Biblioteka Edymona

  Ta książka jest jak kubek gorącej czekolady. Słodkiej, pikantnej i z nutką goryczy zarazem. Takiej, która daje rozkosz, rozgrzewa i przywołuje wspomnienia. Kubkiem słodyczy, którego nie sposób jednak pić nieustannie, bo może zemdlić. Dawkowany jednak w czasie staje się rozkoszą dla podniebienia i zmysłów. Idealnym w czasie jesienno-zimowej aury, a wiedząc, że w zapasie mamy ich aż jedenaście, możemy być spokojni, że nie zabraknie nam przyjemności w najbliższym roku.  Moje spostrzeżenie nie było jednak od razu takie oczywiste. Po przeczytaniu "Panny z Jaśminowa" pierwszego tomu powieści, byłam tak zauroczona historią panienki Niny, iż nie w smak było mi czekać na kolejną jej część kolejne dwa miesiące. Sytuacja nieco się zmieniła wraz z drugim tomem tej historii. Wciąż mam jej niedosyt, ale jestem też już świadoma specyfiki tej powieści. To monumentalne dzieło w jednorazowym wydaniu mogłoby bowiem nieco zmęczyć czytelnika. Tym bardziej, że jej akcja nie należy do szczególnie

  Audiobooki dobre na sen i dla sportu.   Za ich prawa znika też kurz. Która opcję dla siebie ty Wybierasz? Są czytelnicy, którzy uparcie bronią się przed tą formą książki Są wierni papierowej i tylko tej. To się chwali – bo czemu by nie. Tym bardziej, że ta niezaprzeczalnie ma największe walory. Audiobooki też nie są jednak ich pozbawione. Ja np. odkryłam kilka z nich. Po pierwsze: Wzmagają ruch, a co za tym idzie dbają o naszą sylwetkę i kondycję fizyczną. Umilają każdy spacer, albo nawet trucht. Wyjście z psem przestaje być straszne, nawet kiedy pada. I tak każdego dnia. Okazuje się potem, że 10 000 kroków to dla ciebie pestka, a jak powieść cię wciągnie, to i 15 000 nie będzie straszne. Nawet się nie zorientujesz jak parę kilo z ciebie zniknie i stracisz zadyszkę.   Wiem co mówię. A teraz wyobraź sobie, że te 10 godzin przesiedziałeś na kanapie z książką w ręku, a co gorsza z torbą chipsów lub gorąca czekoladą. Po drugie: Wzywają cię domowe obowiązki? Nic się nie martw. S

  To jeszcze nie koniec. Są książki o których pisze się łatwo i lekko. Z niewymuszoną myślą. Wokół których tworzy się nowa opowieść. Te zazwyczaj jednak szybko ulatują z naszej pamięci. Są ulotną przyjemnością, do której co najwyżej można powrócić szukając rozrywki. Są też i takie, które choć przeczytane w mgnieniu oka, nie pozwalają odpłynąć towarzyszącym im myślom, które jednak nie chcą ułożyć się sensowny ciąg pozwalający w pełni oddać istotę powieści. Wyrazić jej sens i zażyłość jaka zrodziła się między nami. Jedna z nich jest "Dziecko wojny" Romy Ligockiej. Książka będąca osobistym wspomnieniem autorki z czasów wojny, którą zdecydowała się napisać w obliczu konfliktu, który rozgrywa się tu i teraz na naszych oczach. Z pewnością jest to więc jedna z najbardziej osobistych książek Romy Ligockiej. Szczera i intymna. Taka, która pozwala spojrzeć na piekło wojny z zupełnie innej perspektywy. Autorka nie jest w tym temacie oczywiście odosobniona, jednak forma, którą przybi

    "Wszystkie nasze kłamstwa" Jane Corry- to historia, której atmosfera zdolna jest przeniknąć do umysłu czytelnika, na tyle silnie, że ten poczuje się niemal jak w pułapce myśli i strachu. W żmijowisku kłamstwa, z którego nie sposób wydostać się bez szwanku. A wszystko to zaczyna się od pewnej fascynacji. Fascynacji innością, która kusi i intryguje. Na tyle mocno, by dać się jej uwieść.  Poddali się jej też Sarah i Tom, których dzieliło niemal wszystko. Ona była szaloną artystką. On ułożonym, statycznym mężczyzną. Typ nudziarza. Łączyły ich za to liczne tajemnice. Każde z nich miało ich bowiem wiele. Zbyt wiele jak na jeden związek, który słaniał się ku upadkowi wraz z każdym odkrytym ich sekretem. Z czasem oboje zrozumieli, że ich małżeństwo to wielki błąd. Błąd, który zaważył nie tylko na ich życiu. Mimo to nie potrafili się rozstać. Dla dobra syna trwali w tym jakże chorym już, patologicznym i zagmatwanym związku, który nie pozostawał bez wpływu na ich najbliższych, w

  Zwierzęta zawsze były, są i będą nieodzownym elementem literatury dziecięcej. Ich świat od zawsze intryguje, bawi i jest nam zwyczajnie bliski. Przyciąga uwagę dzieci, więc i samych autorów. Łatwiej bowiem przemycić pewne wartości prezentując je używając zwierzęcych bohaterów niż ludzi. Jednocześnie bawiąc i ucząc. W tym przypadku autor skupia dodatkowo uwagę czytelnika również na relacjach jakie rodzą się pomiędzy człowiekiem a zwierzęciem, traktując je na równi. Bez podwładności, którą to właśnie neguje w "Tygrysie". Tytułowy Tygrys to jedno ze zwierząt cyrkowych, którym przyszło egzystować w brutalnym świecie ludzi. Ludzi nastawionych na władze i zyski. Tam bowiem Tigre w cieniu bata wykonuje posłusznie wszystkie sztuczki. Do czasu. Do chwili, w której tygrys odnajduje w sobie odwagę by powiedzieć dość. Dość tresurze i upokarzającym go występom. Jego bunt wzmaga też tęsknota za ukochaną tygrysicą, poczucie ogromnej niesprawiedliwości i cichy głos pewnej dziewczynki, kt

  Zdarza się czasem tak, że w nasze ręce dostają się książki, które niespecjalnie na pierwszy rzut oka nas interesują, o potem wystarczy chwila, by chcieć wszystkimi zmysłami je chłonąć. Tak właśnie było w obliczu małej i niepozornej książeczki Joanny Rudniańskiej „Hania i Hania”. Książki będącej wzruszającą opowieścią, opartą na osobistych doświadczeniach mamy autorki. Jest to jednocześnie drugie już wydanie książki, która pierwotnie nosiła tytuł” XY”. Przyznam, że ten zdecydowanie bardziej mi odpowiada. Może dlatego, że bezpośrednio odwołuje się do bohaterek tej opowieści, która dodatkowo naznaczona jest wojennymi traumami, co nie pozostawia czytelnika obojętnym wobec tej historii. Nie ulega też w mojej ocenie wątpliwości fakt, iż jest to opowieść ponadczasowa i uniwersalna, bowiem nie tyle jej fabułę, co sposób prezentacji treści i jej znaczenie, sens, można przełożyć niezależnie od miejsca i czasu. Tak jak i poczucie tożsamości, które jest już samo w sobie wartością. Podobnie zresz

     Cóż to była za rozkosz. Śmiech i łzy w jednej chwili.  Serce przepełnione dumą i nadzieją. Dusza lekka niczym piórko. I umysł pełen wiary we własne dobro.  A wszystko to za sprawą jednej powieści - "Uśpionych namiętności" Anny Harłukowicz Niemczynow.  Książki Anny H. Niemczynow nie należą do rzadkości. Nie, jeśli sprawa dotyczy jej fabularnej strony. Powieści dla kobiet i o kobietach jest bowiem wiele. Może nawet zbyt wiele. Wiele z nich dotyka też bliskich nam spraw: rodziny, małżeństwa, przyjaźni, utraty i miłości. Wiele z nich wzrusza i bawi. Pobudza do refleksji. Pozwala nawet czasem spojrzeć na życie z nowej perspektywy. Mało jednak, jest książek, które mają w sobie tę moc. Moc zmieniania, współczucia, poprawy i radosnego szaleństwa. Które są niczym potężny kopniak. Policzek wymierzony w nasze przywary. Drogowskaz na roztaju dróg. Jedną z nich są ‘Uśpione namiętności”. Nieodzowną cechą twórczości Anny H. Niemczynow jest też wszechobecna afirmacji

Kiedy w mojej głowie pojawia się myśl, by przeczytać romantyczną historię, ciepłą i subtelną opowieść, której towarzyszą istotne dla ludzkiego bytu wartości, pamięć podsyła mi zawsze nazwisko Nicholasa Sparksa. Potem już tylko z sobie znaną czułością wybieram jedną z jego powieści i zatracam się świecie jej bohaterów. Tym razem padło na jego najnowsza powieść "Kraina marzeń" w której przepadłam, dosłownie, na jedno długie popołudnie, a musicie wiedzieć, że rzadko zdarza mi się przeczytać książkę od deski do deski - na raz. Tym razem tak się właśnie zdarzyło. Pozwoliły na to zarówno okoliczności, jak i przyjemność snucia się po kartach powieści, choć „Kraina marzeń" nie należy do najwybitniejszych powieści mistrza romantycznych historii. Nietrudno więc wyobrazić sobie co dzieje się z czytelnikiem w obliczy tej "naj", skoro nawet ta była w stanie uwieść mnie swoim stylem i wdziękiem. Zabrakło mi w niej jdnak odrobiny emocji. Silnych emocji, które pozwoliłyby na s

Kilka zdań o Karolinie Derkacz, które czytelnik znajdzie na skrzydle okładki jej debiutanckiej powieści pozwala przypuszczać, że to dopiero początek jej wielkiej kariery. Autorka podejmowała się bowiem w swoim życiu wielu już form wyrazu artystycznego i to z sukcesem. Wciąż jednak pełna jest pomysłów, które ogranicza tylko jej wyobraźnia. Stąd też próba przeniesienia ich na papier, który jak wiadomo przyjmie wszystko i nie będzie stawiał barier jak teatr czy kino. Efektem jej twórczych zapędów jest "Legenda ludowa" - pierwszy tom nowej serii, która łączy w sobie zarówno kryminał, fantastykę jak i tę specyficzną swojskość, znaną tylko polskiej prowincji. Pełną ludowych wierzeń, czarów i wybornego humoru. To właśnie w tej powieści, ta mieszanka gatunkowa była kluczem, do tego bym sięgnęła po książkę. Zwyczajnie mnie ona zaintrygowała. Widziałam w niej szansę otwarcia się na nowy gatunek literacki, którego jak dotąd skutecznie unikałam. W efekcie dobrze się bawiłam. Czego życz

To już kolejny raz jak zaczynam pisać o "Piastunce róż" Katarzyny Michalak i wciąż nie wiem, jak ubrać w słowa to co dane mi było przeżyć w towarzystwie tej książki, choć słowo "przeżyć" jest tu chyba bardzo nie na miejscu. Brakuje mi zwyczajnie słów by nazwać to co czuję, co myślę i jak odbieram tę powieść. Jedno co wiem na pewno, to fakt, że chyba zbyt szybko nie skuszę się na kolejną powieść autorki. Niestety. Jest jak jest. Choć liczyłam na coś więcej. Znacznie więcej. Zwłaszcza po scenie, która wzruszyła mnie do łez.  A był to obraz zrozpaczonej Flory, przed którą Liwia odkryła wszystkie karty dotyczące jej rodziny. Nawet te najbardziej skrywane i bolesne. Nie odbudowało to co prawda poprawnych relacji między siostrami, ale dało ujście prawdzie, na której mogły wreszcie budować swoje własne życie. Nawet jeśli nie było ono idealne, bo do tego każda z nich potrzebowała czegoś więcej. Znacznie więcej.  Widziałam zatem w tej historii ogromny potencjał. Potencja

 Książki Warszawskiej Firmy Wydawniczej nie należą do tych szczególnie popularnych. Trudno uświadczyć je na półkach księgarń, a jeśli już, to siedzą sobie gdzieś tam cichutko pomiędzy stosem piętrzących się bestselerów i nowości i w swej skromności spokojnie czekają na uwagę któregoś z czytelników. Podobnie jest w bibliotekach. Niewielką tylko cześć publikacji wydawnictwa znajdziemy w ich zasobach. Nie są to też książki, które w jakiś szczególny sposób przykuwają uwagę swoją szatą graficzną. Są w śród nich jednak takie pozycje, które zrobiły na mnie ogromne wrażenie i po dziś dzień wspominam je z sentymentem.  Jedną z nich jest "Rywalka" Amandy Marii Chudek. Niewielka powieść, która tylko na pierwszy rzut oka wydaje się być historią kryminalną. I to tylko dlatego, że wśród jej bohaterów jest Dora, utalentowana tanecznie nastolatka, która ginie w niewyjaśnionych okolicznościach podczas jednej z wycieczek szkolnych w góry. Z czasem policja umarza śledztwo, uznając śmierć ucze

"Nim skończy się noc" Bartosza Szczygielskiego to powieść, której niewiele można zarzucić. Przynajmniej pod względem technicznym. W pełni poprawna językowo i fabularnie, tyle tylko, że nie każdemu musi się ona spodobać. Nie każdego zdolna też będzie wciągnąć w wir własnego szaleństwa gatunkowego, które dla jednych może okazać się wielkim atutem. Innym zaś przeszkodzi w jej odbiorze.  Jest to jednak książka z potencjałem, która każdemu czytelnikowi da szanse odkryć w niej to co dla niego najbardziej istotne.  Jeden zanurzy się w odmętach zbrodni i będzie usilnie próbował znaleźć właściwy trop. Inny będzie kibicował małżeńskim potyczkom bohaterów, a jeszcze ktoś inny dostrzeże być może w niej głębie ludzkiego szaleństwa. Tylko od nas będzie zależeć, co przykuje naszą uwagę, na tyle by w niej trwać.  Trwać w powieści łączącej w sobie zarówno wątek kryminalny jak i elementy thrillera. Już na samym jej początku pojawia się ciało martwego mężczyzny i postać detektywa, który notaben