"LATO UTRACONYCH" - Anna Kańtoch

Pięć ofiar. W tym dwie niewinne dziewczynki. Brak świadków, motywu i śladów, które wskażą zabójcę. Za to wiele nurtujących pytać i nikogo, kogo tak naprawdę można by osadzić w roli podejrzanego. Za to wiele ludzkich historii, które splecione ze sobą tworzą kunsztowną powieść kryminalną pełną grozy. Bo ten który zabił, zapewne jest w śród nich. Tylko kto to? Żona? Matka? Siostra? Sąsiad? Konkurencja? Czy prawdziwy szaleniec? A może jedyny ocalały z rzezi, która wydarzyła się w leśniczówce, w której zginęła cała rodzina. Tylko, że zdrowy rozsądek i logika wykluczają i jego.

Dla ocalałego chłopaka to kolejna życiowa trauma. Dwanaście lat wcześniej został bowiem porwany. Teraz kiedy na powrót odzyskał rodzinę, los kolejny raz płata mu nieznośnego figla, zamieniając jego życie w koszmar. Nie wydaje się by te sprawy mogło coś ze sobą łączyć. Zwłaszcza, że jego oprawczyni już nie żyje. Tak naprawdę jednak nie wiadomo czy to co się dzieje wokół chłopaka ma związek tylko z nim, czy może z jego rodziną, która do idealnych nie należy. Prawdy zatem o tragicznych wydarzeniach Krystyna Lesińska doszukuje się w osobistych historiach jej członków. Próbuje też uporać się z własnymi demonami, co jeszcze bardziej zabarwia historię „Lata utraconych”.

Historię dojrzałą i precyzyjną w każdym calu. Gęstą od emocji. Z tłem obyczajowym pełnym zadatków na odrębne historie. Zakończeniem w pełni realnym. Bez udziwnień i lania wody. Wciągającą i niekończącą się historią niezwykłej komisarz, na którą czeka jeszcze jedno wyzwanie. „Lato utraconych” jest bowiem drugą po „Wiośnie zaginionych” częścią trylogii Anny Kańtoch.

Warto również nadmienić, że autorka właśnie za powieść „Wiosna zaginionych” otrzymała nie tak dawno, Nagrodę Wielkiego Kalibru przyznawaną corocznie za najlepszą polską powieść kryminalną lub sensacyjną. Brawo! W pełni popieram decyzję Jury.  Teraz już tylko zostało czekać na ostatnią z powieści wieńczącą tę znakomitą trylogię i uparcie nawiać Was do sięgnięcia po powieść. Zaznaczam jednocześnie, że bez skrupułów możecie czytać „Lato zaginionych” bez znajomości poprzedniej książki autorki. To zupełnie odrębna historia, którą łączy jedynie postać Krystyny Lesińskiej – doświadczonej policjantki specjalizującej się w nietypowych sprawach.

„Lato utraconych” to powieść do zachłyśnięcia się. A gdy pamięć o niej nieco się zatrze, do przeczytania jeszcze raz - bo warto. Dlatego zostawiam ją na swojej półce.

 


Za książkę dziękuję Wydawnictwu MARGINESY