Biblioteka Edymona

Książka " Władcy ciemności " Eweliny Kasiuby to całkiem spore zaskoczenie dla mnie. Patrząc jednak z perspektywy czasu, już sam tytuł mógł mi co nieco sugerować. Nie na nim jednak skupiłam swoją uwagę, wybierając lekturę, a na okładce: pięknej i mrocznej zarazem. Na zdjęciu, z którego wyłania się strach, groza i potworna tajemnica. Na nic jednak by się to zdało, gdyby nie zapowiedź pełnego namiętności romansu połączonego z mroczną i owianą tajemnicą z przeszłości, którą skrywa jeden z jej bohaterów. Istnienie zaś płatnego mordercy przeważyło szalę na jej korzyść. Tu dała o sobie znać moja słabość do powieści akcji, zbrodni i kryminałów. Powieść niewiele ma jednak wspólnego z owym gatunkiem literackim. Ani to kryminał, ani sensacja. Mimo to wcale nie poczułam się rozczarowana. Demoniczny, dziewiętnastowieczny romans okazał się mieć bowiem swoje plusy. Jego bohaterką jest młoda, piękna i wyjątkowo ambitna panienka o imieniu Eilis , która nie zamierza poddać się

" Jest w lesie takie miejsce, gdzie kochają sport. Jest sobie dziewczynka, która siedzi sobie teraz na łóżku i gra na gitarze dla swojej przyjaciółki. Jest posterunek policji, w którym zatrzymano młodego mężczyznę. W korytarzu szpitala salowa mija adwokata, na trybunach w stolicy dorośli mężczyźni i kobiety skandują, że są niedźwiedziami z Bjornstad , razem ze sponsorami i członkami zarządu". Ten mecz jest niezwykle ważny. Ważny dla gospodarki, dla dumy i dla przetrwania w tym zapomnianym przez Szwecję mieście. Położonym daleko w ponurym lesie. W mieście przez wielu postrzeganym jako tzw. "dziura" . Mieście, które powoli zabiera ludziom przestrzeń do życia, których jedyną radością i nadzieją wydaje się, być lodowisko i juniorska drużyna hokeja. Tylko ona ma szanse odmienić i los. Ale zanim to się stanie, musi ona zwyciężyć w rozgrywkach ligi juniorów.

Słowa " kocham cię " mają wielką moc. Jeszcze większą, kiedy idą w parze z czynami. Pytanie rodzi się jednak zgoła inne. Jak często wyznawać dziecku miłość, by czuło się docenione i ważne? To pytanie zadaje sobie wielu rodziców i nie tylko oni. Czy miłość jest dla dziecka oczywista? To kolejne z pytań. Otóż wcale nie. Mówienie " kocham cię " ma ogromny wpływ na dziecko i jego rozwój. Jest niezwykle ważnym elementy w życiu każdego z nich. Warto je więc powtarzać je jak najczęściej. Każdy człowiek, który słyszy te słowa i czuje się przy tym naprawdę kochany, nabiera w sobie poczucia ważności. Wzrasta jego samoocena i poczucie bezpieczeństwa. To zaś pozwala mu niemal bez ograniczeń odkrywać świat. Okazywanie dziecku i nie tylko dziecku miłości to też okazywanie szacunku drugiemu człowiekowi i wspieranie jego wrażliwości. Pewne i trwałe uczucia, szczere i niepozbawione naturalności pozwalają ponadto na budowanie silnych i trwałych relacji między ludźmi. Dz

Iga Spica każdy swój krok planuje z wyprzedzeniem. Robi tak od kilku miesięcy. Iga słyszy, widzi, węszy. Nie czuje poza tym nic więcej. Jest martwa. Już raz ją zabito. Podobnie jak zabito jej syna, ze śmiercią którego nie potrafi się pogodzić. Świat nie jest już tym, czym był przed tą tragedią. To było dla niej prawdziwe piekło i pociągnęło za sobą ciąg traumatycznych zdarzeń. Z czasem jednak kobieta próbuje wrócić do normalnego życia, o ile kiedykolwiek jeszcze hafefobia jej na to pozwoli. Za namową przyjaciółki przyjmuje zlecenie tłumaczenia negocjacji handlowych, których przedmiotem jest opuszczona wyspa w okolicach Olsztyna. Iga postanawia ten wyjazd wykorzystać również do prywatnych celów. Niedaleko mieszka bowiem powszechnie znany jasnowidz i swoiste medium. Iga już tylko w nim widzi szansę na pogodzenie się z bólem i rozpaczą. Z chwilą jednak przybycia Spicy do wioski, zaczynają się dziać w niej dziwne i niepokojące rzeczy. Jedno z dzieci znajduje swoją matkę

" Figurantka " Anieli Wilk - to powieść, dla której niekoniecznie warto zarywać noc, aczkolwiek namiętność i sensacja, którą serwuje, wielu może przyprawić o dreszczyk emocji. Jej bohaterką jest Alice, która wraz ze śmiercią swojego męża, znalazła się w tzw. przysłowiowej "dupie". Niewiele bowiem wiedziała tak naprawdę o interesach Adama, za które przyjdzie jej teraz zapłacić, czy tego chce, czy nie. W jej zasięgu znalazło się bowiem coś, czego pragną inni i gotowi są za to nawet zabić. Bruce to trochę, taki typ macho, choć bardziej przypominała mi Leona Zawodowca. Wrażliwiec, który potrafi zabijać bez cienia skrupułów. Od lat ściga groźny kartel narkotykowy, na którego drodze stanęła seksowna wdowa. Początkowo miała być tylko przynętą. Być jednak obojętnym na wdzięki tej kobiety jest niezwykle trudno. Dlatego plany Bruce`a mocno się komplikują. Nie jest też łatwo manipulować Alice. To kobieta nie tylko z klasą, ale i z charakterem. Nie należy też do

Jagna jest redaktorką w Wydawnictwie. Niedawno zerwał z nią chłopak. Nie to jednak przytłacza ją najbardziej. To wspomnienie rodzinnego domu, z którego niegdyś uciekła z głową pełną marzeń. Z chęci stania się innym człowiekiem. I choć minęło wiele lat, wciąż nie umie przebaczyć. W tym przekonaniu utwierdza ją niedawno spotkany Karol — jej chłopak ze szkolnych lat, który niebawem bierze ślub, z jej była przyjaciółką. Kolejna bohaterka tej opowieści to Maria Teresa - kobieta , która niegdyś popełniła powieść obyczajową. Dziś wydawnictwo sprzedało prawa do jej ekranizacji, żądając jednocześnie jej kontynuacji. Nie w smak jest to pani profesor filozofii, której proza w zamiarze miała iść w zupełnie innym kierunku. Czego jednak nie robi się dla pieniędzy, zwłaszcza kiedy nad jej głową wiszą ciemne chmury. Potężne długi i chora macocha, która lada dzień stanie się matką.

" Chłopiec pochłania wszechświat"- książka, po którą nie sięgnęłabym, widząc tylko i wyłącznie jej okładkę. Która zamiast przyciągać, odstrasza swoją krzykliwością. Różowo-czerwoną barwą, kompletnie niepasującą mi do jej stylu. Która co najwyżej może symbolizować zaledwie mały fragment tej powieści. Przyciągnął mnie za to jej opis, który znajdziecie tutaj . Zapowiedzieć niebanalnej historii. Zmysłowej i odważnej. Prostej tylko na pozór. W rzeczywistości głębokiej i hipnotyzującej. Emocjonującej i poetyckiej zarazem. Dlatego " Chłopiec pochłania wszechświat " - to książka, którą będę zawsze kojarzyć z niezwykle przejmującą opowieścią chłopca, któremu autor zgotował los znacznie odmienny od naszego. Życie dotkliwe, bolesne, choć nad wyraz głębokie i świadome. Obdarzył go najznośniejszymi przymiotami. Dobrym i czystym sercem. Silnym ciałem i nieskazitelną duszą. Charakterem. Nauczył go manipulować czasem i postrzegać to, co dla innych niewidoczne. Dał mu

Czytaj więcej na https://kobieta.interia.pl/dziecko/news-dlaczego-dzieci-lubia-opowiesci-z-dreszczykiem,nId,950741#utm_source=paste&utm_medium=paste&utm_campaign=firefox Andrzej Marek Grabowski byłby zapewne znakomitym pedagogiem i nauczycielem, gdyby nie praca w Telewizji Polskiej. Ma to jednak i swoje dobre strony. Dzięki niemu bowiem powstało wiele wyjątkowych programów dla dzieci, które wielu z nas pamięta po dziś dzień i na których wychowały cię pokolenia. Jednym z nich był muzyczno-dydaktyczny program dla dzieci " Tik-Tak". Kolejny program telewizyjny, tym razem jednak o charakterze bardziej poznawczo-rozrywkowym to 'Wyprawa Profesora Gąbki " . Część z nas dobrze kojarzy zapewne też popularnego wówczas Kulforna i Żabę Monikę, w których towarzystwie wychowało się kolejne pokolenie widzów. W jego dorobku artystycznym jest też kilkadziesiąt scenariuszy filmowych, wiele piosenek dla dzieci i kilkanaście książek. Jedną z nich jest niedawno wyda

Literacki rollercoaster " Na tej samej ziemi " książka Katarzyny Kieleckiej to kontynuacja powstałej ponad rok temu powieści obyczajowej " Po tym samym niebem " której bohaterkami są Lilianna i Kinga. Dwie przyjaciółki, dzięki którym na nowo możemy odkryć znaczenie rodziny w naszym życiu, pełnych szacunku i tolerancji postaw i prawdziwej przyjaźni. Katarzyna Kielecka, jak sama przyznaje, nigdy nie planowała kontynuacji powieści. Wystarczyło jednak odrobinę ją podpuścić, by w jej głowie wykiełkował nowy pomysł na powieść z Lilką i Śliwą w roli głównej. Za co jestem jej ogromnie wdzięczna. Powieść bowiem przerosła moje oczekiwania. Ja, która nie jestem, aż tak wielką fanką typowo kobiecej literatury bawiłam się w jej towarzystwie wręcz wyśmienicie. Żal było ją kończyć. Płakałam, śmiałam się i z nadzieją śledziłam losy tych dwóch kobiet, oraz małej Neli, bez której ta historia nie byłaby nawet w połowie tak dobra. Nela to córka Lilianny. Ma zaledwie pięć

To drugi i z pewnością nie ostatnie spotkanie z twórczością tego autora. Andreas de la Motte z powieścią " Zimowy ogień " trafił do mnie zaledwie parę miesięcy temu. Nic nie wskazywało na to, że książka okaże się zapowiedzią dłuższej przygody. Im głębiej jednak wnikałam w powieść, tym bardziej mnie ona fascynowała. Tą jedną powieścią rozsmakował mnie w swojej twórczości. Zapragnęłam więcej. Dziś mam już za sobą kolejną z nich, czyli " Koniec lata". Niestety po raz kolejny muszę przyznać, że początek nie był łatwy. Był nawet moment pewnego zawieszenia. Nie poddałam się jednak, co zostało wynagrodzone niemal w dwójnasób. Po raz drugi bowiem poczułam się mile połechtana i usatysfakcjonowana zarazem. Zacznijmy jednak opowieść o książce od początku. Jej główną bohaterką jest Veronika . Kobieta, która pomiędzy osiemnastym a dwudziestym piątym rokiem życia przetestowała niema wszystkie możliwe środki do podkręcania nastroju i uspokojenia. Z czasem jednak upor

" Cherub " to trzecia i ostatnia powieść z cyklu " Igor Brudny " - wyśmienitej trylogii kryminalnej, która nie tylko podbiła serca wielu fanów gatunku, ale i wylądowała na liście bestsellerów. Mnie osobiście wcale to nie dziwi. Przemysław Piotrowski ma bowiem talent nie tylko do tworzenia wyjątkowo oryginalnych fabularnie powieści, ale i do mieszania gatunków. W jego utworach nie sposób bowiem nie natknąć się na sceny wprost z powieści mroku, dreszczowca, czy typowego horroru. Mocne i krwawe sceny to jego domena. W żaden sposób jednak nie zdominowały one powieści, która mocno trzyma się typowo kryminalnego wątku i samego komisarza Brudnego. Osoby zaś o dużej wrażliwości mogą zwyczajnie pominąć tych kilka scen. Ich brutalność ma jednak swoje uzasadnienie. O czym przekona się każdy, kto sięgnie po powieść. Nie sugeruję jednak zaczynać od wspomnianego " Cheruba". Ta trylogia ma bowiem swój własny początek i koniec. Warto więc zacząć przygodę z nią

"Wszystko jest dziełem przypadku i tego, że lubię obcować z twórczymi ludźmi".    Andrzej Grabowki , to aktor powszechnie znany, który swoją autobiografią wypełnia luki, jakie w naszej pamięci powstały za sprawą jednej, niezwykle charakterystycznej roli, która to stała się niemal kultowa. Tym bardziej odnoszę wrażenie, że istotnym powodem, dla których powstała ta książka było pragnienie opowiedzenia właśnie o swojej karierze zawodowe i jej losach, która niejako umyka pospolitemu odbiorcy sztuki. Uwagę przykuwa też samo wydanie książki, które świetnie komponuje się z postacią autora, jak i liczne znakomite fotografie, kadry filmów i autorskie teksty samego Andrzeja Grabowskiego. " Jestem jak motyl " Andrzeja Grabowskiego jest czymś w rodzaju wspomnień, które sięgają jego najmłodszych lat. Do lat 50. XX wieku, do małego miasteczka zwanego Alwerią . Do jedynego w swoim rodzaju rynku, kapliczki, studni, a nawet rynsztoku płynącego wzdłuż drogi wysadzonej

Ally Gilmore to wnuczka Hala i Rity, mieszkańców Pine Holle i zarazem właścicieli schroniska dla psów. Ally uwielbia odwiedzać dziadków i pomagać im przy psach. To takie odmienne od życia, które prowadzi w Nowym Jorku, gdzie pracuje jako fotografka w wielkim świecie mody i biznesu. Problemy dosięgają jednak nawet tego małego miasteczka i jej rodziny. Miasto właśnie odcięło fundusze dla schroniska, a to oznacza jego zamknięcie. Ally nie może się z tym pogodzić... Ben West, który przysłużył się niejako problemom Ally , jest świetnym facetem. Ma jednak swoje wady. Nie dopuszcza do siebie nikogo i bywa oschły, a jego całym światem jest dziesięcioletnia Astrid, którą opiekuje się od czasu śmierci jej rodziców. Kocha ją ponad wszystko, podobnie jak i to miastu, dla którego gotowy jest zrobić niemal wszystko, co w jego mocy. Mimo to ludzie wciąż mają go za Grincha . Pierwsze spotkanie Ally i Bena, też nie należy do najprzyjemniejszych. Ben targany jednak wyrzutami sumienia post

Piotr Borlik to autor zarówno powieści kryminalnych, sensacyjnych, thrillerów, jak i horrorów, czy choćby opowiadań z gatunku fantastyki. Jego utwory znaleźć można również w kilku branżowych czasopismach jak choćby " Histeria " czy też " Brama". Jak więc widać Piotr Borlik nie lubi zamykać się tylko w jednym gatunku literackim. Wciąż szuka nowych inspiracji, a to jak się okazuje, pozwala mu wciąż zaskakiwać czytelnika. Takową też i jest jego najnowsza powieść " Wymazani z pamięci " - przynajmniej dla mnie. Oryginalna, pełna wigoru i nieszablonowa powieść, w której mieszają się gatunki i nasze własne emocje. Dzieci ginęły od zawsze. Były ofiarami zabójstw, porwań i nieszczęśliwych wypadków. Nigdy jednak nie zdarzyło się tak, by te zaginione przed laty dzieci nagle się odnalazły. Do tego jeszcze wszystkie razem i w jednym czasie. W jednym miejscu i w identycznych ubraniach. Są za to w różnym wieku. Do ich zniknięcia doszło bowiem na przestrzeni

" Epizody z życia mojej mamy " Iwony Żytkowiak to bardzo intymna opowieść, która w sposób szczególny traktuje postać matki. Jest historią, która z pewnością zostanie odebrana też na wiele różnych sposobów. Jednych zdystansuje do siebie, a innych znów zachwyci, burząc mur pomiędzy czytelnikiem a jej bohaterem. A to z tej przyczyny, że jest powieścią niezwykle prawdziwą, w której trudno doszukiwać się literackiej fikcji. Autorka wydaje się w jej przypadku czerpać inspiracje do niej wprost z prawdziwego życia. Z życia, jakiego wszyscy znamy, doświadczamy lub pamiętamy. W ten sposób powstał zbiór kilkunastu, a dokładnie mówiąc dwunastu epizodów z życia jednej kobiety. Dwanaście jej osobliwych portretów, będących trochę jakby podglądaniem jej codzienności na przestrzeni wielu lat. Bez ubarwień, nadmiernego liryzmu i koloryzacji. Bez zbędnych wzruszeń i nadmiernej empatii. Chłodno i z dystansem. Mimo to może ona budzić w czytelniku emocje. Emocje wywołane choćby br

Matematyka to trudna nauka, a zrozumienie jej wymaga czasem wiele cierpliwości, uwagi i zaangażowania. Opanowanie jej zasad nie dla wszystkich okazuje się też zawsze proste i zrozumiałe. W takim przypadku warto jej poświęcić nieco więcej czasu, zwłaszcza kiedy dziecko dopiero rozpoczyna przygodę z matematyką, niż później nadrabiać zaległości i potęgować niechęć do niej. Jedną z najtrudniejszych rzeczy, która okazuje się spędzać nierzadko sen z powiek rodziców i dzieci jest owa wspomniana przez autora tabliczka mnożenie, a potem i dzielenie, które nierzadko okazuje się jeszcze trudniejszym wyzwaniem dla młodych umysłów. Na szczęście jest wiele prostych metod i technik, które sprawią, że nauka nie tylko stanie się zabawą, ale i przynosi oczekiwane rezultaty. Jedną z takich metod proponuje Adrian Markowski — pisarz i poeta, redaktor i dziennikarz. Człowiek niewątpliwie całe życie związany ze słowem pisanym, którego jak się okazuje, fascynuje również matematyczna dydaktyka. K

" Kobieta i chłopiec " Geert De Kockere i Kaatje Vermeire niech nie zwiedzie was swoją wielkością, krótkim tekstem i bogato ilustrowanym wnętrzem. Nie jest to bowiem książka dla małych dzieci. Nie dla maluchów. A jeśli już to tylko w tandemie rodzic — dziecko. Będzie to wówczas zarówno okazją do wspólnej zabawy, jak i rodzicielskiego komentarza i rozmowy o wartościach, o problematyce utworu i wspólnego dialogu. Jednym z bohaterów tej subtelnej opowieści jest mały chłopiec. Chłopiec, którego imienia nie znamy. Nie wiemy też, ile ma lat i gdzie mieszka. Tak naprawdę nic o nim nie wiemy. Nic, co pozwoliłoby nam go zidentyfikować. Staje się tym samym bardzo symboliczną postacią. Kimś w kogo może wcielić się niemal każde dziecko i każdy dorosły. Nieco inaczej kształtuje się już za to historia tytułowej kobiety. Poznajemy ja jako kobietę — BABĘ. Wielką i paskudną. Postać budzącą lęk, niepokój, a zarazem swoistą ciekawość u chłopca. Groza, z jaką myśli on o napotkan

Któż z nas nie międliła choćby raz w swojej głowie tę samą sytuację od nowa i od nowa, nie rozpamiętywała przeszłość. Nie czuła się bezradna, zrozpaczona, osamotniona, pełna goryczy i smutku. Bez wyjścia z sytuacji. Nękana myślami, które tak naprawdę robiły nam więcej szkody niż były tego warte. Zabierały sen, radość życia, a czasem nawet przyjaciół. Z pewnością wiele z nas doświadczyło tego na własnej skórze. Epidemia ponurych myśli, albo inaczej rozpamiętywanie -  problem, który bardzo często dotyka właśnie nas kobiety. Nikt tak jak my nie potrafi zamartwiać się nawet błahą rzeczą: ubiorem, domem, pracą, dziećmi, zdrowiem, rodziną, nawet urlopem. Niestety nie prowadzi to do niczego dobrego. Może, co gorsza, okazać się pierwszym krokiem w drodze do depresji. A depresja jak wiadomo jest chorobą, która może dotknąć osoby w każdym wieku. Nieważne czy mamy naście czy kilkadziesiąt lat. Statystycznie jednak dwa razy częściej dotyka kobiet niż mężczyzn. Podobnie, jak i wspomniane

" Zapomniana piosenka " Agaty Bizuk to typowa świąteczna opowieść o miłości i świątecznym cudzie, który przytrafił się pewnemu młodemu mężczyźnie. Dominik jest wychowankiem domu dziecka. Trafił tam, mając zaledwie kilka lat. Po ukochanej mamie zostało mu tylko jedno zdjęcie i piosenka. Nie wie też, co się tak naprawdę stało. Wszelkie ślady po jego matce urywają się tamtego feralnego dnia. Nie ma nawet pewności czy tamta kobieta zmarła, czy może wciąż gdzieś żyje. A może zwyczajnie porzuciła go? Dziś Dominik ma dwadzieścia lat i ukochaną dziewczynę Ewę u swego boku. Małą kawalerkę, psa i pracę, która pozwala mu nie drżeć o kolejny dzień. Te jednak niewiele się od siebie różnią i nie dają dobrych widoków na przyszłość. Aż do chwili, w której młody chłopak poznaje Ksawerego, starszego pana z sąsiedztwa Ewy. To był wypadek. Ksawery złamał nogę. Pomógł mu Dominik i Ewa. Dziewczyna udawała nawet jego wnuczkę. A wszytko to po to, by móc być przy sąsiedzie i rozmawiać

Powiem tylko raz " to kolejna książka Lisy Gardner z cyklu " Detektyw D.D. Warren". Książka, która może uchodzić za jedną z lepszych powieści, które popełniła autorka. Wydaje się, być jedną z tych, z której bije bezkonkurencyjna dojrzałość i perfekcjonizm. Powieść na wysokim poziomie zarówno literackim, jak i fabularnym. Utwór z precyzyjnie przemieszana narracją z perspektywy trzech kobiet, których w żaden sposób nie można oskarżyć o powtarzalność. Znakomicie za to się uzupełniają, prowadząc do rozwiązania  inteligentnie zaprojektowanej intrygi kryminalnej. Jednocześnie tworzą kilka odrębnych historii kobiet. Flory, Evie i znanej z poprzednich książek Lisy Gardener - Detektyw D.D. Flora jest kobietą, która miesiącami była więziona, głodzona i gwałcona. Dziś, choć ocalała, nie miewa już ani romantycznych snów, ani marzeń. Nie potrafi nawet, oddzielić tego, co było, od tego, co jest teraz. Żyje w zamknięciu i nie chce mówić o tym, co było. Aż do chwili, w któ

" - Jeśli ta kobieta, która wynajęłaś, dogrzebie się do prawdy, wypłyną na wierzch wszystkie wasze brudy. - Nie ma takiej możliwości. O ile wszyscy zainteresowani będą trzymać buzię na kłódkę, nikt się o niczym nie dowie. A ta była glina? Znajdzie jedynie to, co ma znaleźć, i nic więcej. - Igrasz z ogniem. Obyś nie poparzyła sobie palców". W sylwestrową noc ofiarą morderstwa pada dziewiętnastoletni Leon Rawki. Do zabójstwa dochodzi w jego rodzinnym domu, w którym Nowy Rok świętowało zaledwie kilka osób: najbliższa rodzina i przyjaciółka siostry. Do zabójstwa przyznaje się od razu matka chłopaka, po czym trafia do aresztu. W jej winę nie wierzy jednak starsza z córek Maria. Niemal rok po tragedii wynajmuje detektyw Julię Krawiec, by ta znalazła prawdziwego sprawce mordu. Kiedy jednak Julia zaczyna drążyć temat, na wierzch wypływają niemal lawinowo sekrety i tajemnice rodziny Rawskich. Żaden jednak ze świadków (uczestników feralnego sylwestra) nie mówi prawdy. Tak

"TRZY KOBIETY I JEDNA TAJEMNICA. MIŁOŚĆ, KTÓRA ODURZA I NISZCZY. DECYZJA, KTÓRA ZMIENIA ŻYCIE. SŁABOŚĆ, KTÓRA STAJE SIĘ SIŁĄ."   " Wyzwanie " jest powieścią, która ujmuje słowem, stylem i swoją głębią. Jest po prostu piękna w całej swojej okazałości. Wręcz wytrawna. Poznanie bohatera zaś z jej perspektywy nabiera nowego znaczenia. Staje się ono niejako przestrzenią ponadczasową. Czego przykładem może być postać Connie . " Connie wiele mnie nauczyła. Dała mi przestrzeń i przykład, jak żyć świadomie i bez skruchy, jednocześnie zachęcając, żebym szukała własnego głosu, bez względu na to, jakim imieniem się posługuję". Wyjątkowo prawdziwa i przejmująca opowieść o kobietach, w których być może każda z nas znajdzie jakąś cząstkę siebie. Usłyszy swój wewnętrzny głos, a uciszy głosy innych, które wypierają nasze własne " ja". " Dopiero u boku Connie zaczęłam odkrywać własne ja, kwestionować to. Kim jestem, pytać, kim chcę być i jak to osi

" Anegdoty " to wyjątkowa publikacja. Książka, która wciąż czytam, ale nie strona po stronie. Ona jest jak łyk kawy o poranku, która rozpieszcza zmysły i daje kopa na resztę dnia. Jest niczym kieliszek brandy po obiedzie, który czyni go wyjątkowym. Równie dobrze może być idealną towarzyszką zabaw, myśli i towarzyskiej dysputy. Dobrym rozpoczęciem rozmowy lub jej zakończeniem. Błyskotliwym zdaniem i odpowiedzią na wiele pytań. " Czekajcie, zaraz wam coś przeczytam " - Powiedziałam ostatnim razem podczas odwiedzin znajomych, w chwili, gdy jeden z nich narzekał na swoje roztargnienie. Potem okazało się, że książka zdominowała nasze towarzystwo, a wiele z przeczytanych na głos anegdot z pewnością wyryło się w pamięci gości.

Dobre książki lub te, które w ten czy inny sposób do nas trafiają, mają to do siebie, że zostają w nas na długo. Puszczają korzenie i zostawiają ślad w naszej pamięci. Wywołują jakąś reakcję. Dają poczucie doznania czegoś większego, ważnego. Wzbogacającego nasza wyobrażenie o świecie i niejednokrotnie nas samych. Są zbiorem wielu myśli i prawd Skrupulatnie i z mozołem stworzoną historią, która ma w sobie sens. Przekaz. Myśl. Refleksję. Myślę też, że tworzenie takich historii jak ta, którą znajdziecie w " Miałam umrzeć " nie należy do najłatwiejszych i wymaga od autora sporego zaangażowania, tego emocjonalnego też. Wejść w rolę bohaterki, której życie jest pasmem kłamstw, lęków i brakiem tożsamości...  Nie może być przecież rutyną, zwłaszcza w tak dobrze oddającej emocje powieści. Autorka sama zresztą przyznaje, że podczas jej tworzenia towarzyszyło jej dziwne uczucie, które przypominało spacer po lesie w czasie burzy. Nigdy nie wiesz, kiedy i gdzie uderzy piorun

" Rebeka " Daphne Du Maurier to bez wątpienia swoiste arcydzieło. Nic więc dziwnego, że sam Stephen King czerpał z niej inspiracje, a Alfred Hitchcock sfilmował. Tymczasem pojawiła się ekranizacja powieści z Lily James, Armiem Hammerem i Kristin Scott Thomas, która jest już dostępna na platformie NETFLIX. Zanim jednak ktokolwiek zasiądzie przed ekranem, niech najpierw przeczyta powieść, której fenomenu nic nie jest w stanie przebić. Tym bardziej, że film nie pokrywa się też w stu procentach z powieścią, co pozbawia go wielu walorów, które znajdziecie właśnie w książce. To ona i tylko ona jest w stanie w pełni przekazać nam obraz literackiej rzeczywistości. Rozsmakować nas w posiadłości Manderley i dać upust własnej wyobraźni. Przenieść w czasie. Oddać relacje społeczne, w tym także te damsko-męskie z początków minionego wieku. Rzecz dzieje się tuż przed wybuchem II wojny światowej. Nieśmiała dziewczyna, dama do towarzystwa pewnej bogatej damy, poznaje przystojnego Maxima

 Wszyscy zapewne znają bajkę o Kopciuszku. Nikt jednak nie wie, jak potoczyły się losy dwóch sióstr i okrutnej macochy. Nikt też nie podejrzewał, że ta bajkowa postać wcale nie jest taka znów bez skazy. Zwłaszcza kiedy piękno ma wiele twarzy. Nie sądziłam też, że ta powieść tak bardzo mnie zauroczy. Baśnie czytała mi dawno temu mama, potem wraz z wiekiem odeszłam od tej formy literackich doznań. Nigdy też nie pociągała mnie fantastyka. Za to " Przyrodnia siostra " Jennifer Donnelly , która w sumie była takim trochę przypadkiem czytelniczym, skradła moje serce i sprawiła, że dawne fantazje odżyły na nowo. Radość z obcowania z lekturą była po prostu przednia. To powieść, która czerpie wiele z baśni, w tym wspomnianego " Kopciuszka ". Przenosi nas w czasie i przestrzeni wyobraźni. Bawi, wzrusza i uczy. Przypomina o wartościach, o ideach i pięknie. Isbelle niewiele brakowało do szczęścia. Dzieliła ją zaledwie chwila od zostania żoną księcia. Okaleczyć się i z

" Inni ludzie " C. J. Tudor to nie tylko dobra książka, ale i bardzo aktualna. Skora jestem nawet powiedzieć, że ponadczasowa. Powieść dotykająca problemu bólu po utracie bliskiej osoby, poczucia niesprawiedliwości i pragnienia zemsty. Zemsty, która niestety zawsze wciąga nas wir szaleństwa, niebezpiecznych relacji, a co gorsza utraty poczucia własnej tożsamości. C. J. Tudor wie, o czym pisze. Jej powieści mają zawsze sens i głęboko skrywana prawdę, przesłanie. Jest autorką, która pisać zaczęła jeszcze w dzieciństwie. Szkołę porzuciła mając zaledwie 16 lat. Wykonywała rozmaite zawody. Długo jednak skrywała swoje prace. Do chwili, w której pojawił się Kredziarz — jej debiutancka powieść, która mnie oczarowała. Potem przyszedł czas na " Zaginiecie Annie Thorne " , która dołączyła do listy moich TOP książek. Teraz czas na " Innych ludzi " - prawdopodobnie najlepszą z tych trzech.

" Twoja genialna córka odeszła w chwili, gdy tak naprawdę zaczynała życie, i nie dokończyła jednego z najważniejszych artykułów w swojej doskonale zapowiadającej się karierze".   Co w takiej sytuacji może zrobić matka? Poświęcenie to zaledwie jedna z wielu postaw, które przybiera Kate. Po śmierci Becky jej matka gotowa jest niemal na wszystko, by kontynuować dziennikarskie śledztwo córki. Ma też wątpliwości co do śmierci córki, którą uznano za nieszczęśliwy wypadek. Nie zdaje sobie jednak sprawy, w co tak naprawdę się wplątuje. Im więcej jednak odkrywa, tym bardziej wsiąka w tę sprawę i zamyka sobie drzwi odwrotu. Kate już się jednak nie cofnie. Za wszelką cenę pragnie ujawnić światu dzieło własnej córki i zdemaskować ludzi, którym żądza pieniądza jest ponad zdrowie i życie innych ludzi. Nie jest to też pierwsze wyzwanie w życiu Kate. Becky urodziła, będąc jeszcze nastolatką. Nie było jej łatwo. Samotna, młoda matka, z dala od rodziny i wsparcia bliskich wie

Wydawnictwo Sonia Draga w przypadku swoich książek niemal zawsze zachwyca mnie dbałością o szczegóły, zwłaszcza jeśli chodzi o ich oprawę i szatę graficzną. Pamiętacie? jakiś czas temu pisałam też, że jest w nich magia, skromność i swoisty artyzm. Wciąż się tego trzymam. Przyjemność sprawia też samo patrzenie na nie, co tylko wzmaga apetyt na ich treść. Bije z nich zawsze pewien rodzaj szlachetności. Tak też i jest w przypadku książki Dörte Hansen " Ten dom jest mój". Okładka jak się potem okazało, jest bardzo wymowna i symboliczna zarazem. Dobrze współgra z treścią powieści, i tak jak i ona intryguje. Jest to bowiem opowieść o dwóch kobietach choć nie tylko. Jedna z nich — Vera , mając pięć lat, w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „ polaczkowym dzieckiem”. Przez całe życie czuje się obco w wielkim zimnym domu, a mimo to nie potrafiła go opuścić. Sześćdziesiąt lat później u jego drzwi staje nagle siostrzenica

" Przeklinała ten dzień, kiedy naiwnie zjednując sobie przyjaciół, spragniona bliskości drugiego człowieka, dała się uwieść najmniej odpowiedniej osobie, jaką mogła spotkać na swojej drodze. A potem brnęła w to zafascynowana... " " Likwidacja " Nadii Szagdaj to dopiero początek mojej przygody zarówno z Wydawnictwem Dragon, jak i twórczością autorki. Notabene wiolonczelistki i śpiewaczki operowej, która książki pisze z pasji. I muszę przyznać, że wychodzi jej to wyjątkowo dobrze. Żałuję jedynie, że tak późno miałam okazję poznać jej prozę. To jednak jest do nadrobienia. Nadia Szagdaj to jednocześnie autorka książek, która była już dwukrotnie nominowana do Literackiej Nagrody Europy Środkowej " Angelus " oraz Nagrody Kulturalnej Gazety Wyborczej " Warto". Co tylko wzmaga moje zainteresowanie twórczością autorki. Wracając jednak do tej konkretnej książki, do " Likwidacji " , której kontynuację mam nadzieję ujrzeć niebawem, prz

" Semiramida " to kolejna powieść Ewy Kassali o wyjątkowej sile kobiecości, jak również bogate źródło historyczne. Pełne detali i ciekawostek pozwalająca poczuć atmosferę starożytnego świata. Autorka nie szczędzi czytelnikowi również i emocji, dzięki też i którym powieść staje się prawdziwą perełką literacką z gatunku tych obyczajowo-historycznych opowieści. Równie ważnym aspektem jej sukcesu jest też oczywiście postać głównej bohaterki — Królowej Semiramidy, jak i pozostałych kobiet, które odgrywają całkiem sporą rolę w tej historii. Wszystkie mądre, silne i odważne. Kobiety, które nie bały się używać rozumu. Kobiety pełne uczuć, których też i nie skrywały. Myślę, że każda z nas odnajdzie w nich odrobinę siebie. Być może zainspiruje się nimi albo inaczej spojrzy na samą siebie. Z powieści Ewy Kassali można więc czerpać pełnymi garściami. Można się wręcz delektować jej prozą. Jej barwą i smakiem, który pieści zmysły. I nie sposób się od niej oderwać. Choćby s

"Z morderstwem Emmy Shearer wiązało się wiele cierpienia. W tej sprawie nic nie było jasne i proste, nie istniał też żaden powód, którego można by o wszystko oskarżyć. Może z wyjątkiem..."   "Dziki ogień" to ósma i zarazem ostatnia powieść Ann Cleeves z serii szetlandzkiej, która wcale taka "łał" od początku nie była. Jakieś dwa lata temu sięgnęłam po "Czerń kruka". Wówczas nawet jej nie dokończyłam. Dopiero za sprawą "Czerwieni kości" powróciłam do niej na nowo. Tym razem zachwyciła mnie. Potem nie mogłam oprzeć się nawet pierwszej i niegdyś odrzuconej powieści. Tym sposobem przekonałam się, że książkom warto dawać drugą szansę. Te, potrafią zaś odwdzięczyć się z nawiązką. W przypadku tej serii wystarczyło zmienić nieco własne nastawienie i oczekiwania. Ann Cleeves nie należy bowiem do autorek klasycznych kryminałów, z którymi mam najczęściej do czynienia. Które przyzwyczaiły nas do wartkiej akcji, w której to najczęściej zbrodnia

  " Oczyściłam twarz króla. Natłuściłam i przygładziłam mu brwi. Wsunęłam rurki do wielkiego królewskiego nochala. Nałożyłam gips, przysłoniłam nim oblicze króla, jakby je zamazując, tak, zrobiłam to. Jakże tam było cicho, byliśmy tylko ja i on, a jednak sami na całym świecie, tak jak o tym marzliśmy. Zdjęłam gips, ponownie oczyściłam jego twarz. Dokonałam niezbędnych pomiarów. Obwód głowy od ucha do ucha: osiemnaście cali. Obwód szyi: dwadzieścia dwa i jedna trzecia. Zmierzone przez Marie". " Mała " - książka Edwarda Careya to dzieło wybitne. Książka obrazująca nie tylko życie i twórczość tytułowej " Małej " znanej światu jako Madame Tussaud . Kobiety, której pamięć trwa po dziś dzień, choć nie każdy zna jej historię. Tym bardziej polecam wam, tę niezwykłą książkę. Napisaną ze smakiem i delikatnością. Dająca rozkosz czytania tak wielką, iż nie ma się ochoty przestać. Każde słowo w niej, zdanie rozpieszcza zmysły. Jej język, prosty i poetycki

  Co się dzieje, gdy granice między alternatywnymi światami się zacierają?  No właśnie! Tyle wystarczyło, bym dała się namówić na tę powieść. Jej dalszy opis tylko wzmógł mój apetyt... "Spokój sennego miasteczka, leżącego u stóp uśpionego wulkanu, zostaje zakłócony, kiedy kilkoro jego mieszkańców zaczynają prześladować niepokojące wizje siebie samych w równoległych rzeczywistościach. Lekarka Ginny zastanawia się nad trwałością swojego małżeństwa, jej mąż ma katastroficzne wizje, które doprowadzają go do paranoi, Samara widzi swoją zmarłą matkę znów żywą i odkrywa coraz więcej rodzinnych tajemnic, a młoda naukowczyni Cass ponownie przeżywa ciążę, będąc krok od rozpoczęcia projektu, który może na zawsze odmienić jej karierę naukową. Początkowo łagodne i ulotne, wizje zaczynają być coraz bardziej przerażające. Kiedy nad miastem zawisa widmo katastrofy, staje się jasne, że życie jego mieszkańców już nigdy nie będzie takie, jak do tej pory".

" Zjadaczka grzechów " to powieść, która podświadomie zrobiła na mnie dość duże wrażenie. Dlaczego podświadomie? Bo choć mnie wcale nie zachwyciła, przynajmniej na tyle na ile bym chciała, to wciąż o niej mówię. Wciąż komuś o niej opowiadam i odsyłam do niej moich czytelników. Siedzi mi ona wciąż w głowie i układa na nowo swój obraz. Być może z czasem okaże się jedną z niewielu, spośród tych, których nie sposób wymazać z pamięci. Wówczas zmienię o niej zdanie. Uznam wręcz za arcydzieło. Tymczasem określam ją mianem dobrej, no, może nawet bardzo dobrej książki, w której zdecydowanie bardziej od niej samem oczarowała mnie postać głównej bohaterki, będącą postacią wyjątkowo frapującą. Niezwykłą wręcz — o ile tak można powiedzieć o kobiecie, którą prześladuje najgorszy z losów, jaki można sobie wyobrazić. Okazuje się bowiem, że ktoś zabija kobiety w otoczeniu królowej, a potem zostawia na nich pokarmy świadczące o ich grzechach. Jednym z nich jest serce łosia —

Natasza Socha ma już na swoim koncie kilkadziesiąt książek. Ja znam zaledwie kilka z nich i żadna do tej pory mnie nie zawiodła. Był zawsze miłą odskocznią od codzienności. Przyjemną rozrywką przy kawie o poranku. Ukojeniem w zimowe wieczory. Zadumą i wspomnieniem. Dodawała sił i wiary w lepsze jutro. " Godzina zagubionych słów " miała być kolejną taką powieścią. I była. Jest i będzie. Okazała się bowiem zbiorem historii, do których chętnie będę wracać. Zlepkiem ludzkich historii, w których pojawiły się troski, tajemnice, tęsknoty i marzenia. Wątpliwości, niepewność, zazdrość i tęsknota.

Zauroczona, zakochana wręcz w prozie Delphine de Vigan z rozkoszą sięgnęłam po jej kolejną powieść. " Wdzięczność " - utwór, którego nie sposób nie przeżyć na własnej skórze. Nie doświadczyć i nie utożsamić się z nim. To zresztą największa zaleta twórczości tej niezwykle popularnej francuskiej pisarki, której książki cieszą się we Francji wielkim powodzeniem. Wiele z nich zdobyło też prestiżowe nagrody a " Prawdziwą historię " na ekran przeniósł sam Roman Polański. " Wdzięczność jest jednocześnie " powieścią, która uczy tytułowej wdzięczności i szacunku do drugiego człowieka. Robi to w sposób bardzo subtelny, uświadamiając czytelnikowi, czym tak naprawdę jest starość. " Bo starzenie się to nauka tracenia". Starcy są jak dzieci, niczego nie da się przed nimi ukryć — podobnie jak przed Michką — starszą panią, podopieczną domu opieki, która stopniowo traci zdolność posługiwania się słowami. Tam też poznaje Jerome -młodego mężczyznę,

" Księga bezimiennej akuszerki " Meg Elison , laureatki nagrody im. Philipa K. Dicka to książka roku według " Publishers Weekly ". Nazywana opowieścią podręcznej w świecie postapo , która przedstawia wizję świata po wielkiej katastrofie, w tym przypadku po niesłychanie śmiertelnej epidemii gorączki, która doprowadziła do upadku znanej nam dziś cywilizacji. Przetrwać w świecie pandemii wydaje się jednak niczym, w porównaniu z tym, co wkrótce czeka ocalałych. Do tego " Księga bezimiennej akuszerki"pędzi w zawrotnym tempie. I nie chodzi tu bynajmniej o jej fabułę, a o jej przestrzeń czasową, która rozciąga się na wiele, wiele lat. Widać wyraźnie, iż autorka nie zamierzała skupiać się, ani zobrazować nam tylko chwili z życia bohaterki, jednego wydarzenia, jakiejś sensacji czy jednej przygody. Książka ta odsłania bowiem zrujnowany świat na przestrzeni niemal pokoleń, dając szansę czytelnikowi wyobrażenia sobie, czym tak naprawdę może być apokalipsa

Zastanawialiście się czasem, co czyni autora / autorkę królową lub króla polskich kryminałów? Nie ujmując oczywiście nikomu tytułu, mam jednak pewne poczucie, iż zbyt lekko i nieważnie jest traktowane owo miano. Bo co o tym świadczy? Ilość sprzedanych książek? Dobry marketing? Nazwisko? A gdzie w tym wszystkim jest jakość i profesjonalizm? Prawdziwe mistrzostwo? Coraz częściej zachwycam się też książkami, o które trudno w księgarniach, a te jawiące się nam wciąż na wejściu do nich, owszem kuszą, niestety nie zawsze spełniają moje oczekiwania. Mam jednak nadzieję, ze w przypadku tej powieści ten schemat będzie zupełnie inny, a powieść kryminalna " Wiosna zaginionych " Anny Kańtoch znajdzie się na samej górze listy książkowych BESTSELLERÓW. Dla mnie to właśnie Ona - Anna Kańtoch jest KRÓLOWĄ POLSKIEGO KRYMINAŁU (może nie jedyną, ale jedną z kilku) - Autorką, która przełamała chyba wszelkie schematy i szablony tego gatunku. Z ogromną przyjemnością przyjmuję więc fa

Trafiając na taką powieści jak ta, ma się ochotę trwać w niej niemal bez końca. Urocza, wzruszająca i pełna sentymentu. Inna niż wszystkie. Nie przesadzona ani pobieżna. Idealna dla każdej z nas. Dla każdego, kogo rozczulają historie innych. Dla wrażliwca, który lubi poddawać się emocjom, gdzie śmiech i łzy przeplatają się, nadając smaku szarej rzeczywistości. To zaś, co uderza w tej książce najbardziej, to jej konstrukcja, czyli " powieść w powieści " oraz jej zakończenie, które niewiele ma wspólnego z romantyczną bajką o miłości. Jest mimo to kwintesencją smaku tej historii. Takie prawdziwe i niespodziewane wbrew pozorom. Subtelne i piękne. Tak samo piękne, jak i te przenikające się dwie historie, w których język jest nieokiełznaną materią, a rozwoju ich wydarzeń nie da się przewidzieć. W której " koniec jest zawsze początkiem czegoś nowego". Do tego szczera, emocjonalna i bardzo żywa. Można naprawdę oszaleć na jej punkcie. DEBIUT JAKICH MAŁO.

" Ich matki, nasi ojcowie. Niewiarygodna historia powojennej Polski " to reportaż Piotra Pytlakowskiego, który przeczytałam z ogromną przyjemnością. Książka, która wniosła sporo nowego do mojej wiedzy i wyobrażeń o powojennej Polsce, jak i losach ludzi, którym przyszło zmierzyć się z kolejami historii. Temat, który, choć wypierany w umysłach wielu z nas, wciąż przecież istnieje.   " Grzech, choć niewyznany, istnieje i wpływa na nasze życie oraz na życie tych, wśród których żyjemy. Jedynie szczere wyznanie grzechów ciążące na naszej przeszłości i prośba o ich przebaczenie może nas os nich uwolnić". Kolejnym ważnym aspektem książki są jej bohaterowie, dziś dorośli ludzie, oraz tacy, którzy niestety nie doczekali się jej publikacji, którym mimo to przyszło zmierzyć się z problemami w powojennej Polsce, zanim jeszcze dorośli.    " Wszystkie dzieci świata poddane doświadczeniu wojny przeżywają ból, strach i poniżenie. Wojny wywołują dorośli, ofiarami p