Alex Sinclar z książką "Szóste piętro"
pojawił się po raz pierwszy na polskim rynku, choć na jego koncie jest
już kilka innych thrillerów psychologicznych, które zresztą uważa za najlepszy
gatunek dla swojego pióra.
Autor stara się utrzymać akcję powieści w
szybkim tempie. Nadaje jej nawet kilka ciekawych zwrotów akcji. To na czym jednak skupia się ponadprzeciętnie i do czego ma najwyraźniej słabość to narracja i dialogi. To, co oferuje "Szóste piętro" to bez wątpienia cecha szybko czytających się powieści, w których nie ma miejsca na szeroko zakrojone tło i bliższe poznanie jej bohaterów. Tu wciąż się coś dzieje, a bohaterowie nie przestają ze sobą rozmawiać.
Nie jest to jednak do końca to - co oferuje rasowy thriller psychologiczny, który dotąd kojarzył mi się raczej z pełną napięcia akcją,
ciekawym wątkiem i bohaterami, którzy wręcz fascynowali. Czasem nawet przerażali. Nieoczywistością fabuły oraz zaskakującym zakończeniem. Narastającym napięciem i nierzadko refleksją na jej zakończenie.
W "Szóstym pietrze" Alex Sinclar na tło wydarzeń wybiera luksusowy wieżowiec w Nowym Jorku, w którym gubi się czteroletnia dziewczynka.
Wcześniej Alice razem z mamą jedzie windą na trzynaste piętro do mieszkania taty, w
którym zostawiła ulubioną zabawkę. Wtedy następuje awaria windy. Małej Alice
udaje się jednak wydostać z pułapki, przez niewielką szczeliną wprost na szóste piętro wieżowca. Kiedy zaś
wina uruchamia się ponownie, Erica zjeżdża nią na sam dół. Chwile potem w panice
biegnie po córkę. Niestety dziewczyna zniknęła. W poszukiwaniach pomaga
jej kilka osób, w tym były pracownik wieżowca oraz młody recepcjonista
Henry. Wydaje się niemożliwym, by dziewczyna niezauważona opuściła budynek, musi więc
gdzieś być w jego wnętrzu. Pytanie tylko gdzie, skoro nikt jej dotąd nie
widział i nie odpowiada na wołania. Tymczasem ślady krwi znalezione na klatce schodowej potęgują tylko niepokój
zrozpaczonej matki.
Wątek naprawdę oryginalny, zapowiadający
ciekawą akcję. Pomysłowi bohaterzy i samo miejsce akcji. Wydaje się byk OK. Niestety na
tym w dużej mierze moje zachwyty ustały. Być może zabrakło tu pomocy
sprawnego redaktora, który pomógłby tej powieści utrzymać dramaturgię,
której niestety zabrakło, co jest raczej niedopuszczalne przy tego
typu literaturze.
Znalazłam również kilka dość irracjonalnych
dla mnie sytuacji, które nieco obniżyły pułap mojej ogólnej oceny.
Jednym z nich jest rozmowa Eriki z recepcjonistą,
który proponuje zrozpaczonej matce odświeżenie się w toalecie tuż po zgubieniu dziecka. Nie
wydaje mi się to ani realne , ani na miejscu. Choć z drugiej strony to właśnie takie
sceny jak ta zaczęły utwierdzać mnie w pewnym przekonaniu, że coś w całym tym
zdarzeniu nie gra. Podobnie miała się rzecz w przypadku rozmowy matki z
Alanem - jednym z mieszkańców wieżowca. Mało realna, dość powściągliwa i
wyszukana. Do tego brak jakichkolwiek kamer i monitoringu w luksusowym
wieżowcu. Dość dziwna sytuacja. To wszystko spowodowała, iż moje podejrzenia co do fabuły i
jej zakończenia okazały się słuszne. Nie były więc dla mnie niespodzianką. Powieść okazała się dość przewidywalna.
Mimo to przyznaję, iż "Szóste piętro"
czytało mi się dość dobrze. Nie nazwałabym go jednak porywającym thrillerem. To
raczej przeciętna literatura, która co najwyżej umili chwile z książką.
Idealna dla zabieganych i do pociągu. Zupełnie niezobowiązująca.
Za książkę dziękuję Wydawnictwu PRÓSZYŃSKI I S-KA
