Biblioteka Edymona

„I odpuść nam nasze...” Janusz Leon Wiśniewski oczami czytelników DKK Opis wydawcy „W październiku 1991 Polskę obiegła tragiczna wiadomość: Andrzej Zaucha , popularny piosenkarz i muzyk, zginął zastrzelony pod krakowskim Teatrem STU. Jego towarzyszka umiera w chwilę potem w karetce pogotowia. Zabójstwo genialnego polskiego muzyka jazzowego stało się inspiracją do stworzenia opowieści o miłości, rozpaczy i zazdrości. Historii o tym, jak miłość może doprowadzić do zbrodni. Książka Janusza Leona Wiśniewskiego to opowieść, jak silne mogą być emocje i do czego może się posunąć zraniony człowiek”. W opinii czytelników Dyskusyjnego Klubu książki:

„Ciche dni” to jedna z książek, która ostatnimi czasy zaskoczyła mnie z siłą największego tornada. Wybierając ją spośród innych książek, zupełnie nie byłam świadoma, po co tak naprawdę sięgam. Moim wyobrażeniom o niej towarzyszył jedynie opis wydawnictwa, który zapewnia, że jest to pełna emocji opowieść o okrutnej sile milczenia i tragicznym w skutkach braku komunikacji pary małżonków. Ich niezwykle intymny portret. Poza tym zaintrygował mnie wątek milczenia pomiędzy małżonkami. Jak bowiem szczęśliwe małżeństwo może przez pół roku nie rozmawiać ze sobą. To wręcz niewyobrażalne. Być ze sobą, razem spać i jeść i trwać w okrutnym milczeniu. Coś musiała się stać. Coś niebywałego. Pomyślałam. Nikt przecież ot, tak, z dnia na dzień nie zamyka się w sobie i milczy. „Nigdy nie byliśmy specjalnie wylewni w słowach. Okazywaliśmy sobie miłość inaczej, emocjonalne wyznania zostawialiśmy innym. Nasze uczucia były znacznie cichsze, subtelniejsze”.

Oto kilka faktów, które winny skłonić czytelnika po sięgnięcie po ostatnie dzieło Camilly Grebe „ Uśpienie ”. Jak się okazuje, jest ona wziętą autorką powieści kryminalnych, zarówno w rodzimej Szwecji, jak i na świecie, a książka, którą trzymam w ręku, nie jest jej pierwszą, co bardzo mnie cieszy, bo to oznacza kolejne niesamowite emocje przede mną. Ale to nie opinia o autorce, którą notabene wyszperałam w sieci, skłoniła mnie, by sięgnąć po powieść. Równie intrygująca wydała mi się fabuła książki, której opis niósł ze sobą wiele tajemnic i skomplikowanych relacji. Kogóż zatem możecie spotkać na łamach jej kart?

„Nieśmiały zabójca” to autobiograficzna opowieść Clary Usón, która do łatwych nie należy. Nie oznacza to jednak, że nie warto po nią sięgać. Czasem coś co wymaga od nas większego trudu i zaangażowania, w konsekwencji daje większą satysfakcję. A już na pewno zapada w pamięci. Czy warto jednak się tak trudzić dla tej historii? Zdania będą podzielone. Ja sama miałam z nią też nie mały dylemat. Czytało mi się ją bardzo niespójnie. Były chwile kiedy wręcz płynęłam z jej treścią, zafascynowana historią, której akurat przyświecała. Innym razem wystawiał moją cierpliwość na próbę i zmuszała do pełnego zaangażowania. Dostarczyła mi więc bardzo  skrajnych emocji. Nie sposób jednak nie uznać jej za wyjątkowo dobrze napisaną książkę, na pokład której wdarła się nie jedna, a wiele osobistych historii, w tym samej autorki.

Zastanawiam się, czy jest jeszcze coś, co mogę dodać ja, do tego, co już napisano i powiedziano o książkach Ann Cleeves ? To wyjątkowa seria kryminalna, która skradła nie tylko moje serce. Każda z książek z tej serii jest wyjątkowa i niezależna od pozostałych. W każdej z nich znajdziecie zagadkowe morderstwo, którego trop prowadzi w różnych kierunkach i które wcale łatwe do rozgryzienia nie jest. Przyświeca im też cała masa sekretów, skrywanych często przez długie lata przez bohaterów powieści. Postacie, które są zawsze niejednoznaczne i budzą nasza ciekawość. Intrygują. Bawią się z nami. Wystawiają nasze zmysły na szereg doznań. Angażują — a to podoba mi się najbardziej. Uwielbiam wręcz powieści, kiedy pozwalają mi na własną podróż po zakamarkach treści i szukanie własnych rozwiązań. Oczywiście im trudniej, tym lepiej. Paradoksalnie sukcesem jest moja porażka i zaskakujące zakończenie.

O twórczości Kurta Vonneguta nie jest mi łatwo pisać. Znacznie łatwej się go czyta, choć i to wymaga niemałego zaangażowania. Zwłaszcza jeśli zależy nam Vonnegutowskim zrozumieniu jego twórczości. To bardzo specyficzny pisarz, który swoimi dziełami zachwyca, szokuje, bawi, nadając literaturze nowego stylu. W jego twórczości nic nie wydaje się oczywistym. Nie pozwala na bierność czytelnika. Zmusza do refleksji. Bawi się słowem, oddając poruszany temat zawsze z należytym mu szacunkiem. Wydaje mi się, że takiego artystę można tylko kochać, albo pozostając niewzruszonym na jego działa,  omijać je szerokim łukiem.

Jak daleko posunęliście się, analizując kłamstwo? Tak łatwo wydostaje się ono z naszych ust, często bez świadomości tego, jakie niesie ze sobą zagrożenie. Wiele z nich blednie niezauważonych, ale są i takie, które zostawiają po sobie gorzki smak. Jedno z nich padło z usta mieszkańca Severn Oaks . Społeczności, którą tworzą elity: prawnicy, magnaci biznesu, projektanci i ludzie na stanowiskach. To wyjątkowo bezpieczne miejsce, ukryte za żeliwną bramą wszelkiego zła i nienawiści. Ale czy oby tak jest na pewno? To pytanie zadaje sobie dziś wielu z nich. W chwili kiedy wraca do ich świadomości wypadek sprzed roku. Wówczas zginęła Erica Spencer. Jej śmierć, choć była wstrząsająca dla wielu z nic h , nie zburzyła ich poczucia bezpieczeństwa, aż do chwili, kiedy rok później ktoś ogłasza w sieci " prawdę o Erice". Autor podcastu zapowiada, że wyjawi prawdę o jej śmierci. Prawdę o wypadku, który tak naprawdę nim nie był. Wówczas na mieszkańców Severn Oaks pada strach....