"Powietrze, którym oddychasz" wpisuje się raczej w niekonwencjonalny styl pisarski. Frances` de` Pontes Peebles
opowiada swoją historię w sposób dość trudny dla odbiorcy. Powolność
akcji i bogactwo opisów nie sprzyja utrzymaniu stałej uwagi czytelnika.
To było prawdziwe wyzwanie. Na szczęście pojawiały się w powieści
również momenty znacznie bardziej interesujące. Nierównomiernie skrojona fabuła ma szanse
jednak obronić się swoją oryginalnością. Jest bowiem idealnym sposobem
na oddanie się pasji podróży do dalekiej Brazylii lat 30. XX wieku.
Do rozległych plantacji trzcin cukrowych, przez wielkie hałaśliwe ulice
Rio de Janeiro aż po Hollywood. Podróży odbytej na "pieszo", bez pośpiechu i z zamiłowaniem do szczegółów. To co w powieści imponuje, wykreowane postacie dwóch bohaterek, których los zetknął ze sobą. Dores to biedna sierota pracująca w kuchni na jednej z plantacji. Jej życie nie miałoby zapewne nigdy szansy na zmianę, gdyby nie nowi właściciele posiadłości i ich córka — mądra, piękna i rezolutna Gracea, przez którą przebija się nierzadko złośliwość i frustracja. Obie mają jednak marzenia i wspólne pasje, który zbliżają je do siebie. Na tyle mocno, by więź pomiędzy nimi z powodzeniem nazwać przyjaźnią - choć wcale nie łatwą. Czasem bolesną, ale prawdziwą i na całe życie. Tym, co je łączy jest też muzyka. To ona staje się dla nich drogowskazem życia i za nią podążają, brnąc nie zawsze tam, gdzie chciały by się znaleźć. Siła marzeń potrafi jednak zdziałać cuda.
"Trzeba pamiętać, że artystów estrady nie szanowano wtedy tak jak dzisiaj. Śpiewacy występujący w radio, cyrkowcy, chórzystki, tancerki kabaretowe — wszyscy oni byli uważani Perez opinię publiczną za żyjących z dnia na dzień rozwiązłych hochsztaplerów. To, żeby Panienka z dobrego domu pragnęła takiego życia, było tak niewyobrażalne, że aż komiczne".No cóż. Nie była to proza, w której wedle zapowiedzi wybrzmiewało do końca echo prozy Eleny Ferrante ani wciągającą baśń o przyjaźni. Nie porwał mnie też dźwięk samby, ale urzekła sama historia tych dwóch kobiet. Szkoda, że wymagała aż takiego poświecenia. Choć zapewne znajda się i tacy, których sympatia skieruje się w przeciwnym dla mnie kierunku. I oby tak było. Dla mnie osobiście jest powieścią, która wymagała dużej dyscypliny. Obowiązku otwierania książki każdego dnia i gotowości do jej czytania. Powieść potrafi jednak od czasu do czasu wynagrodzić najgorsze zmagania z lekturą i uprzyjemnić czas, dając zupełny odpust poczuciu obowiązku, które zamienia w fascynacjcę. Tak - wiele w niej sprzeczności i tyle samo skrajnych emocji.
"Powietrza, którym oddychasz" mimo wad i zalet, jakie posiada ma jednak szanse zabłysnąć na rynku wydawniczym, choćby z tego tytułu, że porusza wątki mało popularne nawet w powieściach historycznych. Brazylia — rodzimy kraj autorki nie należy (jak mi się wydaje) do tematów, wokół, których owijają się treść współczesnych powieści. To coś nowego, nowe spojrzenie na ten kraj i jego mieszkańców w czasie równie dalekim i nieznanym.
"To, co widzimy na tym świecie, bardzo zależy od tego, kim jesteśmy w danym momencie. Takie opowieści mogą okazać się darami nieba, wyprowadzającymi nas niczym okruszyny chleba z ciemnego lasu, lub groźnymi, fałszywymi znakami, wciągającymi nas głębiej do labiryntu, z którego nigdy nie zdołamy uciec".Nie warto więc od niej stronić. Lepiej przekonać się na własnej skórze co nas w niej zachwyci, a co być może zdystansuje.
Kilka słów od wydawcy"
"Powietrze, którym oddychasz" to liryczna podróż przez biedne zakątki Brazylii aż do hałaśliwych ulic słynnej dzielnicy Lapa w Rio de Janeiro i tętniącego życiem Hollywood. To też historia, w której dwie przyjaciółki wbrew wszelkim przeciwnościom odnoszą sukces, nie godząc się na to, by wieść spokojne życie u boku bogatego męża lub w zakonie.
