.jpg)
"Dziwny ten wiek"
to książka, której macki wciąż czuję na sobie. Niby delikatne i
bezbolesne, ale pod ich dotykiem wzdrygam się, a ciało przeszywa
dreszcz. Głaszcze z siłą młota. Jest jak bluszcz, którego trudno wyplenić, który jakkolwiek by było, ma swój urok i właściwości, tyle tylko, że nie sposób nad nim zapanować.
Kiley Reid stworzyła jak dla mnie opowieść ponadczasową. Powołała do życia historię, która mocno wykracza poza ramy rasizmu. Mocną, sugestywną, krzykliwą, ale co ciekawe, nakreśloną z taką delikatnością słowa, iż trudno uwierzyć, że to mogło się w ogóle wydarzyć. Tym bardziej że to debiut autorki. W tej książce zadziwia zatem wszystko. Łącznie z tym, co ma szansę zrodzić się w umyśle czytelnika.
Na pozór to bardzo prosta historia. Historia młodej, czarnej kobiety, która na życie zarabia pełniąc rolę opiekunki do dziecka u jednej z zamożnych białych rodzin. Dla klientów ekskluzywnego supermarketu nie jest to jednak codzienny widok, dlatego jeden z jego pracowników kierując się własnymi uprzedzeniami, posądza ją o porwanie. Sprawa, choć szybko wyjaśniona nie ma jednak końca. Dla Emiry to dopiero początek jej historii. Jej wstydu, upokorzenia i próby zapomnienia tego, co przeszkadza w walce o własną godność. Ktoś jednak nagrał całe zamieszanie i teraz namawia Emirę do wszczęcia procesu, na co ona nie zamierza się zgodzić. Nie chce publicznego współczucia i obnażania własnych słabości. Nawiązuje za to bliższą znajomość z mężczyzną będącym autorem nagrania. Co ważne to biały mężczyzna. Emira jest równie nieufna mediom, jak i swojej pracodawczyni, która z niewiadomych dla niej powodów próbuje się z nią zaprzyjaźnić.
Alix jest za to kobietą przyzwyczajoną do tego, że zawsze dostaje to, czego chce, ale co z tego skoro nienawidzi większości ludzi ze swojego otoczenia. W pogardzie ma ich paplaninę i ociekające fałszem, obłudą i brakiem jakiejkolwiek skromności słów. Życia pełnego schematów, z którego nie potrafi się jednak wyzwolić. I nie o odwagę to wcale chodzi. Jest tym samym w tych kobietach coś, co je bezwzględnie dzieli i przyciąga jednocześnie. Pewien schemat myśli i działań, któremu obie nie potrafią się wymknąć, przynajmniej nie w tej chwili. Ścieżka zaś którą zdecydowały się podążać, doprowadzi je do konfrontacji nie tylko z otaczającą je rzeczywistością, ale i z samą sobą.
"Ten dziwny wiek" to bez wątpienia powieść o rasizmie Tyle tylko, że w bardzo niecodziennym wydaniu. I nie on tylko jest bohaterem tej powieści, bo to zdecydowanie wielowarstwowa historia, która dotyka wielu współczesnych nam tematów, w tym: social mediów, rozwoju osobistego, marzeń i narzuconych przez współczesną kulturę sposobów myślenia. Relacji i podziałów na wielu płaszczyznach życia. Stąd też myśl o jej uniwersalności. Myśl o tej historii w relacji kobieta — kobieta i tego, kim tak naprawdę jesteśmy. Rodzi się też pytanie zasadnicze. "Czym jest wolność?" i "Czy jest w ogóle możliwa?" Wolność w tym dziwnym wieku.
Osobiste wrażenia z jej lektury każą mi myśleć o niej jak o arcydziele. Odsyłam więc do niej każdego, kto chciałby doświadczyć mądrej i głębokiej literatury, skreślonej naprawdę prostymi słowami, co w dużej mierze zawdzięczamy tłumaczce Paulinie Surniak. Składam ukłon w stronę tej książki i dziękuję za jej piękno i prawdę. Za klasę i wyjątkowość. Mnogość drobnych wątków, o których można by w obliczu tej historii napisać rozprawę i doznania z niej płynące. Za refleksję, o którą wcale dziś nie łatwo.
Jeszcze do niej wrócę :)
Kiley Reid stworzyła jak dla mnie opowieść ponadczasową. Powołała do życia historię, która mocno wykracza poza ramy rasizmu. Mocną, sugestywną, krzykliwą, ale co ciekawe, nakreśloną z taką delikatnością słowa, iż trudno uwierzyć, że to mogło się w ogóle wydarzyć. Tym bardziej że to debiut autorki. W tej książce zadziwia zatem wszystko. Łącznie z tym, co ma szansę zrodzić się w umyśle czytelnika.
Na pozór to bardzo prosta historia. Historia młodej, czarnej kobiety, która na życie zarabia pełniąc rolę opiekunki do dziecka u jednej z zamożnych białych rodzin. Dla klientów ekskluzywnego supermarketu nie jest to jednak codzienny widok, dlatego jeden z jego pracowników kierując się własnymi uprzedzeniami, posądza ją o porwanie. Sprawa, choć szybko wyjaśniona nie ma jednak końca. Dla Emiry to dopiero początek jej historii. Jej wstydu, upokorzenia i próby zapomnienia tego, co przeszkadza w walce o własną godność. Ktoś jednak nagrał całe zamieszanie i teraz namawia Emirę do wszczęcia procesu, na co ona nie zamierza się zgodzić. Nie chce publicznego współczucia i obnażania własnych słabości. Nawiązuje za to bliższą znajomość z mężczyzną będącym autorem nagrania. Co ważne to biały mężczyzna. Emira jest równie nieufna mediom, jak i swojej pracodawczyni, która z niewiadomych dla niej powodów próbuje się z nią zaprzyjaźnić.
Alix jest za to kobietą przyzwyczajoną do tego, że zawsze dostaje to, czego chce, ale co z tego skoro nienawidzi większości ludzi ze swojego otoczenia. W pogardzie ma ich paplaninę i ociekające fałszem, obłudą i brakiem jakiejkolwiek skromności słów. Życia pełnego schematów, z którego nie potrafi się jednak wyzwolić. I nie o odwagę to wcale chodzi. Jest tym samym w tych kobietach coś, co je bezwzględnie dzieli i przyciąga jednocześnie. Pewien schemat myśli i działań, któremu obie nie potrafią się wymknąć, przynajmniej nie w tej chwili. Ścieżka zaś którą zdecydowały się podążać, doprowadzi je do konfrontacji nie tylko z otaczającą je rzeczywistością, ale i z samą sobą.
"Ten dziwny wiek" to bez wątpienia powieść o rasizmie Tyle tylko, że w bardzo niecodziennym wydaniu. I nie on tylko jest bohaterem tej powieści, bo to zdecydowanie wielowarstwowa historia, która dotyka wielu współczesnych nam tematów, w tym: social mediów, rozwoju osobistego, marzeń i narzuconych przez współczesną kulturę sposobów myślenia. Relacji i podziałów na wielu płaszczyznach życia. Stąd też myśl o jej uniwersalności. Myśl o tej historii w relacji kobieta — kobieta i tego, kim tak naprawdę jesteśmy. Rodzi się też pytanie zasadnicze. "Czym jest wolność?" i "Czy jest w ogóle możliwa?" Wolność w tym dziwnym wieku.
Osobiste wrażenia z jej lektury każą mi myśleć o niej jak o arcydziele. Odsyłam więc do niej każdego, kto chciałby doświadczyć mądrej i głębokiej literatury, skreślonej naprawdę prostymi słowami, co w dużej mierze zawdzięczamy tłumaczce Paulinie Surniak. Składam ukłon w stronę tej książki i dziękuję za jej piękno i prawdę. Za klasę i wyjątkowość. Mnogość drobnych wątków, o których można by w obliczu tej historii napisać rozprawę i doznania z niej płynące. Za refleksję, o którą wcale dziś nie łatwo.
Jeszcze do niej wrócę :)