Książka pt. „Moje miejsce na ziemi” Julii Navarro jest powieścią historyczną, która swoją fabułą obejmującą okres około 40 lat XX wieku. Jej akcja rozpoczyna się w 1941 roku, kiedy to po wygranej wojnie domowej hiszpański dyktator wojskowy, generał Franco zdobył władzę w Hiszpanii. Powieść dotyczy w głównej mierze losów Hiszpanów i ich wzajemnych relacji, tuż po wojnie, z którą musieli się zmierzyć.
Nie ulega też wątpliwości, co ta powieść tylko potwierdza, że miała ona ogromny wpływ na ich postawy. Podobnie jak i wprowadzony przez zwycięską stronę terror, czy ortodoksyjna religia, która zrobiła wkrótce potem ukłon w kierunku rządzących. Kolejnym ogniwem była druga wojna światowa. W społeczeństwie, w którym panowały nowe zasady, nie było miejsca dla wrogów generała Franco. Nie było go także dla samotnych matek, czy ludzi o orientacji seksualnej, innej od tej jedynej właściwej i konserwatywnej.
Główny watek powieści opiera się
jednak na losach trzech młodych osób. Ludzi, którzy uciekli z własnego
kraju, w obawie przed represjami i okrutnym losem, który chciała im
zgotować Hiszpania. Każdy z nich miała ku temu inne osobiste pobudki.
Łączyła ich jednak znajomość od dziecięcych lat i zaufanie, którym
siebie darzyli. Stąd też decyzja o wspólnej ucieczce. Z czasem jednak
przekonują się, że miłość i lojalność jednego z emigrantów wobec
amerykańskiego przyjaciela była silniejsza od przyjaźni i wspólnej
niedoli łączącej uciekinierów. Byłą to tym samym decyzja, która zaważyła
na losach ich wszystkich. Losach, które mamy okazję poznać na łamach
tej oto opasłej powieści.
W całej tej skomplikowanej sytuacji autorka ukazuje nam również, jak łatwo zmieniają się zachowania ludzi, gdy otrzymują oni raptownie władzę. Przybliża nam obraz katolickiej Hiszpanii, w której zemsta i donosicielstwo to niemal chleb powszedni. Kraj ten nie jest jedynym tłem powieści. Wraz z jej bohaterami przemierzymy również tereny Egiptu, Stanów Zjednoczonych, Francji, Czech, Anglii, czy Szwajcarii. Będziemy wszędzie tam, gdzie los rzuciła naszych bohaterów. "Moje miejsce na ziemi" to jednocześnie doskonałe studium psychologiczne. Obraz człowieka skazanego na tułaczkę. Obraz człowieka zdolnego w walce o życie, do rzeczy najróżniejszych.
A wszystko to w otoczeniu ponadczasowych wartości, którą jest miłość, przyjaźń i lojalność, która zatacza tu szerokie koło. Wielką cnotą jest bowiem lojalność wobec drugiego człowieka, ale są też i przypadki, w których lojalność wobec jednej osoby, wyrządza ogromną krzywdę drugiej. Pojawiają się zatem dylematy. Pytania i konieczność podjęcia decyzji, a potem nastają tego konsekwencje. Bo choć wydawałoby się, że wszystko się wyjaśniło pozytywnie dla naszych bohaterów, to jednak upływ czasu poczynił ogromne szkody w nich samych. Powieść ta bez wątpienia zmusza nas zatem do refleksji. Do zadania sobie wielu pytań natury egzystencjonalne. Choć o to, co wpływa na nasze zachowanie i jak uchronić się przed ich zgubnym działaniem?
Książka ta bardzo mi się podobała. Była podróżą nie tylko w przeszłość, ale i w głąb siebie. Zaskakująca natomiast dobrze się ją czytało. Styl Navarro przypadł mi do gustu, a sama powieść zaintrygowała mnie od samego początku. Jest ona również bogatym źródłem historycznym, które daje obraz historii z innej perspektywy, niż ten oferowany przez podręczniki. Ciekawa, pouczająca. Szczerze polecam.