Biblioteka Edymona

  To nie jest typowy szwedzki kryminał. Nie jest to też powieść do jakiej przyzwyczaiła nas skandynawska proza, choć ta w obliczu tej historii zdaje się mówić, że wciąż nas będzie zaskakiwać. Trudno więc "Pojechałam do brata na południe" Karin Smirnoff gatunkowo zaszeregować. Świetnie za to wpisuje się ona w znaną i cenioną prze wielu czytelników Serię Dzieł Pisarzy Skandynawskich.  Jej bohaterką jest Janakippo, kobieta, która po latach wraca w rodzinne strony, by pomóc bratu w walce z uzależnieniem. Jej pobyt w rodzinnym domu nie stanowi jednak sentymentalnej podróży w przeszłość. To coś znacznie trudniejszego. To powrót do bolesnych i traumatycznych przeżyć z dzieciństwa, które raczej chciałoby się wyprzeć z pamięci, niż wciąż je posiadać. Dlatego bohaterka wdzięczna jest za każdy taki zapomniany aspekt swego życia, czego akurat autorka nie oszczędziła czytelnikowi napastując go serią przytłaczających scen przemocy, zbrodni i problemów lokalnej społeczności. Choć z drugie

  Dawno temu w mojej biblioteczce pojawiła się seria książek Asy Larsson. Nie przeczytałam jej wtedy w całości, bo pewnie czas gonił, a w zasięgu była jeszcze całe mnóstwo innych książek. Potem o niej zapominałam. Aż do chwili, kiedy Wydawnictwo Literackie ogłosiło, że oto pojawi się na rynku nowa, nieznana nam dotąd powieść szwedzkiej autorki z Rebeką Martinsson w roli głównej. Przyznam, że niewiele pamiętałam z dawnych opowieści. Trudno było mi też odtworzyć w pamięci postać bohaterki. Nie miało to jednak znaczenia w obliczu tej książki. Choć nie powiem, pewien dyskomfort z tego powodu czułam. Z tyłu głowy miałam jednak sentyment wywołany tą serią. Uczcicie ogromnej sympatii do niej. Z zapałem więc siadłam do jej lektury, a na samą myśl, że przede mną ponad sześćset stron zajmującego kryminału, serce się radowało. „Bojre myślał o swoim ojcu, który przez te wszystkie lata leżał w zamrażarce na wyspie. Musi się dowiedzieć, jak do tego doszło. Jeśli to możliwe. Bo niewykluczone, że ci

   To było jakieś piętnaście lat temu. Może trochę mniej - wtedy właśnie odkryłam twórczość Lisy Gardner. Potem porzuciłam ją na rzecz innych pisarzy, zwłaszcza polskiego kryminału, który z sukcesem rozwijał się na rodzimym rynku. Teraz na powrót z ogromną przyjemnością do niej wróciłam, i to za sprawą wznowionej "Zaginionej". Szalenie odpowiada mi ta nowa wersja książki. Idealny format, czcionka i kremowy, miękki papier. Czytaniu sprzyjają również krótkie rozdziały i przejrzystość akcji. Tradycyjna, trzecioosobowa narracja i fabuła, która naprawdę wciąga. Intrygujący jest też fakt, że w całą sprawę zamieszane są dzieci, a dokładniej mówiąc pewien kilkuletni chłopiec z sierocińca, który dopuszcza się rzeczy przyprawiających jego opiekunów o paniczny strach.  Ale od początku.  Rainie – to nasza zaginiona. Kobieta, która nie miała łatwego życia, a jej przeszłość spowija mrok. Wszystko wskoczyło na dobre tory dopiero z chwilą, kiedy poznała Pierca`a Quincy`ego - obecnie emerytow

Anielska powieść Marcina Grzelaka jest pułapką dla zmysłów. Wchodzisz w nią z myślą o przygodzie, a potem zostajesz tam już na zawsze. Podstępne anioły zrobiły coś jeszcze... W świecie pełnym przemocy, gdzie bije się dzieci, poniża kobiety, oszukuje wiernych, pije, rani i morduje, dały wyraz swej przebiegłości. Czy to nie za dużo na jedną powieść? Zła, które dopada jedną rodzinę? W wydaniu Marcina Grzelaka nie sposób tak o tym myśleć, bo prowadzi nas on niczym rodzic za rękę, ku przyszłości,  nadziei, która przecież wcale nie musi nadejść. Pianie o tej książce nie jest łatwe, podobnie jak i jej lektura. Nie oznacza to jednak, że kłębią się we mnie negatywne emocje. Wręcz przeciwnie. Książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie. Wrażenie wyjątkowo pozytywne, wbrew temu czego dotyka.  Wzbudziła szereg emocji i prawdopodobnie będzie jedną z najlepszych książek tego roku. A jej trudność wiąże się głównie z bólem jakiego doświadczają jej bohaterowie. Tęsknotą, rozpaczą i samotnością. Brakiem zr

  Długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki, a jeszcze dłużej z jej recenzją. Mimo iż dwa poprzednie jej tomy wspominam z rozczuleniem i ogromną sympatią. Zwyczajnie chyba nie miałam nastroju na klimatyczną powieść historyczną z wielką miłością w roli głównej - tak to sobie tłumaczę, bo taka dokładnie jest ta powieść. Kiedy jednak już sięgnęłam po trzeci tom "Kochanków burzy" - miło mnie on zaskoczył, bo miłość miłością, ale tu zadziało się znacznie więcej. Nastąpiła bowiem niesamowita ilość zwrotów akcji, których mam wrażenie, to dopiero początek. Panienka Nina doświadcza skrajnych emocji, podobnie jak i czytelnik. Na jaw wychodzi też coraz więcej tajemnic Makowa. Na ich miejsce szybko jednak wskakują nowe. Jawna antypatia pomiędzy Niną i hrabiną też wzbiera na sile. Nie powstrzymuje to jednak Pauli przed wyjawieniem Ninie własnej przeszłości, która młodą dziewczynę jawnie szokuje i przeraża. Wkrótce potem dochodzi do tragedii, która jest początkiem wielkich nieszczęść i

  Wygląda na to, że Bernard Minier jest jednym z tych nielicznych pisarzy, który zaskakuje mnie za każdym razem, kiedy tylko sięgam po jego powieść. Powiedzieć o nim więc, że jest przewidywalnym albo nudny, to niemożliwe. Chwilę temu np. czytałam "Lucię" - jego najnowszą powieść, która jest klasycznym kryminałem z bogatą kobiecą postacią w roli głównej. Powieścią pełną suspensu i zagadek. Tymczasem "Paskudna historia" jest już zupełnie czymś innym. Jest thrillerem o mrocznym i brutalnym usposobieniu. Powieścią pełną tajemnic z przeszłości i niewyjaśnionych zbrodni. Na swój sposób również powieścią drogi. Psychologicznym obrazem ludzkiej natury i zła, które czai się niemal na każdym kroku.  To zaś co zaskoczyło mnie w niej najbardziej, to jej konstrukcja i język. Czytelnik wielu rzeczy może się bowiem domyślać, albo wręcz spodziewać po jej fabule, mimo to czuje się nią zaintrygowany. Brnie w nią czekając na jej finał. Na prawdę, która wrze, pod przykrywką głęboko s

  Dzięki Wydawnictwu Babaryba miała okazję zaprezentować już Państwu kilka książkowych publikacji, którym podejmowały się tematu ochrony i bezpieczeństwa naszego, jak i Ziemi. Jedna z nich była " Energia " , inną " Śmieci". Dziś przyszła pora na coś bardziej skondensowanego na książkę, która być może powie nam, co możemy zrobić, żeby ocalić Ziemię i nas samych. Książkę skierowaną do młodego czytelnika, co nie wyklucza również dorosłych przed zajrzeniem do niej. Tym bardziej że to często właśnie oni podpowiadają, kupują i kierują uwag swoich dzieci na książki, które winny znaleźć się w zasięgu ich ręki. W ich biblioteczkach. Musicie też wiedzieć, że " Razem uratujemy świat " jest też kolejną publikacją Gerdy Raidt , autorki, która otrzymała nagrodę Mądrej Książki Roku. Tym bardziej warto do niej zajrzeć i ja to robię. Książka zaczyna się prawie jak bajka. " Kiedyś, dawno temu... " - gdzie autorka odwołuje się do przeszłości. Do czasów

  Śmieci coraz częściej zajmują naszą uwagę. Wydaje się nawet, że jeszcze kilka dekad temu temat ten nawet nie istniał. O śmieciach nie rozmawiało się ani w domu, ani w szkole. A już tym bardziej wśród rówieśników. Nie było wokół nich publicznych debat i nie spędzały też one dorosłych snu z powiek, jak bywa to dzisiaj. Dlaczego tak się dzieje? Tego dowiecie się m.in. z tej książki, choć podejrzewam, że wielu z was ma już całkiem sporą wiedzę na ten temat. Nie zawsze jednak wiadomo jak rozmawiać o tym z dzieckiem. Jak wyłuszczyć mu problem, by w pełni go zrozumiał. Jakie podjąć tematy i od której strony je ugryźć. Jak w ogóle zainteresować młodego czytelnika tematem śmieci, tak by chciał słuchać - to po pierwsze, ale potem jeszcze przełożył zdobytą wiedzę na własne postawy i zachowania. Może się też wydawać w tej kwestii, że książki są tu niepotrzebne, bo przykład zawsze idzie przecież z tzw. góry, a dzieci czerpią wzorce z zachowań innych dorosłych, a zwłaszcza rodziców. N

      Nie sposób przeczytać wszystkich książek i powieści, których akcja dzieje się w czasie drugiej wojny światowej. Poznać ich wszystkie historie. Mniej lub bardziej przejmujące. Historie ludzi, którzy doświadczyli, rzeczy nam znanych tylko z podręczników, powieści, filmów, albo rodzinnych wspomnień. Wiele z nich jest też do siebie bardzo podobnych, mimo iż każda niesie ze sobą bardzo osobiste doświadczenia. „Żona nazisty” również jest jedną z nich. Jest jednak w niej coś jeszcze. Coś, co sprawia, że staje się mi ona szczególnie bliska. Z jednej strony jest to oczywiście Szczecin, do którego z wdziękiem zaprasza nasz autorka i jest to Anna Łabędź – bohaterka tej historii, która skradła moje serce i duszę. Kobieta, której historia na długo, jeśli nie na zawsze zakotwiczy w mej pamięci. To również Gustaw Guderian – jej mąż, nazista. Jola, Radek, babcia Gustawa i Michelle LaCour. Co ważne - żadna z tych postaci nie została potraktowana po macoszemu przez autorkę. Każda ma s

"Uwięziona" - książka, która przywróciła mi wiarę w hipnotyzującą moc powieści. Powieść jednego posiedzenia - jednego wieczoru. Historia, od której nie sposób było się odwrócić. Przerwać. Powiedzieć jej dość. Po tej historii trudno też oprzeć się pozostałym powieściom B.A. Paris, których dotąd nie miałam jeszcze okazji przeczytać. Cóż to była za uczta. Mroczna, pełna sensacji i z elementami thrillera psychologicznego. Ta wybuchowa mieszanka naprawdę rozgrzała moje zmysły.  A wystarczył do tego jeden niefortunny krok. Jedna nie do końca przemyślana decyzja i marzenie, dla którego Amelia była w stanie zrobić wiele. Los nigdy jej nie rozpieszczał. Szybko została sierotą i musiała sobie radzić sama na arenie zwanej życiem. Wyjadała resztki, spała na ulicy i marzyła o studiach prawniczych. Potem poznała Carolyn, która dała jej pracę i otoczyła siostrzaną opieką. Zyskała przyjaciół i posadę w ekskluzywnym magazynie, którego właścicielem był niejaki Ned Hawthorpe - człowiek, za któr

  Nie często zdarza mi się sięgać po książki Wydawnictwa Rebis, ale kiedy już zdecyduje się na którąś z nich to robi ona na mnie spore wrażenie. Tak też było w przypadku cyklu powieści o komendancie Martinie Servazie, który swego czasu zahipnotyzował mnie na długie wieczory.  Poza tym musicie też wiedzieć, że Bernard Minier w 2019 roku we Wrocławiu podczas Międzynarodowego Festiwalu Kryminału otrzymał Honorową Nagrodę Wielkiego Kalibru.  Wielu z was też zapewne już zna twórczość tego francuskiego pisarza i widziało serial nakręcony na podstawie jednej z jego najgłośniejszych książek "Bielszy odcień śmierci", która jest początkiem wspomnianej wcześniej serii. Nie trzeba będzie was zatem namawiać do sięgnięcia po kolejną z książek autora. Po „Lucię”. Powieść "Lucia" również jest tym dziełem, które inauguruje powstaniu nowej serii Bernarda Miniera. Tym razem jednak bohaterką będzie nie pan komendant, a porucznik Lucia Guerrero. Kobieta, która objawi się nam pod wielo

  Opowieści o Greenglass House to z pewnością książki, które przyciągają uwagę swoją szatą graficzną. Każda z powieści Kate Milford z serii Arcana, która w Polsce ukazała się nakładem Wydawnictwa Dwukropek może się taką właśnie okładką pochwalić. Przedstawiony na nich krajobraz jest zawsze taki bajkowy. Kolorowy i bogaty w detale. Wręcz magiczny. Jest tym samym zapowiedzią barwnej opowieści. Pełnej przygód i wrażeń. Stąd też wielkie podziękowania dla ilustratora Macieja Szymanowicza. I trochę żal, że ma ich więcej wewnątrz książki. Znacznie ubarwiłby już i tak kolorową opowieść o przygodach dwójki rodzeństwa. Lucy Bluecrowne ma dwanaście lat i jest córką kapitana statku. Niemal całe swoje życie spędziła na nim i tylko tam czuje się jak przysłowiowa ryba w wodzie. Nie w smak jej więc decyzja taty o zakupie nowego domu na stałym lądzie, gdzie ma zamieszkać wraz z macochą i przyrodnim bratem. Kapitan robi wszystko co może, by zapewnić jej wygody, ale czy to zmniejszy jej smutek? Z tęsknot

Pora dziś na kryminał, zatem mowa o twórczości pary szwedzkich scenarzystów Cilli i Rolfa Borjlindów, którzy wdarli się w moje łaski za sprawą "Przypływu". W tej chwili na swoim koncie mają już pięć powieści, których bohaterem jest Tom Stilton i Olivia Ronning. Ostatnia „Gangrena” miała swoją premierę 18 stycznia tego roku i była dla mnie jedną z najtrudniejszych powieści z gatunku z jakimi w ostatnim czasie się zmierzyłam. Trudną emocjonalnie. Ta powieść łączy w sobie zarówno elementy kryminału, sensacji jak i thrillera. Do tego jest powieścią mocno osadzoną w realiach określonego społeczeństwa, które spowija szereg problemów. Stąd też ciężar, który ze sobą niesie. Potęguje to dodatkowo język utworu. Twardy, wręcz ciężki, ale i potwornie dosadny. Pełen konkretów. Obrazujący ciężar wszelkich występków i ich konsekwencji. Daleki od rozczulania się nad istotą rzeczy i od błądzenia w zakamarkach ludzkiej duszy, choć to akurat ma zazwyczaj i dobre i złe strony. „Gangren” to