxima

 Wszyscy zapewne znają bajkę o Kopciuszku. Nikt jednak nie wie, jak potoczyły się losy dwóch sióstr i okrutnej macochy. Nikt też nie podejrzewał, że ta bajkowa postać wcale nie jest taka znów bez skazy. Zwłaszcza kiedy piękno ma wiele twarzy. Nie sądziłam też, że ta powieść tak bardzo mnie zauroczy. Baśnie czytała mi dawno temu mama, potem wraz z wiekiem odeszłam od tej formy literackich doznań. Nigdy też nie pociągała mnie fantastyka. Za to " Przyrodnia siostra " Jennifer Donnelly , która w sumie była takim trochę przypadkiem czytelniczym, skradła moje serce i sprawiła, że dawne fantazje odżyły na nowo. Radość z obcowania z lekturą była po prostu przednia. To powieść, która czerpie wiele z baśni, w tym wspomnianego " Kopciuszka ". Przenosi nas w czasie i przestrzeni wyobraźni. Bawi, wzrusza i uczy. Przypomina o wartościach, o ideach i pięknie. Isbelle niewiele brakowało do szczęścia. Dzieliła ją zaledwie chwila od zostania żoną księcia. Okaleczyć się i z

" Inni ludzie " C. J. Tudor to nie tylko dobra książka, ale i bardzo aktualna. Skora jestem nawet powiedzieć, że ponadczasowa. Powieść dotykająca problemu bólu po utracie bliskiej osoby, poczucia niesprawiedliwości i pragnienia zemsty. Zemsty, która niestety zawsze wciąga nas wir szaleństwa, niebezpiecznych relacji, a co gorsza utraty poczucia własnej tożsamości. C. J. Tudor wie, o czym pisze. Jej powieści mają zawsze sens i głęboko skrywana prawdę, przesłanie. Jest autorką, która pisać zaczęła jeszcze w dzieciństwie. Szkołę porzuciła mając zaledwie 16 lat. Wykonywała rozmaite zawody. Długo jednak skrywała swoje prace. Do chwili, w której pojawił się Kredziarz — jej debiutancka powieść, która mnie oczarowała. Potem przyszedł czas na " Zaginiecie Annie Thorne " , która dołączyła do listy moich TOP książek. Teraz czas na " Innych ludzi " - prawdopodobnie najlepszą z tych trzech.

" Twoja genialna córka odeszła w chwili, gdy tak naprawdę zaczynała życie, i nie dokończyła jednego z najważniejszych artykułów w swojej doskonale zapowiadającej się karierze".   Co w takiej sytuacji może zrobić matka? Poświęcenie to zaledwie jedna z wielu postaw, które przybiera Kate. Po śmierci Becky jej matka gotowa jest niemal na wszystko, by kontynuować dziennikarskie śledztwo córki. Ma też wątpliwości co do śmierci córki, którą uznano za nieszczęśliwy wypadek. Nie zdaje sobie jednak sprawy, w co tak naprawdę się wplątuje. Im więcej jednak odkrywa, tym bardziej wsiąka w tę sprawę i zamyka sobie drzwi odwrotu. Kate już się jednak nie cofnie. Za wszelką cenę pragnie ujawnić światu dzieło własnej córki i zdemaskować ludzi, którym żądza pieniądza jest ponad zdrowie i życie innych ludzi. Nie jest to też pierwsze wyzwanie w życiu Kate. Becky urodziła, będąc jeszcze nastolatką. Nie było jej łatwo. Samotna, młoda matka, z dala od rodziny i wsparcia bliskich wie

Wydawnictwo Sonia Draga w przypadku swoich książek niemal zawsze zachwyca mnie dbałością o szczegóły, zwłaszcza jeśli chodzi o ich oprawę i szatę graficzną. Pamiętacie? jakiś czas temu pisałam też, że jest w nich magia, skromność i swoisty artyzm. Wciąż się tego trzymam. Przyjemność sprawia też samo patrzenie na nie, co tylko wzmaga apetyt na ich treść. Bije z nich zawsze pewien rodzaj szlachetności. Tak też i jest w przypadku książki Dörte Hansen " Ten dom jest mój". Okładka jak się potem okazało, jest bardzo wymowna i symboliczna zarazem. Dobrze współgra z treścią powieści, i tak jak i ona intryguje. Jest to bowiem opowieść o dwóch kobietach choć nie tylko. Jedna z nich — Vera , mając pięć lat, w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „ polaczkowym dzieckiem”. Przez całe życie czuje się obco w wielkim zimnym domu, a mimo to nie potrafiła go opuścić. Sześćdziesiąt lat później u jego drzwi staje nagle siostrzenica

" Przeklinała ten dzień, kiedy naiwnie zjednując sobie przyjaciół, spragniona bliskości drugiego człowieka, dała się uwieść najmniej odpowiedniej osobie, jaką mogła spotkać na swojej drodze. A potem brnęła w to zafascynowana... " " Likwidacja " Nadii Szagdaj to dopiero początek mojej przygody zarówno z Wydawnictwem Dragon, jak i twórczością autorki. Notabene wiolonczelistki i śpiewaczki operowej, która książki pisze z pasji. I muszę przyznać, że wychodzi jej to wyjątkowo dobrze. Żałuję jedynie, że tak późno miałam okazję poznać jej prozę. To jednak jest do nadrobienia. Nadia Szagdaj to jednocześnie autorka książek, która była już dwukrotnie nominowana do Literackiej Nagrody Europy Środkowej " Angelus " oraz Nagrody Kulturalnej Gazety Wyborczej " Warto". Co tylko wzmaga moje zainteresowanie twórczością autorki. Wracając jednak do tej konkretnej książki, do " Likwidacji " , której kontynuację mam nadzieję ujrzeć niebawem, prz

" Semiramida " to kolejna powieść Ewy Kassali o wyjątkowej sile kobiecości, jak również bogate źródło historyczne. Pełne detali i ciekawostek pozwalająca poczuć atmosferę starożytnego świata. Autorka nie szczędzi czytelnikowi również i emocji, dzięki też i którym powieść staje się prawdziwą perełką literacką z gatunku tych obyczajowo-historycznych opowieści. Równie ważnym aspektem jej sukcesu jest też oczywiście postać głównej bohaterki — Królowej Semiramidy, jak i pozostałych kobiet, które odgrywają całkiem sporą rolę w tej historii. Wszystkie mądre, silne i odważne. Kobiety, które nie bały się używać rozumu. Kobiety pełne uczuć, których też i nie skrywały. Myślę, że każda z nas odnajdzie w nich odrobinę siebie. Być może zainspiruje się nimi albo inaczej spojrzy na samą siebie. Z powieści Ewy Kassali można więc czerpać pełnymi garściami. Można się wręcz delektować jej prozą. Jej barwą i smakiem, który pieści zmysły. I nie sposób się od niej oderwać. Choćby s

"Z morderstwem Emmy Shearer wiązało się wiele cierpienia. W tej sprawie nic nie było jasne i proste, nie istniał też żaden powód, którego można by o wszystko oskarżyć. Może z wyjątkiem..."   "Dziki ogień" to ósma i zarazem ostatnia powieść Ann Cleeves z serii szetlandzkiej, która wcale taka "łał" od początku nie była. Jakieś dwa lata temu sięgnęłam po "Czerń kruka". Wówczas nawet jej nie dokończyłam. Dopiero za sprawą "Czerwieni kości" powróciłam do niej na nowo. Tym razem zachwyciła mnie. Potem nie mogłam oprzeć się nawet pierwszej i niegdyś odrzuconej powieści. Tym sposobem przekonałam się, że książkom warto dawać drugą szansę. Te, potrafią zaś odwdzięczyć się z nawiązką. W przypadku tej serii wystarczyło zmienić nieco własne nastawienie i oczekiwania. Ann Cleeves nie należy bowiem do autorek klasycznych kryminałów, z którymi mam najczęściej do czynienia. Które przyzwyczaiły nas do wartkiej akcji, w której to najczęściej zbrodnia

  " Oczyściłam twarz króla. Natłuściłam i przygładziłam mu brwi. Wsunęłam rurki do wielkiego królewskiego nochala. Nałożyłam gips, przysłoniłam nim oblicze króla, jakby je zamazując, tak, zrobiłam to. Jakże tam było cicho, byliśmy tylko ja i on, a jednak sami na całym świecie, tak jak o tym marzliśmy. Zdjęłam gips, ponownie oczyściłam jego twarz. Dokonałam niezbędnych pomiarów. Obwód głowy od ucha do ucha: osiemnaście cali. Obwód szyi: dwadzieścia dwa i jedna trzecia. Zmierzone przez Marie". " Mała " - książka Edwarda Careya to dzieło wybitne. Książka obrazująca nie tylko życie i twórczość tytułowej " Małej " znanej światu jako Madame Tussaud . Kobiety, której pamięć trwa po dziś dzień, choć nie każdy zna jej historię. Tym bardziej polecam wam, tę niezwykłą książkę. Napisaną ze smakiem i delikatnością. Dająca rozkosz czytania tak wielką, iż nie ma się ochoty przestać. Każde słowo w niej, zdanie rozpieszcza zmysły. Jej język, prosty i poetycki

  Co się dzieje, gdy granice między alternatywnymi światami się zacierają?  No właśnie! Tyle wystarczyło, bym dała się namówić na tę powieść. Jej dalszy opis tylko wzmógł mój apetyt... "Spokój sennego miasteczka, leżącego u stóp uśpionego wulkanu, zostaje zakłócony, kiedy kilkoro jego mieszkańców zaczynają prześladować niepokojące wizje siebie samych w równoległych rzeczywistościach. Lekarka Ginny zastanawia się nad trwałością swojego małżeństwa, jej mąż ma katastroficzne wizje, które doprowadzają go do paranoi, Samara widzi swoją zmarłą matkę znów żywą i odkrywa coraz więcej rodzinnych tajemnic, a młoda naukowczyni Cass ponownie przeżywa ciążę, będąc krok od rozpoczęcia projektu, który może na zawsze odmienić jej karierę naukową. Początkowo łagodne i ulotne, wizje zaczynają być coraz bardziej przerażające. Kiedy nad miastem zawisa widmo katastrofy, staje się jasne, że życie jego mieszkańców już nigdy nie będzie takie, jak do tej pory".

" Zjadaczka grzechów " to powieść, która podświadomie zrobiła na mnie dość duże wrażenie. Dlaczego podświadomie? Bo choć mnie wcale nie zachwyciła, przynajmniej na tyle na ile bym chciała, to wciąż o niej mówię. Wciąż komuś o niej opowiadam i odsyłam do niej moich czytelników. Siedzi mi ona wciąż w głowie i układa na nowo swój obraz. Być może z czasem okaże się jedną z niewielu, spośród tych, których nie sposób wymazać z pamięci. Wówczas zmienię o niej zdanie. Uznam wręcz za arcydzieło. Tymczasem określam ją mianem dobrej, no, może nawet bardzo dobrej książki, w której zdecydowanie bardziej od niej samem oczarowała mnie postać głównej bohaterki, będącą postacią wyjątkowo frapującą. Niezwykłą wręcz — o ile tak można powiedzieć o kobiecie, którą prześladuje najgorszy z losów, jaki można sobie wyobrazić. Okazuje się bowiem, że ktoś zabija kobiety w otoczeniu królowej, a potem zostawia na nich pokarmy świadczące o ich grzechach. Jednym z nich jest serce łosia —

Natasza Socha ma już na swoim koncie kilkadziesiąt książek. Ja znam zaledwie kilka z nich i żadna do tej pory mnie nie zawiodła. Był zawsze miłą odskocznią od codzienności. Przyjemną rozrywką przy kawie o poranku. Ukojeniem w zimowe wieczory. Zadumą i wspomnieniem. Dodawała sił i wiary w lepsze jutro. " Godzina zagubionych słów " miała być kolejną taką powieścią. I była. Jest i będzie. Okazała się bowiem zbiorem historii, do których chętnie będę wracać. Zlepkiem ludzkich historii, w których pojawiły się troski, tajemnice, tęsknoty i marzenia. Wątpliwości, niepewność, zazdrość i tęsknota.

Zauroczona, zakochana wręcz w prozie Delphine de Vigan z rozkoszą sięgnęłam po jej kolejną powieść. " Wdzięczność " - utwór, którego nie sposób nie przeżyć na własnej skórze. Nie doświadczyć i nie utożsamić się z nim. To zresztą największa zaleta twórczości tej niezwykle popularnej francuskiej pisarki, której książki cieszą się we Francji wielkim powodzeniem. Wiele z nich zdobyło też prestiżowe nagrody a " Prawdziwą historię " na ekran przeniósł sam Roman Polański. " Wdzięczność jest jednocześnie " powieścią, która uczy tytułowej wdzięczności i szacunku do drugiego człowieka. Robi to w sposób bardzo subtelny, uświadamiając czytelnikowi, czym tak naprawdę jest starość. " Bo starzenie się to nauka tracenia". Starcy są jak dzieci, niczego nie da się przed nimi ukryć — podobnie jak przed Michką — starszą panią, podopieczną domu opieki, która stopniowo traci zdolność posługiwania się słowami. Tam też poznaje Jerome -młodego mężczyznę,

" Księga bezimiennej akuszerki " Meg Elison , laureatki nagrody im. Philipa K. Dicka to książka roku według " Publishers Weekly ". Nazywana opowieścią podręcznej w świecie postapo , która przedstawia wizję świata po wielkiej katastrofie, w tym przypadku po niesłychanie śmiertelnej epidemii gorączki, która doprowadziła do upadku znanej nam dziś cywilizacji. Przetrwać w świecie pandemii wydaje się jednak niczym, w porównaniu z tym, co wkrótce czeka ocalałych. Do tego " Księga bezimiennej akuszerki"pędzi w zawrotnym tempie. I nie chodzi tu bynajmniej o jej fabułę, a o jej przestrzeń czasową, która rozciąga się na wiele, wiele lat. Widać wyraźnie, iż autorka nie zamierzała skupiać się, ani zobrazować nam tylko chwili z życia bohaterki, jednego wydarzenia, jakiejś sensacji czy jednej przygody. Książka ta odsłania bowiem zrujnowany świat na przestrzeni niemal pokoleń, dając szansę czytelnikowi wyobrażenia sobie, czym tak naprawdę może być apokalipsa

Zastanawialiście się czasem, co czyni autora / autorkę królową lub króla polskich kryminałów? Nie ujmując oczywiście nikomu tytułu, mam jednak pewne poczucie, iż zbyt lekko i nieważnie jest traktowane owo miano. Bo co o tym świadczy? Ilość sprzedanych książek? Dobry marketing? Nazwisko? A gdzie w tym wszystkim jest jakość i profesjonalizm? Prawdziwe mistrzostwo? Coraz częściej zachwycam się też książkami, o które trudno w księgarniach, a te jawiące się nam wciąż na wejściu do nich, owszem kuszą, niestety nie zawsze spełniają moje oczekiwania. Mam jednak nadzieję, ze w przypadku tej powieści ten schemat będzie zupełnie inny, a powieść kryminalna " Wiosna zaginionych " Anny Kańtoch znajdzie się na samej górze listy książkowych BESTSELLERÓW. Dla mnie to właśnie Ona - Anna Kańtoch jest KRÓLOWĄ POLSKIEGO KRYMINAŁU (może nie jedyną, ale jedną z kilku) - Autorką, która przełamała chyba wszelkie schematy i szablony tego gatunku. Z ogromną przyjemnością przyjmuję więc fa

Trafiając na taką powieści jak ta, ma się ochotę trwać w niej niemal bez końca. Urocza, wzruszająca i pełna sentymentu. Inna niż wszystkie. Nie przesadzona ani pobieżna. Idealna dla każdej z nas. Dla każdego, kogo rozczulają historie innych. Dla wrażliwca, który lubi poddawać się emocjom, gdzie śmiech i łzy przeplatają się, nadając smaku szarej rzeczywistości. To zaś, co uderza w tej książce najbardziej, to jej konstrukcja, czyli " powieść w powieści " oraz jej zakończenie, które niewiele ma wspólnego z romantyczną bajką o miłości. Jest mimo to kwintesencją smaku tej historii. Takie prawdziwe i niespodziewane wbrew pozorom. Subtelne i piękne. Tak samo piękne, jak i te przenikające się dwie historie, w których język jest nieokiełznaną materią, a rozwoju ich wydarzeń nie da się przewidzieć. W której " koniec jest zawsze początkiem czegoś nowego". Do tego szczera, emocjonalna i bardzo żywa. Można naprawdę oszaleć na jej punkcie. DEBIUT JAKICH MAŁO.

" Ich matki, nasi ojcowie. Niewiarygodna historia powojennej Polski " to reportaż Piotra Pytlakowskiego, który przeczytałam z ogromną przyjemnością. Książka, która wniosła sporo nowego do mojej wiedzy i wyobrażeń o powojennej Polsce, jak i losach ludzi, którym przyszło zmierzyć się z kolejami historii. Temat, który, choć wypierany w umysłach wielu z nas, wciąż przecież istnieje.   " Grzech, choć niewyznany, istnieje i wpływa na nasze życie oraz na życie tych, wśród których żyjemy. Jedynie szczere wyznanie grzechów ciążące na naszej przeszłości i prośba o ich przebaczenie może nas os nich uwolnić". Kolejnym ważnym aspektem książki są jej bohaterowie, dziś dorośli ludzie, oraz tacy, którzy niestety nie doczekali się jej publikacji, którym mimo to przyszło zmierzyć się z problemami w powojennej Polsce, zanim jeszcze dorośli.    " Wszystkie dzieci świata poddane doświadczeniu wojny przeżywają ból, strach i poniżenie. Wojny wywołują dorośli, ofiarami p

" Kostandin . Grzechy mafii " - To literacki debiut Magdaleny Winnickiej. Powieść, w której autorka połączyła ze sobą dwa wątki: świat mafii i seks. Żaden jednak nie sprostał moim oczekiwaniom. I nie dlatego, że ów gatunek w postaci gorących, pełnych erotyzmu romansów nie jest tym, w którym się zaczytuję, ale dlatego, że ta powieść wydaje mi się, zwyczajnie mówiąc banalna, niedopracowana i kompletnie nierzeczywista. Okazała się tym samym jedną z niewielu, których nie byłam w stanie doczytać do końca. Szkoda mi było na nią czasu. Młodziutka i piękna Alicja w niczym nie przypomina mi kobiety, którą byłabym w stanie zrozumieć. Trudno było mi też akceptować jej wybory. Kostandin zaś, to typowy samiec alfa, któremu nie jest w stanie oprzeć się żadna kobieta — jakie to infantylne. W jego sidła wpada więc i Alicja. Romans ten niewiele ma jednak wspólnego z romantyzmem, nawet na początku ich znajomości. W ich związku dominuje seks i pożądanie, które są niejako pikantn

Powieść "W ciemnościach" Mika Omera to książka z którą wiąże się wiele czytelniczych emocji. Źródłem jednego z nich jest postać Zoe Bentley, jednej z ciekawszych postaci w literackim świecie kryminałów. Postaci z charakterem, którego nie powstydzą się też pozostali bohaterowie powieści. Nie są przede wszystkim wyidealizowani, co pozwala w pewnym stopniu utożsamić się z nimi. Zrozumieć i tolerować. Nie żyją w oderwanym od rzeczywistości świecie, co jeszcze bardziej zbliża ich do nas. " Zabił i zgwałcił trzy dziewczyny w moim mieście. To ja wskazałam go policjantom. - Ile miałaś wtedy lat? - Czternaście. [...] A teraz zajmuje się tym zawodowo. - Pracuję w FBI . W sekcji Analiz Behawioralnych. Jestem psychologiem śledczym. Profiluję przestępców". - Mówi o sobie nasza główna bohaterka, której nie sposób nie polubić.