.png)
Długo
zwlekałam z przeczytaniem tej książki, a jeszcze dłużej z jej recenzją. Mimo iż
dwa poprzednie jej tomy wspominam z rozczuleniem i ogromną sympatią. Zwyczajnie
chyba nie miałam nastroju na klimatyczną powieść historyczną z wielką miłością
w roli głównej - tak to sobie tłumaczę, bo taka dokładnie jest ta powieść.
Kiedy jednak już sięgnęłam po trzeci tom "Kochanków burzy" - miło mnie
on zaskoczył, bo miłość miłością, ale tu zadziało się znacznie więcej.
Nastąpiła bowiem niesamowita ilość zwrotów akcji, których mam wrażenie, to
dopiero początek.
Panienka Nina doświadcza
skrajnych emocji, podobnie jak i czytelnik. Na jaw wychodzi też coraz więcej
tajemnic Makowa. Na ich miejsce szybko jednak wskakują nowe. Jawna antypatia
pomiędzy Niną i hrabiną też wzbiera na sile. Nie powstrzymuje to jednak Pauli
przed wyjawieniem Ninie własnej przeszłości, która młodą dziewczynę jawnie
szokuje i przeraża. Wkrótce potem dochodzi do tragedii, która jest początkiem
wielkich nieszczęść i konfliktów. Nina opuszcza Maków, a czyny, których się
dopuściło mocną będę nadwyrężać jej sumienie. To jednak nie powstrzyma
wielkiej miłości. Miłości, nad którą zbierają się ciemne chmury.
Spor zatem dzieje się w tej
części historii. Emocje sięgają zenitu, a jej bohaterowie wiodą życie niemal na
granicy emocjonalnego szaleństwa. Czyhają na nich również inne
niebezpieczeństwa. Również te zagrażające ich życiu, bo w obliczu panującej
ówcześnie sytuacji polityczne nikt nie wydaje się, być bezpieczny, tym bardziej
jeśli prowadzi działalność konspiracyjną. Miłość to zatem nie wszystko, czego
doświadczają bohaterowie twórczości Elżbiety Gizeli Erban. W jej tle dzieje się
wielka historia. Jawi się zbrodnia. Buzuje namiętność, nienawiść i
tajemnica.
Tym sposobem, powieść odkładana
tygodniami na półkę spoza mojego zasięgu czytelniczego, tak bardzo zaabsorbowała
moją uwagę, że przeczytałam ją w jeden deszczowy dzień. Sama też jest
trochę melancholijna, choć nie wiem czy to, aby na pewno dobre słowo. Może
raczej niespieszna. Subtelna, liryczna. Snująca się powoli, acz z gracją. Jedno
tylko doskwiera mi w tej opowieści - to jedenaście tomów tej powieści, na które
trzeba cierpliwie czekać. ;) Z drugiej jednak strony nie jestem pewna,
czy aby nie przytłaczałaby nas zbytnio w całej swej okazałości. Dawkowana z
umiarem wyzwala w końcu ciekawość i tęsknotę.
VIDEOGRAF