Dawno nie czułam się tak zagubiona we własnych myślach, jak po przeczytaniu "Śladu" Przemysława Żarskiego. To dość niejednoznaczna powieść. Budząca z jednej strony szacunek, a z drugiej wątpliwości."Wielowątkowe śledztwo, niejednoznaczni bohaterowie i brutalny morderca, który nie cofnie się przed niczym. Świetna powieść!" - Tak o niej mówi Wojciech Chmielarz. Zdrowy rozsadek i świadomość subiektywizmu, który wkrada się zawsze w nasze opinie, odszedł jednak w tym przypadku na tor boczny. Z nastawieniem sięgającym najlepszego bestselera rozpoczęłam lekturę. Niestety nie ma nic gorszego od postawy, która nakazuje nam myśleć o książce w największych superlatywach, zanim jeszcze ją przeczytamy. Łatwo się wówczas zawieść. To zbyt duże ryzyko dla czytelnika i samej powieści.
Nie było jednak aż tak źle. Początek był naprawdę rewelacyjny. Dość nietypowe zbrodnia. Znikające ciała. Trochę retrospekcji i niewyjaśnionych spraw sprzed ćwierć wieku. Tajemniczy dowód zbrodni sprzed lat. Kilka wątków i całkiem ciekawy bohater. A dokładnie mówiąc:
Rok 1993 - w zimową noc ginie dziewczyna. Niewielu wierzy w jej porwanie i śmierć, a wysłany kilka dni później list pożegnalny do jej rodziców, zamyka śledztwo. O tym, jak było naprawdę, dowiadujemy się w swoim czasie, krok po kroku. Małymi kroczkami zmierzamy do finału tej tragicznej opowieści. Nie byłoby jej, jednak gdyby nie podrzucona dwadzieścia pięć lat później kaseta VHS z nagraniem zabójstwa dziewczyny. Śledztwo ożywa wówczas na nowo. Kto i po co po tylu latach wraca do tej sprawy — zastanawiają się sami śledczy. Czyżby ta sprawa miała drugie dno?
Równolegle do niego toczy się inne dochodzenie. Ktoś brutalnie morduje kobiety i podrzuca ich ciała pewnemu agentowi nieruchomości. Ten jednak nie zachowuje się jak typowy obywatel i nie wzywa policji. Na własną rękę próbuje pozbyć się zwłok. To nierozważna decyzja wplątuje go w zawiłą sieć kolejnych zbrodni. Dwie na pozór niezależne sprawy jednak coś łączy. Z każdą jednak chwilą i nowym odkryciem, śledczym coraz trudniej dojść do prawdy. Tym bardziej, kiedy przeszłość okazuje się wciąż żywa i niebezpieczna.
Dość ciekawym zabiegiem okazało się zakończenie
powieści. Przyznam dość nieszablonowe i zaskakujące — co jest sporym
atutem. Zastanawiam się tylko czy taki był zamysł autora od samego
początku, czy też wypłynęło ono w trakcie dość skomplikowanej fabuły,
która miesza ze sobą wiele wątków. Wątków, które w centralnej części
powieści nieco zdystansowały mnie do niej. Jest to oczywiście rzecz
względna, bo dla czytelnika lubiącego powieści pełne akcji — będzie
zapewne świetną rozrywką — jak nie jedną z lepszych. Ale dla takiego, który lubi nieco mniej szaloną zabawę w przysłowiowego "kota i myszkę" powieść może (choć wcale nie musi) nieco przytłoczyć.Jeśli zaś mowa o bohaterach tej powieści kryminalnej, to na uznanie zasługuje postać Krefta, którą nawet polubiłam. Pozostała część obsady zdecydowanie bardziej wymykała się moim schematom dobrego bohatera. Dobrym zabiegiem okazał się więc podział powieści na rozdziały oznaczone nazwiskiem postaci, której dany fragment będzie dotyczył. To dużo ułatwiło czytanie i trzymanie się wyznaczonego toru powieści. Mimo to wiele wątków "Śladu" wydawało mi się zbyt mało realnych, choć to również rzecz bardzo względna, zwłaszcza kiedy postrzegamy autora (oczywiście poprzez powieść) jako całkiem dobrego obserwatora życia.
Jak określić ją jednym zdaniem? Do czego porównać? Na myśl przychodzi mi już tylko jedna myśl: "Ślad jest niczym podróż po nitce do kłębka" - po nitce czasem splatanej, zawiłej, ukrytej w plątaninie innych nici. A dotarcie do przysłowiowego kłębka nie oznacza wcale końca zmagań. Nie jest to też ostatnia powieść z Robertem Kreftem w roli głównej. Czy sięgnę po kolejną? Przypuszczam, że tak — bo drzemie w niej potencjał.
Tytuł : Ślad
Autir: Przemysław Żarski
Kategoria: Kryminał, sensacja, thriller
Liczba stron:512
Rok wydania:
2020
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona
Ocena 4/6