Przejdź do głównej zawartości

KIEDY PTAKI POWRÓCĄ - Fernando Aramburu

W świetle książki "Kiedy ptaki powrócą" Fernando Aramburu staje przed nami z niezwykłą opowieścią o rozpaczy, nadziei i odrodzeniu. Toni, nasz bohater, jest zgryźliwym nauczycielem naznaczonym przez życie i jego trudności. To pchnęło go do decyzji o samobójstwie, które planuje dokładnie za rok.  Tymczasem codziennie prowadzi osobistą kronikę, spisując powody swojej decyzji. W swoim zapisie odsłania najbardziej intymne aspekty swojego życia, analizuje relacje z rodziną i przyjaciółmi, dotyka przeszłości i teraźniejszości Hiszpanii. Jednakże, spotkanie z dawną zapomnianą znajomą przypomina mu, że istnieje także druga strona życia. Czy to jednak wystarczy, by zaniechał to, co zaplanował?

Jego wewnętrzna walka jest bardzo symboliczna. Może bowiem dotyczyć każdego z nas. Tych,  którzy mogą się znaleźć w podobnym punkcie w życiu, zatrzymanym na skrzyżowaniu między rozpaczą a nadzieją. Jednym z najbardziej poruszających aspektów tej książki jest więc jej uniwersalność. Chociaż historia Toni'ego rozgrywa się w konkretnym kontekście hiszpańskiej rzeczywistości, to jednak tematy, które porusza, są uniwersalne i dotykają serc czytelników na całym świecie. "Kiedy ptaki powrócą" to nie tylko opowieść o pojedynczym człowieku, ale również o całej ludzkości. To książka, która przypomina nam, że nawet w najciemniejszych chwilach istnieje nadzieja, a życie zawsze ma więcej do zaoferowania, nawet gdy wydaje się najtrudniejsze.

Ogromny szacunek należy się autorowi za to wybitne dzieło, które wciąga czytelnika w świat skomplikowanych emocji i refleksji. Mimo że każdej chwili może czaić się smutek, książka ta oferuje ostatecznie nadzieję na lepsze jutro. W kontekście sentymentu do tradycyjnych dzieł literatury, "Kiedy ptaki powrócą" zdecydowanie zasługuje na uznanie jako wyjątkowa perła współczesnej literatury. Aramburu mistrzowsko przekształca pozornie zwyczajną egzystencję w poruszającą historię, pełną ironii, spostrzeżeń filozoficznych i psychologicznych.

Język, którym Aramburu operuje, jest głęboki i przemyślany. Każde zdanie, każde słowo wydaje się być starannie dobraną nutą w symfonii ludzkiej egzystencji. Czuje się w nim emocjonalne napięcie, które prowadzi czytelnika przez labirynt uczuć i refleksji.

"Kiedy ptaki powrócą" to ponad 700-stronicowa książka, która wciągnie czytelnika na długie godziny, dni, tygodnie, może nawet miesiące – taką mam przynajmniej nadzieję. To opowieść, którą trzeba delektować się powoli, jakby smakowało się czekoladki z pudełka pełnego słodyczy.

A jeśli mowa o samym autorze: Fernando Aramburu to hiszpański pisarz urodzony w 1959 roku w San Sebastián. Jest znany głównie ze swoich powieści oraz opowiadań, które często koncentrują się na tematach związanych z historią, polityką, społeczeństwem oraz konfliktami etnicznymi, zwłaszcza w kontekście kraju Basków

Jednym z jego najbardziej znanych dzieł jest powieść "Patria" (Ojczyzna), wydana w 2016 roku, która opowiada historię dwóch rodzin z hiszpańskiego kraju Basków, które są rozdarte przez konflikt separatystyczny ETA. "Patria" zdobyła uznanie zarówno w Hiszpanii, jak i międzynarodowo, stając się bestsellerem i zostając przetłumaczona na wiele języków.

Twórczość Aramburu często porusza kwestie tożsamości, pamięci historycznej i traumy społecznej, wykorzystując język poetycki i plastyczne opisy. Jego prace są często cenione za ich głęboką analizę ludzkiej natury oraz zdolność do ukazywania złożoności współczesnego społeczeństwa hiszpańskiego, i taka też jest powieść „Kiedy ptaki powrócą”.

Popularne posty z tego bloga

"OSTATNI ROZDZIAŁ" - Katarzyna Kalista

Trafiając na taką powieści jak ta, ma się ochotę trwać w niej niemal bez końca. Urocza, wzruszająca i pełna sentymentu. Inna niż wszystkie. Nie przesadzona ani pobieżna. Idealna dla każdej z nas. Dla każdego, kogo rozczulają historie innych. Dla wrażliwca, który lubi poddawać się emocjom, gdzie śmiech i łzy przeplatają się, nadając smaku szarej rzeczywistości. To zaś, co uderza w tej książce najbardziej, to jej konstrukcja, czyli " powieść w powieści " oraz jej zakończenie, które niewiele ma wspólnego z romantyczną bajką o miłości. Jest mimo to kwintesencją smaku tej historii. Takie prawdziwe i niespodziewane wbrew pozorom. Subtelne i piękne. Tak samo piękne, jak i te przenikające się dwie historie, w których język jest nieokiełznaną materią, a rozwoju ich wydarzeń nie da się przewidzieć. W której " koniec jest zawsze początkiem czegoś nowego". Do tego szczera, emocjonalna i bardzo żywa. Można naprawdę oszaleć na jej punkcie. DEBIUT JAKICH MAŁO.

"KSIĘGA BEZIMIENNEJ AKUSZERKI" - Meg Elison

" Księga bezimiennej akuszerki " Meg Elison , laureatki nagrody im. Philipa K. Dicka to książka roku według " Publishers Weekly ". Nazywana opowieścią podręcznej w świecie postapo , która przedstawia wizję świata po wielkiej katastrofie, w tym przypadku po niesłychanie śmiertelnej epidemii gorączki, która doprowadziła do upadku znanej nam dziś cywilizacji. Przetrwać w świecie pandemii wydaje się jednak niczym, w porównaniu z tym, co wkrótce czeka ocalałych. Do tego " Księga bezimiennej akuszerki"pędzi w zawrotnym tempie. I nie chodzi tu bynajmniej o jej fabułę, a o jej przestrzeń czasową, która rozciąga się na wiele, wiele lat. Widać wyraźnie, iż autorka nie zamierzała skupiać się, ani zobrazować nam tylko chwili z życia bohaterki, jednego wydarzenia, jakiejś sensacji czy jednej przygody. Książka ta odsłania bowiem zrujnowany świat na przestrzeni niemal pokoleń, dając szansę czytelnikowi wyobrażenia sobie, czym tak naprawdę może być apokalipsa...

"SEMIRAMIDA" Ewa Kasala

" Semiramida " to kolejna powieść Ewy Kassali o wyjątkowej sile kobiecości, jak również bogate źródło historyczne. Pełne detali i ciekawostek pozwalająca poczuć atmosferę starożytnego świata. Autorka nie szczędzi czytelnikowi również i emocji, dzięki też i którym powieść staje się prawdziwą perełką literacką z gatunku tych obyczajowo-historycznych opowieści. Równie ważnym aspektem jej sukcesu jest też oczywiście postać głównej bohaterki — Królowej Semiramidy, jak i pozostałych kobiet, które odgrywają całkiem sporą rolę w tej historii. Wszystkie mądre, silne i odważne. Kobiety, które nie bały się używać rozumu. Kobiety pełne uczuć, których też i nie skrywały. Myślę, że każda z nas odnajdzie w nich odrobinę siebie. Być może zainspiruje się nimi albo inaczej spojrzy na samą siebie. Z powieści Ewy Kassali można więc czerpać pełnymi garściami. Można się wręcz delektować jej prozą. Jej barwą i smakiem, który pieści zmysły. I nie sposób się od niej oderwać. Choćby s...