Biblioteka Edymona

" Rebeka " Daphne Du Maurier to bez wątpienia swoiste arcydzieło. Nic więc dziwnego, że sam Stephen King czerpał z niej inspiracje, a Alfred Hitchcock sfilmował. Tymczasem pojawiła się ekranizacja powieści z Lily James, Armiem Hammerem i Kristin Scott Thomas, która jest już dostępna na platformie NETFLIX. Zanim jednak ktokolwiek zasiądzie przed ekranem, niech najpierw przeczyta powieść, której fenomenu nic nie jest w stanie przebić. Tym bardziej, że film nie pokrywa się też w stu procentach z powieścią, co pozbawia go wielu walorów, które znajdziecie właśnie w książce. To ona i tylko ona jest w stanie w pełni przekazać nam obraz literackiej rzeczywistości. Rozsmakować nas w posiadłości Manderley i dać upust własnej wyobraźni. Przenieść w czasie. Oddać relacje społeczne, w tym także te damsko-męskie z początków minionego wieku. Rzecz dzieje się tuż przed wybuchem II wojny światowej. Nieśmiała dziewczyna, dama do towarzystwa pewnej bogatej damy, poznaje przystojnego Maxima...

 Wszyscy zapewne znają bajkę o Kopciuszku. Nikt jednak nie wie, jak potoczyły się losy dwóch sióstr i okrutnej macochy. Nikt też nie podejrzewał, że ta bajkowa postać wcale nie jest taka znów bez skazy. Zwłaszcza kiedy piękno ma wiele twarzy. Nie sądziłam też, że ta powieść tak bardzo mnie zauroczy. Baśnie czytała mi dawno temu mama, potem wraz z wiekiem odeszłam od tej formy literackich doznań. Nigdy też nie pociągała mnie fantastyka. Za to " Przyrodnia siostra " Jennifer Donnelly , która w sumie była takim trochę przypadkiem czytelniczym, skradła moje serce i sprawiła, że dawne fantazje odżyły na nowo. Radość z obcowania z lekturą była po prostu przednia. To powieść, która czerpie wiele z baśni, w tym wspomnianego " Kopciuszka ". Przenosi nas w czasie i przestrzeni wyobraźni. Bawi, wzrusza i uczy. Przypomina o wartościach, o ideach i pięknie. Isbelle niewiele brakowało do szczęścia. Dzieliła ją zaledwie chwila od zostania żoną księcia. Okaleczyć się i z...

" Inni ludzie " C. J. Tudor to nie tylko dobra książka, ale i bardzo aktualna. Skora jestem nawet powiedzieć, że ponadczasowa. Powieść dotykająca problemu bólu po utracie bliskiej osoby, poczucia niesprawiedliwości i pragnienia zemsty. Zemsty, która niestety zawsze wciąga nas wir szaleństwa, niebezpiecznych relacji, a co gorsza utraty poczucia własnej tożsamości. C. J. Tudor wie, o czym pisze. Jej powieści mają zawsze sens i głęboko skrywana prawdę, przesłanie. Jest autorką, która pisać zaczęła jeszcze w dzieciństwie. Szkołę porzuciła mając zaledwie 16 lat. Wykonywała rozmaite zawody. Długo jednak skrywała swoje prace. Do chwili, w której pojawił się Kredziarz — jej debiutancka powieść, która mnie oczarowała. Potem przyszedł czas na " Zaginiecie Annie Thorne " , która dołączyła do listy moich TOP książek. Teraz czas na " Innych ludzi " - prawdopodobnie najlepszą z tych trzech.

" Twoja genialna córka odeszła w chwili, gdy tak naprawdę zaczynała życie, i nie dokończyła jednego z najważniejszych artykułów w swojej doskonale zapowiadającej się karierze".   Co w takiej sytuacji może zrobić matka? Poświęcenie to zaledwie jedna z wielu postaw, które przybiera Kate. Po śmierci Becky jej matka gotowa jest niemal na wszystko, by kontynuować dziennikarskie śledztwo córki. Ma też wątpliwości co do śmierci córki, którą uznano za nieszczęśliwy wypadek. Nie zdaje sobie jednak sprawy, w co tak naprawdę się wplątuje. Im więcej jednak odkrywa, tym bardziej wsiąka w tę sprawę i zamyka sobie drzwi odwrotu. Kate już się jednak nie cofnie. Za wszelką cenę pragnie ujawnić światu dzieło własnej córki i zdemaskować ludzi, którym żądza pieniądza jest ponad zdrowie i życie innych ludzi. Nie jest to też pierwsze wyzwanie w życiu Kate. Becky urodziła, będąc jeszcze nastolatką. Nie było jej łatwo. Samotna, młoda matka, z dala od rodziny i wsparcia bliskich wie...

Wydawnictwo Sonia Draga w przypadku swoich książek niemal zawsze zachwyca mnie dbałością o szczegóły, zwłaszcza jeśli chodzi o ich oprawę i szatę graficzną. Pamiętacie? jakiś czas temu pisałam też, że jest w nich magia, skromność i swoisty artyzm. Wciąż się tego trzymam. Przyjemność sprawia też samo patrzenie na nie, co tylko wzmaga apetyt na ich treść. Bije z nich zawsze pewien rodzaj szlachetności. Tak też i jest w przypadku książki Dörte Hansen " Ten dom jest mój". Okładka jak się potem okazało, jest bardzo wymowna i symboliczna zarazem. Dobrze współgra z treścią powieści, i tak jak i ona intryguje. Jest to bowiem opowieść o dwóch kobietach choć nie tylko. Jedna z nich — Vera , mając pięć lat, w 1945 roku wraz z matką ucieka z Prus Wschodnich do Starego Kraju, w którym jest nazywana „ polaczkowym dzieckiem”. Przez całe życie czuje się obco w wielkim zimnym domu, a mimo to nie potrafiła go opuścić. Sześćdziesiąt lat później u jego drzwi staje nagle siostrzenica...

" Przeklinała ten dzień, kiedy naiwnie zjednując sobie przyjaciół, spragniona bliskości drugiego człowieka, dała się uwieść najmniej odpowiedniej osobie, jaką mogła spotkać na swojej drodze. A potem brnęła w to zafascynowana... " " Likwidacja " Nadii Szagdaj to dopiero początek mojej przygody zarówno z Wydawnictwem Dragon, jak i twórczością autorki. Notabene wiolonczelistki i śpiewaczki operowej, która książki pisze z pasji. I muszę przyznać, że wychodzi jej to wyjątkowo dobrze. Żałuję jedynie, że tak późno miałam okazję poznać jej prozę. To jednak jest do nadrobienia. Nadia Szagdaj to jednocześnie autorka książek, która była już dwukrotnie nominowana do Literackiej Nagrody Europy Środkowej " Angelus " oraz Nagrody Kulturalnej Gazety Wyborczej " Warto". Co tylko wzmaga moje zainteresowanie twórczością autorki. Wracając jednak do tej konkretnej książki, do " Likwidacji " , której kontynuację mam nadzieję ujrzeć niebawem, prz...

" Semiramida " to kolejna powieść Ewy Kassali o wyjątkowej sile kobiecości, jak również bogate źródło historyczne. Pełne detali i ciekawostek pozwalająca poczuć atmosferę starożytnego świata. Autorka nie szczędzi czytelnikowi również i emocji, dzięki też i którym powieść staje się prawdziwą perełką literacką z gatunku tych obyczajowo-historycznych opowieści. Równie ważnym aspektem jej sukcesu jest też oczywiście postać głównej bohaterki — Królowej Semiramidy, jak i pozostałych kobiet, które odgrywają całkiem sporą rolę w tej historii. Wszystkie mądre, silne i odważne. Kobiety, które nie bały się używać rozumu. Kobiety pełne uczuć, których też i nie skrywały. Myślę, że każda z nas odnajdzie w nich odrobinę siebie. Być może zainspiruje się nimi albo inaczej spojrzy na samą siebie. Z powieści Ewy Kassali można więc czerpać pełnymi garściami. Można się wręcz delektować jej prozą. Jej barwą i smakiem, który pieści zmysły. I nie sposób się od niej oderwać. Choćby s...