"Żona nazisty" Sylwia Trojanowska
.png)
Nie sposób przeczytać wszystkich książek i powieści, których akcja dzieje się w
czasie drugiej wojny światowej. Poznać ich wszystkie historie. Mniej
lub bardziej przejmujące. Historie ludzi, którzy doświadczyli, rzeczy
nam znanych tylko z podręczników, powieści, filmów, albo rodzinnych wspomnień. Wiele z nich jest też do siebie bardzo podobnych, mimo iż
każda niesie ze sobą bardzo osobiste doświadczenia.
„Żona nazisty” również jest jedną z nich. Jest jednak w niej coś
jeszcze. Coś, co sprawia, że staje się mi ona szczególnie bliska.
Z jednej strony jest to oczywiście Szczecin, do którego z wdziękiem zaprasza nasz autorka i jest to Anna Łabędź – bohaterka tej historii, która skradła moje serce i duszę. Kobieta, której historia na długo, jeśli nie na zawsze zakotwiczy w mej pamięci. To również Gustaw Guderian – jej mąż, nazista. Jola, Radek, babcia Gustawa i Michelle LaCour. Co ważne - żadna z tych postaci nie została potraktowana po macoszemu przez autorkę. Każda ma swój niepowtarzalny charakter i ogromny wkład w historię „Żony nazisty”. Wyczuwalny jest wręcz autorski szacunek, z jakim Sylwia Trojanowska kreśliła swoje postacie. Królową jest jednak Anna Łabędź (Guderian) – kobieta niezłomna. Niezwykła. Kobieta o wielkim sercu. Pełna odwagi i miłości, która perfekcyjnie odegrała swoją rolę, niosąc innym szczęście, radość i nadzieję. Pełna podziwu jestem też wobec jej postawy i działań. Jest też postacią, która daje sporo do myślenia. Która nakazuje wręcz spojrzeć na wroga z wielu perspektyw. Która uczy przebaczenia i której drogę życia wyznana serce.
To dzięki niemu, zaufaniu do własnych uczuć i uczuć Gustawa Anna wciąż żyje. Choć co to za życie? Życie w bólu po stracie najbliższych. Życie w przebraniu i w roli Niemki, którą musiała się stać. Życie w obcym mieście, zdominowanym przez nazistów i pełnym kobiet oddającym hołd Hitlerowi. Ludzi nienawidzących Polaków i traktujących ich z pogardą. Na to wszystko Anna musi patrzeć. Patrzeć i uśmiechać się. Zachowując swoje emocje głęboko w sercu – co z pewnością łatwe nie jest. Nic więc dziwnego, że czuje się samotna, że dokucza jej strach. Zwłaszcza kiedy zaczyna podejrzewać, że ludzie wokół niej nie zawsze są tymi, za których się podają. Anna musi być więc podwójnie ostrożna. Z uwagi na swe pochodzenie i na to, co robi w tajemnicy przed otaczającym ją światem. Nie ona jedna ma jednak tajemnice, co rodzi kolejne zagrożenia i splata jej losy z wyjątkowo niebezpiecznymi ludźmi. Anna wciąż jednak patrzy sercem i tylko sercem, które wraz z końcem powieści chciałoby się posiąść, choćby tylko kawałek.
A teraz najważniejsze. „Żona nazisty” to powieść sama w sobie niepełna. Ona nie istnieje bez „Łabędzia”. Nawet nie próbujcie zabierać się do niej bez czytania pierwszej części. I nie chodzi tu wcale o niemożliwość przeczytania jej ze zrozumieniem – bo to da się zrobić, ale nie w tym jest jej sens. „Łabędź” i „Żona nazisty” to jedność. Dwie nierozerwalne ze sobą części, które tylko razem dają wyraz swojej niezwykłości. Swojemu pięknu, bólu i tęsknocie, które z nich emanuje. Zwyczajnie jestem pod wrażeniem tej powieści. Historii Anny i stylu, w jakim autorka ją nam przedstawiła. Prozy pięknej, czułej i dopracowanej w każdym szczególe. Która mimo tragedii, którą obrazuje, wznosi nas ponad wszelkie zło. Napełnia nas wiarą w człowieka.
Z rozkoszą też przyznaję, że to chyba najlepsza z powieści Sylwii Trojanowskiej, a skoro tak, to może się okazać, że kolejna będzie jeszcze lepsza. Dziękuję więc autorce z całego serca, za możliwość przeżycia tej historii. Historii cierpienia i nadziei. Historii wielkiej miłości, która wżera się w duszę. Wyciska łzy i buduje na nowo. Za historię oddającą hołd i szacunek kobietom.
Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
Z jednej strony jest to oczywiście Szczecin, do którego z wdziękiem zaprasza nasz autorka i jest to Anna Łabędź – bohaterka tej historii, która skradła moje serce i duszę. Kobieta, której historia na długo, jeśli nie na zawsze zakotwiczy w mej pamięci. To również Gustaw Guderian – jej mąż, nazista. Jola, Radek, babcia Gustawa i Michelle LaCour. Co ważne - żadna z tych postaci nie została potraktowana po macoszemu przez autorkę. Każda ma swój niepowtarzalny charakter i ogromny wkład w historię „Żony nazisty”. Wyczuwalny jest wręcz autorski szacunek, z jakim Sylwia Trojanowska kreśliła swoje postacie. Królową jest jednak Anna Łabędź (Guderian) – kobieta niezłomna. Niezwykła. Kobieta o wielkim sercu. Pełna odwagi i miłości, która perfekcyjnie odegrała swoją rolę, niosąc innym szczęście, radość i nadzieję. Pełna podziwu jestem też wobec jej postawy i działań. Jest też postacią, która daje sporo do myślenia. Która nakazuje wręcz spojrzeć na wroga z wielu perspektyw. Która uczy przebaczenia i której drogę życia wyznana serce.
To dzięki niemu, zaufaniu do własnych uczuć i uczuć Gustawa Anna wciąż żyje. Choć co to za życie? Życie w bólu po stracie najbliższych. Życie w przebraniu i w roli Niemki, którą musiała się stać. Życie w obcym mieście, zdominowanym przez nazistów i pełnym kobiet oddającym hołd Hitlerowi. Ludzi nienawidzących Polaków i traktujących ich z pogardą. Na to wszystko Anna musi patrzeć. Patrzeć i uśmiechać się. Zachowując swoje emocje głęboko w sercu – co z pewnością łatwe nie jest. Nic więc dziwnego, że czuje się samotna, że dokucza jej strach. Zwłaszcza kiedy zaczyna podejrzewać, że ludzie wokół niej nie zawsze są tymi, za których się podają. Anna musi być więc podwójnie ostrożna. Z uwagi na swe pochodzenie i na to, co robi w tajemnicy przed otaczającym ją światem. Nie ona jedna ma jednak tajemnice, co rodzi kolejne zagrożenia i splata jej losy z wyjątkowo niebezpiecznymi ludźmi. Anna wciąż jednak patrzy sercem i tylko sercem, które wraz z końcem powieści chciałoby się posiąść, choćby tylko kawałek.
A teraz najważniejsze. „Żona nazisty” to powieść sama w sobie niepełna. Ona nie istnieje bez „Łabędzia”. Nawet nie próbujcie zabierać się do niej bez czytania pierwszej części. I nie chodzi tu wcale o niemożliwość przeczytania jej ze zrozumieniem – bo to da się zrobić, ale nie w tym jest jej sens. „Łabędź” i „Żona nazisty” to jedność. Dwie nierozerwalne ze sobą części, które tylko razem dają wyraz swojej niezwykłości. Swojemu pięknu, bólu i tęsknocie, które z nich emanuje. Zwyczajnie jestem pod wrażeniem tej powieści. Historii Anny i stylu, w jakim autorka ją nam przedstawiła. Prozy pięknej, czułej i dopracowanej w każdym szczególe. Która mimo tragedii, którą obrazuje, wznosi nas ponad wszelkie zło. Napełnia nas wiarą w człowieka.
Z rozkoszą też przyznaję, że to chyba najlepsza z powieści Sylwii Trojanowskiej, a skoro tak, to może się okazać, że kolejna będzie jeszcze lepsza. Dziękuję więc autorce z całego serca, za możliwość przeżycia tej historii. Historii cierpienia i nadziei. Historii wielkiej miłości, która wżera się w duszę. Wyciska łzy i buduje na nowo. Za historię oddającą hołd i szacunek kobietom.
Dziękuję, dziękuję, dziękuję.
.png)