"NURT" - Tim Johnston

Popłyń z nurtem i daj się uwieść historii pięknej i mrocznej. Świetnie napisanej, z mnóstwem wariacji i robiącej wrażenie na zmysłach.

Siedzę. Spoglądam beznamiętnie przez okno na topniejący na trawniku śnieg i dumam. Myślę o "Nurcie" - książce Tima Johnstona, którą wczoraj skończyłam czytać. Być może nie zwróciłaby ona mojej uwagi, gdyby nie dość sprzeczne opinie na temat poprzedniej powieści autora pt. "W dół". Widziałam rzeszę fanów, którzy byli zachwyceni jego twórczością. Nie brakowała jednak i tych, którzy mocno ją krytykowali, wręcz odrzucali. Mnie to jednak zawsze intryguje. Sami pomyślcie. Co to musi być za książka, skoro wzbudza aż takie emocje. Dla jednych jest arcydziełem, a dla innych...

Dwa razy więc nie trzeba było mnie namawiać. "Nurt" tuż po wydaniu w polskiej wersji językowej wylądował w moich rękach. Potem rozliczyłam się z zaczętymi już książkami i poddałam się nurtowi tej powieści. Początek - przyznaję, nie był łatwy. Bardzo niespieszna narracja, do tego pełna niespodzianek. Różne płaszczyzny czasowe płynnie przechodzące z jednej do drugiej, co czasem powodowało dyskomfort i zamieszanie. Do tego mnogość głosów - głosów z przeszłości. Głosów wewnętrznych (na szczęście wyraźnie zaznaczonych kursywą). Wymagająca. I gdyby nie moja świadomość, na co się pisałam, książkę odrzuciłabym pewnie po tych pierwszych stu stronach. Brnęłam jednak dalej — na szczęście, bo wkrótce okazało się, że powieść, choć nieco dziwna na początku, trochę pokrętna i zmieniające swój rytm wciągnęła mnie niczym zabójczy nurt, który pozbawił życia najpierw Holly, potem Caroline i zmienił życie Audrey — na zawsze.

Audrey jest studentką colleg'u. Dziewczyną z Minessoty, którą samotnie wychował ojciec, który teraz ciężko zachorował. Rak odbiera mu szansę na długie życie. Wraz z przyjaciółką zmierza więc w stronę domu. Nie zamierza bowiem spędzić ostatnich chwil najbliższego jej człowieka na ziemi z dala od niego. Zanim tam jednak dotrze, wydarza się coś, co zmieni na zawsze nie tylko ją. Dziewczyny będąc już prawie na miejscu, robią postój na stacji benzynowej. Na Audrey napada dwóch młodych mężczyzn. Dziewczynom udaje się na szczęście wyrwać ich szponom. Chwile potem w poślizgu wypadają z szosy. Nie to jednak jest najgorsze. Ktoś pakuje się w ich auto i spycha je dalej, wprost na pokrytą lodem rzekę, który pod naporem ciężaru pęka. Nurt porywa Caroline, tak samo, jak dziesięć lat temu porwał inną nastolatkę. W miasteczku ożywają wszystkie wspomnienie, a najbardziej te bolesne. Wówczas okazuje się, że człowiek tak naprawdę nie zna samego siebie. [...] Myśli, że zna, ale tak nie jest. Każdy ma w sobie coś, co sięga głębiej niż wychowanie przekonania, odznaka czy czego się kurwa w życiu trzyma. A potem tam dociera i cóż... Dobro i zło to tylko słowa".

Słowa zaś dzięki którym Tim Johnston maluje ową historię, są wyjątkowe. To one bowiem budują krok po kroczku postacie i odsłaniając najdrobniejsze niuanse ich życia, myśli, pragnienia i lęki. Prawie że wchodzimy do ich głów, prześwietlamy ich. Co i tak nie daje nam prostych odpowiedzi na pytania, które rodzą się w toku czytania lektury. Wikłają nas za to w problemy wielu z nich, zwłaszcza Audrey. Dotykają niemal namacalnie.

Miej więc zatem drogi czytelniku odwagę i stań twarzą w twarz z "Nurtem" i kryminalną przeszłością miasta, które mogłoby stać się  twoim domem, albo okaże się największym koszmarem. Wyzbądź się też schematów gatunkowych, bo ta powieść nie mieści się w ramach żadnego z nich. Owszem jest wątek kryminalny, ale to nic w porównaniu z resztą intryg i przestrzenią, w którą pakuje nas autor. Mroczną i fascynującą zarazem, przypominającą morską toń. Pełną meandrów ludzkiej psychiki.

Głowę mam pełną i kaca książkowego przy okazji. Jednocześnie ostrzegam. Bez zaangażowania i smakowania zdania po zdaniu może ci się ta fascynacja nie udzielić, ale spróbuj. POLECAM

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu MARGINESY