"Ostatnie dni w Berlinie" Paloma Sanchez-Garnica
Rosja 1921 rok. Miguel Santacruse jest zarazem świadkiem jak i ofiarą dewastacji własnej rodziny. Rodziny, dla której życiowym celem staje się przeżyć kolejny dzień, a klasa, do której niegdyś należeli, stała się ich przekleństwem. Stąd też walka Miguela o wydostanie bliskich z tego kraju. Niestety opuścić Rosję udaje się tylko jemu i jego dwóm synom. W tym Jurijowi, który po latach pakuje się w poważny konflikt, tylko dlatego, że jest poza nawiasem nazistowskiej orbity, a uczciwość i ludzka empatia nie mieszczą się w ówczesnych kategoriach ani politycznych, ani ideologicznych. Serce i głowę Juriego zaprząta jednak inna myśl. "Co stało się z jego matką i bratem". Z tymi, którzy zostali w Rosji i dlaczego ojciec kategorycznie zerwał ze wszystkim co tam zostawił.
Nagromadzony w nim ból i jego gniew obrócił się z czasem przeciw ojcu, którego już potem obwiniał niemal o wszystko. W tym śmierć Saszy. Do buntu Jurija dokładała się też niezdolność Miguela Santacruz do zrozumienia jego samotności. I choć był świadkiem jak zanikają w jego ojcu wszystkie wspomnienia z dawnym życiem, on ich nie zapomniał, a odnalezienie matki i brata stało się jego priorytetem. Pragnęła odnaleźć rodzinę. Niestety dostać się na powrót do Rosji nie było prostą rzeczą. Wymagało wielu kontaktów. Z czasem nawet tych niechcianych.
Sprawa komplikuje się jednak wraz z poznaniem przez Jurija młodej kobiety, w której zakochuje się szczerze i do szaleństwa. Niestety wybranka jego serca jest żoną dowódcy SS. Zmianie ulega też jego pierwszoplanowy cel, którym było odnalezienie matki i brata. Choć tak naprawdę to nie miłość odmieniła jego życie, a dzień, w którym Adolf Hitler został mianowany kanclerzem Niemiec. To wówczas rozpoczęła się jego koszmarna walka o przetrwanie.
"Ostatnie dni w Berlinie" nie są jednak tylko i wyłącznie historią Jurija. To również historia narodzin nazizmu. Jego propagandy i ideologii naszpikowanej zasadami Geobelsa, o czym przekonamy się sięgając po nią. To książka pełna cytatów i odniesień do utworów wybitnych pisarzy. Co mnie zawsze przekonuje do sięgnięcia dalej, w głąb historii. Powieść ta prezentuje również ślepą niewinność niedojrzałych idealistów - to też ich historia, która niejednokrotnie zapiera dech w piersi czytelnika.
"Zawsze uważałem, że poświęcenie osobiste jest czymś niebezpiecznym. Ten, kto jest gotowy poświęcić swój dobrobyt na rzecz ideałów, choćby nie wiem jak szlachetnych, w końcu będzie żądał takiej samej ofiary od innych, choćby nie chcieli".
W obliczu tej historii trudno też powstrzymać się od wzruszeń. Zwłaszcza kiedy córka gotowa jest wyrzec się matki, tylko ze względu na jej pochodzenie. Gdy zrywane są więzi rodzinne, a w obliczu nazistowskich ideologii klęskę ponosi nawet rodzicielska miłość.
"Ostatnie dni w Berlinie" to niemal arcydzieło. Wielowymiarowa powieść, których wciąż za mało na naszym rynku. Powieść, w której wielka miłość przeplata się z groza narodzin hitlerowskiego i stalinowskiego reżimu. Wciągająca z siłą, tornada. Pełna zwrotów akcji, pasji i namiętności. To niezapomniana podróż do jednych z najgorszych czasów historii. Opowieść pełna emocji. Głęboka i niezaprzeczalnie pełna treści będących źródłem wiedzy. Dla mnie jest czytelniczym objawieniem.
Prywatnie dodam jeszcze, że to książka, z którą zmagałam się dniami i nocami. Najpierw ja chłonęłam, a potem powoli trawiłam. Czasem musiałam od niej odpocząć. Czułam wobec niej jednak, zawsze, w każdym jej momencie ogromny szacunek i lęk jednocześnie. Ona mnie prześladowała. Wciąż to robi. Czy kiedyś przestanie? Nie wiem. I nie wiem, czy tego chcę.
