"Jeszcze raz..." - Justyna Czarnecka
Julia zaczyna życie od nowa, Życie na zgliszczach wspomnień. W nowym domu, bez ukochanych psiaków, ze spłaconym nie do końca swoim długiem i z pękniętym sercem. Ma na szczęście niezawodnych przyjaciół, pracę, którą kocha i wciąż całe życie przed sobą. Wiele zmienia się też wraz z nowo poznanym klientem. Dość ekscentrycznym typem, który już na wstępie ich współpracy uprzedza ją o swoich dziwactwach i trudnym charakterze. Jej to jednak nie przeszkadza. Jest w końcu profesjonalistką. Tyle tylko, że zawodowe relacje Julii i Adama szybko zmieniają się w coś jeszcze. Początkowo jest to tylko niewinny SMS-owy flirt. Szybka wymiana niczym niezobowiązujących miłych wiadomości. Seria potyczek słownych. Niedopowiedzianych zdań. Chwile potem budzą się do życia kolejne emocje. Bardziej namiętne. Skore do ustępstw i otulające ich ciała. Pełne pragnień i namiętności. Ich życie splata się ze sobą. Nieplanowanie On zaczyna uczestniczyć w jej sukcesach i porażkach. A Ona...
Przeszłość jednak nie daje o sobie zbyt łatwo zapomnieć. Zwłaszcza gdy wpada się na nią nieoczekiwanie na ulicy. Co robić? Jak ją opanować? Nie poddać się jej? Nie mieć wobec niej żadnych emocji? Uczuć, łez. Z tym właśnie musi uporać się bohaterka tej historii, jeśli chce iść naprzód. Żyć od nowa. Bez bólu i żalu. Z uśmiechem na ustach i szczęściem w sercu. Chcąc zrealizować własne marzenia. Te o stabilności. Tyle tylko, że te wymagają wielkiego skupienia, a więc rozdzierają ją. Julia nie chce znów znaleźć się w miejscu z przeszłości. Nad przepaścią. Musi więc wybierać. Być silną i ponad to czego pragną jej ciało i zmysły. Tym samym buduje wokół siebie mur. Mur samotności, którego przecież nikt tak naprawdę nie chce. Nie chce jest też Julia, tyle tylko, że nie widzi innego wyjścia. Jej sukcesy pozostają więc tylko jej sukcesami, a pragnienie bycia z kimś, czyjąś, staje się niezaspokojoną potrzebą, która piętrzy się w jej podświadomości. Przez co odporność na baty od życia, niewłaściwych facetów i życiowe rozczarowania sięgają swojej granicę.
W ten sposób Justyna Czarnecka stworzyła opowieść o kobiecie nie tyle potarganej przez życie, co próbującej owe życie trzymać w ryzach. Mającej nadzieję wcisnąć je w sztywne ramy swojej codzienności. Życie proste i przewidywalne. Nie dające się ponieść euforii i emocji. Jest to też historia pary kochanków. Ludzi połączonych chemią. Kumpli. Przyjaciół. Pary ludzi dających sobie fizyczną rozkosz. Nie jest to jednak klasyczny romans. Ani nie erotyk. Dostrzegam w niej raczej historię o podłożu psychologicznym. Obyczaj, który mógłby dotknąć każdego z nas. Opowieść pełną odwagi i lęku. Historię samotności i bólu. Niespełnionych marzeń i miłości, która nie zawsze w jasny i czytelny sposób daje o sobie znać. Miłości, która musi przejść przez życie doświadczając wzlotów i upadków.
Ciekawym akcentem w tej historii są też zwierzęta. A dokładniej mówiąc jeden z jej fragmentów, będący wspomnieniem Julii. Wspomnieniem jej najpiękniejszych chwil. Chwil, kiedy u jej boku hasały psy. Ich wspólne zabawy, beztroska i zwykłe leżenie na trawie. To niezwykłe uczucie bliskiego kontaktu z naturą, z drugą żywą istotą. Ze zwierzęciem. Julia za taki dzień oddałaby wszystko. O czym to świadczy? Być może o tym co tak naprawdę jest w życiu ważne, a o czym wciąż zapominamy. O zwykłych rzeczach, których powszechność odbiera nam zdolność cieszenia się nimi.
Reasumując. "Jeszcze raz..." Justyny Czarneckiej nie należy do książek wybitnych. Ale nie jest też historią pozbawioną sensu. Ma oryginalną formę, przybierającą postać serii SMS-ów, listów i klasycznej prozy. Nie należy też do powieści z komercyjnym zakończeniem. Nie jest więc sztampową bajką o Kopciuszku. Nie wyróżnia się szczególnym stylem. Ma krótką treść, choć bogatą w znaczenia. Jest miłą rozrywką, ale czy na wieczne zapamiętanie? Chyba nie. Za to idealną książką do torebki i w podróż, bez poczucia straty, że gdzieś tam ona już zostanie.
Książka pozyskana w ramach współpracy ze STUKATER.PL
.png)